Ambtenaren, mijn vrienden (deel 1)

Bij het testen van auto's ontkom je er soms niet aan dat je de wegenverkeerswet even wat ruimer moet nemen. Niet dat we ons als wegpiraten over 's lands wegen vechten. Maar de lezer wil weten hoe snel een auto nou echt van 0 naar 100 gaat en met een Picanto kun je dat in alle discretie op een verlaten dijkje uitproberen. Een M6 echter is een stuk luidruchtiger bij diezelfde oefening. Nou kennen we in ons land geen maximum acceleratie, maar wel een paraplu-wetje waar de agent die op zijn strepen staat alles onder kan gooien wat hem niet bevalt. Eng? Soms wel, maar terugblikkend op de leukste momenten van afgelopen jaar gaan mijn gedachten terug naar die vier dienders die tijdens het fotograferen van de M6 even poolshoogte kwamen nemen en terloops vermeldden dat ik de avond tevoren met astronomische snelheid was gespot op een afgelegen landweg. Terwijl de agenten likkebaardend om de M6 draaiden, vroeg ik me in stilte af waarom ik mijn rijbewijs nog had. Een van de mannen gaf me ongevraagd antwoord: "Als ik zo'n auto had, zou ik hetzelfde hebben gedaan." De andere drie knikten instemmend. Het zijn soms net mensen; ik heb er een kadertje aan besteed en het nummer in viervoud afgegeven aan de balie van het bureau. Toen ik afgelopen week voor een fotosessie op een rustige rotonde de Mazda MX-5 een paar keer liet uitbreken, stond er om de hoek een discrete, donkerblauwe Focus met twee lachende mannen erin. Heren, die Ford mag dan onopvallend zijn, die strepen op jullie schouders schitteren wel heel erg in de zon. Ze lieten ons ongemoeid. Ik sta binnenkort weer aan de balie met een stapeltje AutoWeek.