Disneyland Genève

Persdagen op beurzen zijn er niet omdat journalisten nou zonodig een voorkeursbehandeling moeten hebben; het is pure functionaliteit. Wij zijn op zo'n moment de ogen en oren van onze lezers en dat werk is nou eenmaal lastig te doen wanneer hele gezinnen met koelboxen en Maxicosi's tussen de auto's door drentelen. Helaas is het toegangsbeleid op persdagen de laatste jaren sterk versoepeld. Zo zie je steeds meer hobbyisten rondlopen. Mensen met te veel vrije tijd die een domeinnaam hebben gekocht waar het woord 'auto' in voorkomt en die op internet autoblaadje spelen. Ik gun ze hun pleziertje van harte, maar ze lopen soms knap in de weg.

Nog erger zijn de kinderen, opa's en tortelende stelletjes waaraan zelfs een blinde toegangscontroleur zou kunnen zien dat het allesbehalve journalisten zijn. En toch zie je ze elke persdag weer. Heb je net even vrij beeld en je camera scherpgesteld, springt er weer zo'n koter voor je lens. Je vraagt je af waar hij vandaan komt; kind van een lokale journalist met een ongelukkig getimede omgangsregegeling? Afgelopen dinsdag zat er op de Seat-stand in Genève weer zo'n joch in de weg. Ik stond op het punt om hem de auto uit te trekken, toen mijn oog op de rest van de familie viel. Voormalig VW-topman Ferdinand Piëch, zijn vijfde vrouw en zijn zoontjes uit de tweede en derde leg voelen zich blijkbaar te goed voor de publieksdagen waar ze thuis horen. Fotograaf Luc Verbeke probeerde het familiegeluk op de foto te zetten, maar daar probeerde tot zijn verbazing de Piëch uit de tweede leg, een snotjoch dat nog nooit iets heeft gepresteerd maar nu al gebukt gaat onder een attitude van hier tot Tokio, een stokje voor te steken.

Ik vraag me af of papa Piëch zich realiseert dat die journalisten, die door zijn familieuitje tijdelijk hun werk niet konden doen, de ogen zijn van de mensen die al die auto's moeten kopen waar Piëch multimiljonair mee is geworden.