Heimelijk genoegen

13 februari 2007 om 15:14

Als het om auto's gaat ben ik een behoorlijke omnivoor. Ik heb geen bijzondere voorkeur voor auto's uit een bepaald land, van een bepaald formaat of een bepaald type. Eigenlijk vind ik alles met vier wielen en een stuur wel interessant. Een enkele uitzondering daargelaten, natuurlijk. Meestal duurt het bij mij een jaar of tien voordat ik een auto echt ga waarderen – veel modellen moeten gewoon op me groeien. Zo vond ik een Citroën XM eerst helemaal niets, maar nu wordt hij elke keer als ik er eentje zie mooier. De laatste tijd voel ik me op een of andere manier aangetrokken tot de Audi 100 Avant – waar vind je die nog? Als ik over de occasionsites struin, zou ik drie auto's per dag kunnen kopen en ik heb een hele lijst aan auto's 'die ik nog een keer in mijn bezit wil hebben'. Gelukkig heb ik er het geld niet voor anders zou de beer los zijn.

Mijn meest heimelijke genoegen werd weer aangewakkerd toen ik vandaag in de nieuwe AutoWeek zat te lezen. Daarin staat een verhaal over gebruikte Rolls-Royces. Een oude Silver Spirit zou ik graag nog eens willen hebben – maar dan niet zo'n spic en span exemplaar als in ons verhaal staat. Ik wil er eentje met wat deuken en krassen en minimaal één spatbord die een andere kleur dan de rest van de carrosserie is. De bekleding is een beetje gescheurd, het dakhemeltje moet loshangen en de asbak gevuld zijn. Op de achterbank mag de Kleine Mevrouw haar half afgegeten lollies tussen de achterbank proppen. Ik kwak mijn Rolls achteloos neer op de parkeerplaats van Dirk van den Broek en parkeer 'm nonchalant in de straat met een wieltje op de stoep – en dan uitstappen met een blik waarop je 'wat kan mij het schelen' kunt lezen. Op de snelweg kabbel ik zalig zoevend met 90 km/u voort op de middelste baan, niet om benzine te sparen hoor, want achterin ligt een enorme LPG-tank - rond de vulnippel zitten roestblaasjes.

Dát is voor mij de enig juiste reden om Rolls te rijden – anders zou ik mezelf zo'n slagschip niet kunnen verantwoorden. Als ik in het verhaal in AutoWeek zie hoe relatief weinig het kost – is het best mogelijk dat die achenebbisj-Rolls ooit nog eens voor de deur staat. Blijven dromen!

Al van jongs af aan ben ik autogek en verslind ik autoblaadjes. Ik wist dus ook al vroeg wat ik wilde worden: het werken bij een titel als AutoWeek lag voor de hand. Mijn eerste klus bij AutoWeek was het bemensen van de nieuwsdesk. Saillant detail: het allereerste bericht dat ik ooit schreef, was de aankondiging van de prijzen van de CityRover – een auto die achteraf nooit is gekomen. Toch was het helemaal in mijn straatje want ik heb een voorkeur voor auto’s die buiten het normale vallen en een bijzonder verhaal hebben. Sinds enige jaren ben ik occasionredacteur en werp ik mijn op als Beschermheer van de Roestplek. Moderne auto’s vind ik weldegelijk interessant maar een auto die al een tijdje ‘geleefd’ heeft, zegt me een stuk meer. Mijn eerste auto was een Citroën ID19B uit 1969. De nieuwste auto die ik ooit kocht, is uit 2002 en de kans is maar heel klein dat ik ooit een auto van later datum aanschaf.

15 Bekijk reacties