Alfa-blues

"Een 156? Now we're talking!" En: "Je zult zinderen van genot." Maar ook: "O ja, ik zag er laatst eentje op de vluchtstrook..." en "Je gaat je Volvo inruilen voor een Italiáán?" Zomaar een en paar redactie-reacties op het plan om mijn vrij betrouwbare Volvo 480 Turbo in te ruilen op een Alfa Romeo 156.

Na een uitgebreide zoektocht is het juiste exemplaar gevonden. Oogt keurig, rijdt keurig, nooit geleast, aantoonbaar bij de dealer onderhouden en 6 maanden Bovag-garantie. Dus wat kan je gebeuren?.

Alfa-dag 1 behelst een rit van zo'n 250 km, deels over een nachtelijke en compleet lege A2. De auto stuurt snaarstrak. De snerp van de uitlaat klinkt mooier dan Verdi en Pavarotti en het Twin Spark-blok draait heerlijk soepel en zet de (bijna) 150 pk's moeiteloos op het asfalt. Puur rijgenot.

Op Alfa-dag 2 vallen in rap tempo airco, radio, elektrische ruitbediening, ruitenwissers en delen van de verlichting uit. Op het moment dat zelfs de knipperlichten er mee ophouden, gaat de 'bella' naar de kant van de weg. Wegenwacht Gerard doet anderhalf uur lang zijn uiterste best om de storing op te sporen. Geen zekering blijft onberoerd en zijn meetapparatuur moet hard aan het werk. Helaas kan zelfs die mooie techniek ons alleen maar vertellen dat er 'ergens' iets niet goed is. Met de accupolen eraf 'resetten' biedt wel 'n loeiend alarm maar geen soelaas. "Tja, bedradingsschema er bij halen en álles nalopen," zegt Gerard.

Kortom, de 156 moet op transport, retour verkoper. We besluiten dat ik het korte stukje naar het depot van de berger in Hoogeveen achter Gerard aan zal rijden. Op het moment dat we vertrekken, klapt het linker pedaal keihard naar achteren. De (hydraulische) koppeling ligt er uit. De Italiaanse schone waar ik als een blok voor ben gevallenl, wijst me keihard af. Ze mag plaatsnemen op een auto-ambulance. Mijn huidige vervoermiddel? Een Ford Fusion 1.4, vervangend vervoer van de ANWB. Over twee dagen moet 'ie terug. En dan is de Alfa nog lang niet klaar voor een volgend avontuur.