Beste Stichting Natuur en Milieu,

28 september 2006 om 09:00

Ik zoek een auto met meer dan 400 pk, maar wil wel met een zuiver geweten 250 plus willen blazen. Ook wil ik binnen 5 seconden van 0 naar 100 accelereren, maar dan moet de auto wel een beetje zuinig zijn hoor! En ook de uitstoot mag niet al te hoog zijn. Kunnen jullie mij auto-advies geven?

Bovenstaande geldt niet voor mij persoonlijk, en het is een voorbeeld. Ik denk bovendien niet dat de Stichting Natuur en Milieu in bovenstaand geval een geschikte auto vindt, al komt de Toyota Prius GT misschien aardig bij mijn wensen in de buurt. Het kwam in me op nadat ik het persbericht onder ogen kreeg waarin Natuur en Milieu meldt mensen aankoopadviezen te geven bij de aanschaf van een nieuwe auto. Het heeft top 10's samengesteld met de meest zuinige en de minst zuinige auto's per klasse. Ik snap de goede bedoelingen maar van de volgende opmerking in het persbericht zakt mijn broek af:

Zo bespaart een automobilist die in de categorie grote middenklassers de zuinige Opel Vectra 1.6 verkiest boven de onzuinige Audi RS4 FSI Quattro jaarlijks 1470 euro aan de pomp. Door deze keuze halveert zijn CO2 –uitstoot.

Ja, nogal logisch. Het scheelt ook vier keer zo veel vermogen! En wie een Audi RS4 koopt denkt echt niet alleen aan de opwarming van de aarde of de slinkende olievoorraad. Dat is een keuze, en ik heb geen zin om erover te discussiëren of dat verstandig is. Duidelijk weer een organisatie die wat roept over auto's zonder idee te hebben waar het over gaat. Maar ach, af en toe moet je even de trom roffelen, anders loop je het risico niet meer in aanmerking te komen voor subsidiepotjes. En laten we niet vergeten dat dergelijke instanties een hoop mensen van de straat houdt.

Na 20 jaar bij AutoWeek zo’n beetje alles wel gedaan en meegemaakt. Sinds 2012 chef redactie maar streeft er nog altijd naar om tien procent van zijn werk te laten bestaan uit bezigheden met auto’s zelf. Da’s tenslotte toch de reden dat -ie dit werk is gaan doen. Passie voor auto’s van kleins af aan, spelde op zijn twaalfde testjaarboeken, kocht de eerste AutoWeek een paar dagen voor zijn dertiende verjaardag van zijn zakgeld. Jawel, dat ene nummer dat in januari 1990 voor een gulden in de winkel lag. De oorzaak van dat velen nog denken dat AutoWeek de eerste jaren altijd een gulden kostte, maar op de tweede stond toch echt een prijs van Hfl. 1,95! Dat hij twaalf jaar later zelf in dienst zou treden bij het autoblad had hij nooit gedacht. Na de middelbare school bracht de opleiding HEAO-economisch linguistisch, zeg maar een soort CE met extra aandacht voor vreemde talen, hem bij de BMW-importeur, en later die van Opel. Een carrière in de autobranche was het beoogde pad, maar het liep anders. Eind 1999 zocht een journalistiek bureau een autoredacteur, en zo kwam hij terecht in de autojournalistiek. Iets meer dan twee jaar later was daar de overstap naar AutoWeek. Tests, nieuws, bijdrages aan de occasionrubriek en een jaar later ook in bezit van een racelicentie. Twintig jaar bij een werkgever, het is iets dat niet meer van deze tijd lijkt maar sowieso is het werk door de jaren heen zo vaak veranderd dat je bijna geen jaar hetzelfde doet qua werk. En de veranderingen in autoland gaan momenteel sneller dan ooit, dus ook dat maakt de werkzaamheden anders. Sinds 2021 naast chef redactie ook coordinator online.

33 Bekijk reacties