Down under

Sydney, Australië. We zijn niet waar we wezen willen en daar gaan we iets aan doen: ik hou een taxi aan. Een Ford Falcon Wagon, made in Australia, komt langszij gedeind en we gaan aan boord. Al snel ontstaat een geanimeerd gesprek met de vriendelijke chauffeur. Over auto's natuurlijk, noem het beroepsdeformatie. Onze driver steekt z'n mening over zijn lokaal gebouwde werkpaard niet onder stoelen of banken: "it's not a very good car", zegt hij, terwijl-ie demonstratief aan het bovenste deel van het dashboard plukt. De dikke lap hard plastic komt meteen een stukje los. Terwijl we geïnteresseerd kijken naar een Holden Ute naast ons, een pick-up met aan de voorkant de looks van 'onze' Opel Omega, merken we op dat we lekker en ruim zitten en dat zo'n grote zescilinder ons eigenlijk best leuk lijkt. "Sure it's comfy, but it uses lots of fuel". En de man heeft ook al een keer stilgestaan met zijn Ford. Over GM's Holden, de andere Australische autobouwer, is zijn oordeel niet minder mals. De techniek van nieuwe Australische auto's is volgens onze chauffeur hopeloos gedateerd; "over ten years old." We zijn beter af als we een Japanner nemen. Of een kleine Holden, want dat zijn gewoon Daewoo's uit Korea. Maar je kunt hier bijvoorbeeld ook 'gewoon' een Mondeo krijgen, waarom dan toch die Falcon? "Because it's cheap! You get the best deals on the Australian cars." Aha. Best opmerkelijk dat de fabrikanten down under zich bedienen van de techniek waarmee de Aziatische autobouwers zich ooit op buitenlandse markten vestigden: veel voor weinig. We komen aan bij onze bestemming, een autoverhuurbedrijf, en zetten onze reis voort in zo'n geroemde Aziaat. Het is een Nissan Pulsar; 'n iets kalere variant van de auto die bij ons Almera heet. Weinig dynamisch, maar ruimte zat voor ons kampeerspul en de Japanner laat ons een continent lang niet in de streek. 4.500 probleemloze kilometers lijken het gelijk van de taxichauffeur te bewijzen. En toch, een mooie zescilinderroffel past eigenlijk beter bij zo'n klassieke roadtrip...