De eenzame wegwerker

Het zal weinigen zijn ontgaan dat de A2, een van 's lands belangrijkste verkeersaders, al maanden volkomen open ligt. De boel moet worden verbreed (twintig jaar geleden al, maar beter laat dan nooit) en dan moet er nou eenmaal gehakt worden. En dat hakken betekent ongekend lange files met als gevolg naast veel ergernis miljoenenschade voor het bedrijfsleven. Je zou denken dat Rijkswaterstaat daarom alles op alles zet om de overlast zo veel mogelijk te beperken en dat beloven ze ook, zo staat te lezen op 'Van A naar Beter-punt-nl': "Om de overlast te beperken, vinden wegwerkzaamheden zo veel mogelijk plaats in de nacht, het weekend en de zomervakantie." Mooie woorden, maar nou moet ik toevallig elke zondag van Almere naar Eindhoven op en neer en verbaas ik me elke zondag weer over een volkomen verlaten bouwplaats. Vreemd, want zeker in deze tijden moet het toch niet zo gek moeilijk zijn mensen te vinden die ook in het weekend hun schouders eronder willen zetten. Maar daar is misschien wat meer vindingrijkheid en slagvaardigheid voor nodig dan we van Prins Carnaval mogen verwachten. En toch, gisteren einde middag werd ik verrast. Na tientallen kilometers stilstaande graafmachines zag ik ineens toch die ene man die wel bereid is in het weekend zijn armen uit de mouwen te steken. Bij Culemborg, letterlijk in het zicht van de borden einde snelheidsbeperking, stond hij in het duister van een viaduct, achter een pilaar, zijn statiefje op te zetten. En honderd meter verder stond een groot bord: "Bedankt voor uw begrip". Graag gedaan.