Blauw gaat door rood

Een paar weken geleden had ik er weer eentje. Zo'n lullige bekeuring voor een paar kilometer te hard rijden. Weer een paar tientjes door de goot. Niet dat ik geld te veel heb, maar ik begin een beetje immuun te raken voor dit soort kinderachtigheden. Wind me er nauwelijks meer over op, want dat heeft toch geen zin. Ik probeer mezelf maar wijs te maken dat er érgens een grens moet worden getrokken. Dat de letter der wet strikt nageleefd dient te worden, omdat Nederland anders ontaardt in een ongecontroleerde bende. Toch? Die schijngedachte vervaagt als sneeuw voor de zon met wat ik gisterenavond zag. Sta ik in Amsterdam voor een stoplicht, schiet er links van me een politie-Golfje voorbij. Geen zwaailichten, geen sirene en ook geen zware criminelen op de achterbank die dringend achter slot en grendel moeten. De officier zat gewoon alleen in de auto. Hij knalt vervolgens dwars door het rood en schiet vóór de twee rijen wachtende auto's rechtsaf, bíjna een nietsvermoedende fietser scheppend. Waarschijnlijk zat z'n dienst er op, want om de hoek ligt het politiekantoor. Vanochtend viel het kwartje. De diender was op de vlucht voor een woedende vader! Op de radio namelijk het bericht dat gisteren een vijftienjarig meisje een bekeuring van 13 (!) euro kreeg voor het niet op slot zetten van haar fiets. Tja, het onbeheerd achterlaten van een voertuig in een openbare ruimte, dát kan natuurlijk niet. Dan raakt de veiligheid van ons land in het geding. Dat de pa van het meisje dat niet begrijpt, zeg. Voor zoveel onbegrip zou ik ook vluchten.