En nu gaat het echt mis

Dat Nederland vastloopt is al jaren bekend, en dat het elk jaar erger wordt ook. Maar ik vrees dat komende winter het eerste echte infarct gaat komen. Vorige week hadden we de eer de een na zwaarste ochtendspits ooit over ons heen te krijgen. Drie dagen later de vier na zwaarste avondspits ooit. Sneeuwstormen? Plots opkomende ijzel? Welnee, een paar miezerbuitjes en het hele land staat muurvast. Deze blog schrijf ik niet op de redactie in Amsterdam, waar ik nu hoor te zitten, maar thuis, in Almere. Want zojuist belde mijn vrouw me op. Zij heeft een praktijk te openen en moet dus om negen uur in Bussum zijn. Als een kat in het nauw heeft ze rond de stad gereden, op zoek naar die ene ontsnappingsweg die niet muurvast staat. Kansloos. Dus nu staat ze naast haar auto, in een kilometerslange, stilstaande rij auto's. In de rij om op de A6 nog eens in de rij te gaan staan, een uurtje later of zo. Ik tuur over mijn beeldscherm heen. De stad baadt in een mild herfstzonnetje. Niks sneeuw, niks ijzel. Dat moet allemaal nog komen. En ik tik weer verder. Gelukkig hoef ik niets te eten, want ik zit nog vol van gisterenavond. Vanwege de extreme avondspits heb ik bijna twee uur gedaan over de dertig kilometer die de redactie van mijn huis scheiden, waardoor ik pas om half tien aan de opgewarmde prak zat. Me afvragend waarom juist nu dit onderwerp zo wordt doodgezwegen in de verkiezingscampagnes. Want we gaan een ongekende verkeerschaos tegemoet deze winter.