De SP rijdt niet mee!

Niets zo slaapverwekkend als Nederlandse politiek. Maar nu de 'verkennende gesprekken' tussen Marijnissen en Balkenende zijn afgeketst en de club van Marijnissen zo goed als zeker weer de oppositiebanken gaat bemannen ben ik toch teleurgesteld. Er is één reden waarom ik de SP graag in de regering had gezien. Om te zien hoe de partij het netelige vraagstuk van de ministeriële dienstauto's zou hebben opgelost.

Nederlandse ministers rijden weliswaar relatief bescheiden, ik zie Marijnissen, Agnes Kant of Harry van Bommel niet in een BMW 5-serie of een Mercedes E-klasse voorrijden. Niet voor niets storten SP-politici een deel van hun salaris terug in de partijkas, om de inkomenskloof met de kiezer niet te groot te maken. Wie het socialistische gelijkheidsideaal zo hoog in het vaandel heeft, kan nooit genoegen nemen met een door het volk gefinancierde accountantsbak van vele tienduizenden euro's. De gemiddelde SP-kiezer zou de capitulatie voor zulke rijkeluisprivileges in alle toonaarden veroordelen. Van onze dure centen! Hoogverraad!

Maar wat zou het alternatief zijn geweest? Een tweedehands Skoda Superb? Een Toyota Prius? Een vloot modale dieseltjes met roetfilter? De Dacia Logan? Een Lada Kalina?

Vraag twee: Zouden SP-bewindslieden zich hebben laten rijden, of zouden ze zelf achter het stuur zijn gekropen? Als symbool van de kapitalistische klassenmaatschappij is ook het instituut privéchauffeur immers onverenigbaar met de partijbeginselen.

Allemaal vragen. En geen antwoorden. Al die pijnlijke dilemma's heeft Marijnissens partij ontweken door Balkenende in zijn vet te laten gaarkoken. Jan gaat gewoon weer vier jaar met de vuist op tafel. Jan gaat gewoon weer stad en land afreizen met zijn schurftige diesel. Stem tegen, stem SP!

Hoe principieel. En hoe jammer.