De laatste Schwarzeneggers

Zeg autobeurs, zeg eco. Genève is groen, en alle BMW's zijn wit; de brave Fords dragen hun CO2-emissies op de flanken. Er komt een tijd dat autobeurzen in natuurgebieden landen. Dan is de auto eindelijk onschadelijk gemaakt: brandschoon. Ik ben er erg voor hoor, eco. Toch word ik er een beetje opstandig van. Die milieuhype heeft namelijk ook iets komisch. Komisch, omdat aan de andere kant van de streep de slurpers rijendik staan. Vaak op dezelfde stands als de braafste jongens van de klas. Lexus, van de hybrides, doet ook mee. In Genève sta ik oog in oog met de IS F: 423 pk, net dat gemene handje meer dan de Germaanse concurrentie. Daar kunnen de M3 en RS4 het voorlopig mee doen. Niks aan de hand. In de volgende ronde winnen zij weer. Ik staar naar die Lexus en vraag me iets af. Waar staan onze powersedans over tien jaar? Mogen we er nog mee de weg op? Vast niet. Over tien jaar staan ze bij ons in de garage. Rijden gaat niet meer. GroenLinks heeft de motoren in beslag genomen. Het CDA heeft een straatverbod uitgevaardigd. Van Wouter Bos mogen we alleen nog met de trein. Op genot staat de doodstraf. Daarom maakt de industrie ze nu, de laatste Schwarzeneggers. Ik snap Lexus, BMW, Audi en Mercedes heel goed. Hun pk-wedloop is geen gebed zonder eind, zoals ik eerst dacht. Het is een eindsprint. Ze dansen op de rand van de vulkaan. Elke dag kan de laatste zijn. Het is nu of nooit.