Gamen: een nieuwe stap

Ruim twintig jaar ben ik een fanatiek gamer geweest. Racegames werden daar eigenlijk pas onderdeel van vanaf de 32-bit generatie consoles, daarvoor was het simpelweg niet goed genoeg en had ik meer lol met adventure en fighting games. Hoewel de eerste Need for Speed zeer uitdagend was, was het Gran Turismo op de eerste Playstation dat een nieuwe wereld opende. Qua graphics en driving dynamics werden grenzen verlegd. Racegames werden vanaf dat moment wereldwijd steeds belangrijker, en met de komst van online gaming groeide de communities nog harder. Omdat ik overging op een Xbox deed ik het na PGR met de Forza-games, (hoewel DTM-racer ook erg uitdagend was) waarmee ik oneindig veel virtuele kilometers heb gemaakt. Marathonraces van uren op de Nordschleife, trots op mijn ring-tijd die tot de 0,2% beste wereldwijd hoorde (los van het feit dat ik daarmee nog bijna twintig seconden langzamer was dan het wereldrecord…) Ik kocht een Fanatec-stuurtje met pedalen wat een briljant goede combi was. En ineens was ik er een jaar of vier-vijf geleden klaar mee. Of nou ja, het was een vloeiend verloop waarin ik merkte dat ik me niet meer kon zetten tot het oppakken van nieuwe games. Wellicht was het de leeftijd, wellicht andere hobby's, maar de passie van vroeger is weg. Ergens is dat zonde, want de kwaliteit van de videogames in het algemeen en racegames in het bijzonder, neemt nog altijd rap toe.

Daarom vond ik het extra leuk dat ik deze week werd uitgenodigd om de jongste telt van de Gran Turismo series, Gran Turismo Sport, uit te proberen. Niet alleen om te kijken wat inmiddels mogelijk is qua Graphics, maar ook omdat VR een steeds grotere rol speelt. En racen met de nieuwe generatie head-sets, dat had ik nog niet geprobeerd.

Misselijk

Ik kan kort zijn over het resultaat: verbluffend. Een rondje Nordschleife in een 911 GT3 RS kapselt me zo in, dat mijn lichaam er veel moeite mee heeft. Ook al kan je flink om je heen kijken, dat is niet eens nodig. Zodra je lichaam merkt dat een kleine hoofdbeweging genoeg is om de wereld om je heen mee te laten bewegen gelooft het dat ik in een auto zit. De cockpit is zo strak dat ik de echte toerenteller gebruik om te schakelen, de baan klopt perfect. Maar omdat je niets voelt als je hard remt of een bocht in duikt en mijn lichaam wel gewend is te voelen dat dat gebeurt, gaat er even een golf van paniek door me heen. Vergelijk het met een trein naast je die net gaat rijden terwijl jouw trein net stopt. Een soort system error in je hoofd. Dit is zo bizar intens dat ik echt op adem moet komen als ik de bril na een rondje afzet. Nu ben ik helaas vrij bevattelijk voor "motion sickness", wat dit geheel voor mij een heftig experiment maakt. Maar het realisme waarmee deze game je daadwerkelijk op de stoel zet van een supercar heeft sinds mijn gaming-pensioen gigantische een vlucht gemaakt. Sony mikt met dit zevende deel meer op (online) competitie dan ooit en heeft het bouwen van een wagenpark minder belangrijk gemaakt dan voorheen. Het gaat om online racen en strijd regen anderen. Dankzij de combinatie van 4K en 60fps oogt de game simpelweg waanzinnig, de combinatie met VR is letterlijk intimiderend. Ik ga me gezien mijn gebrek aan ervaring niet uitlaten over de positie ten opzichte van Forza 7 en Project Cars 2, maar ik stapte sowieso beduusd en wankelend naar buiten. Misschien ben ik gewoon te oud voor games. Dan maar het echte werk.