Duizend euro, duizend kilo (ontknoping)

17 november 2006 om 15:59

Een tijd geleden deed ik melding van mijn zoektocht naar een auto in de klasse van duizend euro en duizend kilo. Inmiddels staat het gebakkie dat het resultaat is van dit project alweer enige tijd voor de deur. En het is... *tromgeroffel* een Alfa Romeo 33. Wel een Sportwagon want die is volgens de overlevering minder roestgevoelig dan de hatchback. Verder is –ie wit en heeft de 1,4-liter motor. Gaat hard zat. Oh ja, en hij heeft de in liefhebberskringen gewilde P4-wielen, zoals die werden geleverd op de versies met vierwielaandrijving. Ze doen een beetje denken aan de kop van een scheerapparaat. Ik heb nog geen foto van mijn auto gemaakt omdat het telkens vlug donker is en de tijd er steeds voor ontbreekt. Die houden jullie dus nog te goed.

De Alfa 33 heeft altijd al hoog op mijn lijstje gestaan, maar ik heb altijd gedacht dat ik er met mijn polderpostuur niet zou inpassen. Ik ging dus onder valse voorwendselen een proefrit maken – ik wilde toch eens in een 33 hebben gereden en hem uiteindelijk afkeuren op zijn krappe cabine. Tot mijn eigen verrassing paste ik goed achter het stuur en tel daarbij een acceptabele kilometerstand, een nieuwe distributieriem en waterpomp, een recente onderhoudsbeurt vier goede bandjes én een sympathieke verkoper bij op en de koop was gauw gesloten. De grootste attractie aan de auto is natuurlijk het leuke boxermotortje en de lekkere besturing. Achthonderd euro en een gewicht van 950 kilo, dus hij voldoet helemaal aan de eisen.

Inmiddels heeft hij er in mijn handen alweer een paar duizend probleemloze kilometers gemaakt. Op vakantie naar Frankrijk scoorde hij tijdens een rit met constante snelheid van 140 km/u op de snelweg een verbruik van 1:13,5. Niet slecht dacht ik. Nadelen zijn er ook: zo staan de pedalen erg dicht bij elkaar. Dus schoenen uit tijdens het rijden of smalle gympies aan. Verder maak ik me zorgen om een kreunend geluid van achteren wanneer ik een lange, snelle bocht naar rechts maak (een rubbertje weg of ernstiger malheur?) en was na de vakantierit de bagage nat. Er zit dus ergens lekkage. In april is de apk. Als hij die doorstaat, mag hij blijven en worden de problemen opgelost.

Sinds deze week steekt er nog een mankement de kop op; het prettigste gebrek aan een auto dat ik ooit heb meegemaakt. De snelheidsmeter doet het alleen nog maar als hij er zelf zin in heeft. Heb ik altijd een excuus om op m'n eigen tempo door te rijden...

Al van jongs af aan ben ik autogek en verslind ik autoblaadjes. Ik wist dus ook al vroeg wat ik wilde worden: het werken bij een titel als AutoWeek lag voor de hand. Mijn eerste klus bij AutoWeek was het bemensen van de nieuwsdesk. Saillant detail: het allereerste bericht dat ik ooit schreef, was de aankondiging van de prijzen van de CityRover – een auto die achteraf nooit is gekomen. Toch was het helemaal in mijn straatje want ik heb een voorkeur voor auto’s die buiten het normale vallen en een bijzonder verhaal hebben. Sinds enige jaren ben ik occasionredacteur en werp ik mijn op als Beschermheer van de Roestplek. Moderne auto’s vind ik weldegelijk interessant maar een auto die al een tijdje ‘geleefd’ heeft, zegt me een stuk meer. Mijn eerste auto was een Citroën ID19B uit 1969. De nieuwste auto die ik ooit kocht, is uit 2002 en de kans is maar heel klein dat ik ooit een auto van later datum aanschaf.

14 Bekijk reacties