Een ramkraak zonder buit

Hoe zou de dader zich voelen? De vraag is een slag in het gezicht van de echte slachtoffers die, hoewel gelukkig ongedeerd, met een onbewoonbaar huis achterblijven. Het is misschien ook wel een vraag naar de bekende weg. Het zal geen jongen met een boterzacht gevoelsleven zijn geweest. Hij heeft althans de schijn ernstig tegen. Wie op die leeftijd zo tekeer durft te gaan met andermans auto, die met extreme snelheden een soort supercar door de bebouwde kom jaagt, toont schijt aan regels en zijn medemensen. Je zou haast jaloers worden op zijn gebrek aan remmingen. Die knaap kan het nog ver brengen met zijn rouwdouwersmentaliteit. Hij deinst nergens voor terug, en de moderne maatschappij lijdt aan een onbegrensde vergevingsgezindheid. Rapper Boef schopte het na zijn onfrisse Audi-capriolen toch maar mooi tot de Nederlandse talkshowtafels, plechtig gerehabiliteerd door mensen die zijn slachtoffers hadden kunnen zijn.

Tegelijkertijd stemt het bijna weemoedig tussen de autohatende hipsters van tegenwoordig nog een echte autoliefhebber aan te treffen, die all the way ging voor een dagje blazen met zijn jongensdroom. Zonder voor advocaat van de duivel te willen spelen, vraag ik me tegen beter weten in af of hier toch niet enige compassie op zijn plaats is. Misschien is de dader in de kern een doodgoed joch geweest, dat geen idee had wat hij aanhaalde. Dat bij ons in de autobladen had gelezen hoe ongenaakbaar die RS’en aan het asfalt blijven kleven, zich gesterkt door die opbeurende verzekering onkwetsbaar waande - en nu wanhopig zit te nagelbijten op zijn jongenskamer. Ook ik heb de kleefkracht van die monsters uitbundig geprezen, dus straks word ìk nog op een volgend akkefietje aangesproken. Rechter: “Gij, tokkie, vloog dus met honderd van het klaverblad?” Tokkie: “Maar Van Putten schreef dat het kon!” Enfin, deze verkeersdelinquent was in elk geval niet onder invloed. Het is iets.

De gelegenheid maakt de dief. Wie kan zo’n grasgroene petrolhead verwijten dat hij zich laat meeslepen door zijn begeerte? Op die leeftijd zijn de driften machtiger dan het verstand. De echte verantwoordelijkheid ligt bij de eigenaar die een achttienjarige zo’n auto meegeeft. Trek je de morele kant van dit verhaal iets breder, dan ligt de schuldvraag bij ons allemaal. Bij de fabrikanten die zo’n auto maken, bij overheden die ze op de openbare weg toelaten, en misschien ook een beetje bij wow roepende vloggers in driftende supercars. Op hun manier dragen ze allemaal bij aan de normalisering van het ontoelaatbare.

Laat één ding duidelijk zijn; een auto met 605 pk is altijd levensgevaarlijk. Je slaat er niet twee ton op stuk om honderd te gaan rijden. Iedereen die zoiets koopt wordt gedreven door exact dezelfde machtsgevoelens als die stomme puber. Elke keer als ik vanaf een parkeerterrein de oprit naar de snelweg nader realiseer ik me, omdat ik weet wat die auto’s kunnen, dat ik binnen drie seconden in de flank kan worden geramd door de opstijgende Audi, Tesla of Ferrari aan de horizon. Maar mijn tachtigjarige vader met zijn slome Peugeootje en vooroorlogse reactiesnelheid weet het niet. Ook als de man achter het stuur toevallig wel weet wat hij doet, kan de trage meerderheid een hoge prijs betalen voor zijn supersonische gerief.

Dat risico laat zich niet relativeren met het geringe aantal supercars. De elektrische leasebakken van nu zitten met hun krankzinnige vermogens ook in minder dan vijf seconden op de honderd. Had ik als achttienjarige Polestar-medewerker onderweg naar een klant de verleiding weerstaan op een verkeerd moment stiekem voluit te gaan met 400 pk onder de rechtervoet? Ik durf er niet op te zweren.