Elon Musk twittert

Toen vorig jaar een volger vroeg hoe het hem ging, speelde Elon Musk ontroerend open kaart. "Hoge pieken, diepe dalen en slopende stress. Denk niet dat mensen over de laatste twee willen horen."

Dat zie je de directeur van Audi niet snel tweeten. Die zit trouwens in de gevangenis, dus dat zou lastig worden. Maar de hooggeplaatste bajesklant zou grote voornemens wel eerst netjes aan zijn raad van bestuur hebben voorgelegd. Musk overlegt met niemand. Die bestuurt via sociale media. Hij vindt een tweet veel praktischer dan een vergadering.

Op 7 augustus schrijft hij dit:

"Am considering taking Tesla private at $420. Funding secured."

Hij wil dus Tesla privatiseren bij een aandelenkoers van 420 dollar. Pesterijtje? Een wanhopige poging tot koersmanipulatie? Dan ken je hem nog niet. Dit is zijn hele ondernemingsplan in acht woorden en een cijfer. Je moet maar durven, met duizenden werknemers.

Dus staat, en vast tot zijn genoegen, wederom de wereld op zijn kop. Bezorgde tweets en mediacommentaren, gealarmeerde beurswaakhonden. Schande, schande. Ik lees dat zijn medebestuurders van niets wisten. En alle amateurpsychologen van de wereld vragen wat ze altijd vragen: is hij gek geworden? Zijn de Tesla-groeistuipen hem boven het hoofd gegroeid?

Nee, hij laat bewust een proefballonnetje op. Hij neemt een gecalculeerd risico. Met interessante bijvangst. In het publieke debat worden alle voors en tegens van een privatiseringsoperatie hem op een presenteerblaadje aangereikt, voor zover hij die nodig heeft. Het marktonderzoek krijgt hij er gratis bij. Dat scheelt een hoop geld voor consultants. Kan hij dat weer voor advocaten reserveren.

Waarom deed hij het?

Uit pure haat tegen de short sellers, lees ik, de profiteurs die hun aandelen verkopen om ze tegen een lagere prijs te kunnen terugkopen, in de verwachting dat het aandeel zakt als het wordt afgestoten. Ik weet te weinig van die business om daar een zinnig woord over te kunnen zeggen. Maar Musk weet wat hij doet, hij staat voor zijn uitspraak. En hij laat zich niet terugfluiten.

Onverstoorbaar geruststellend beantwoordt de grootindustrieel vragen van twitteraars. Heus, hij heeft juist groot respect voor zijn aandeelhouders. "Will ensure their prosperity in any scenario."

Hij, die uitsluitend namens zichzelf spreekt. Hij is namelijk de baas, dan mag dat. Helemaal Musk om ook nog eens publiekelijk de draak te steken met zijn critici.

Pesttweet op 11 augustus: 'what are your fav short shorts?'

Daarna gaat hij fluitend over tot de orde van de dag. Grote woorden, grote visies. "Defeating traffic is the ultimate boss battle." Hij post weer staatsiefoto's van NASA-astronauten en scifi-nieuwsberichten over supersnelle hyperloopverbindingen. Zo kennen we hem.

Wat vind ik het ongelooflijk verfrissend.

We leven in de wereld waar niemand de baas mag zijn. Waarin je eerst met anderen moet overleggen voor je iets mag zeggen. De wereld is vol laffe, bange managers die de kool en de geit sparen om hun bonussen te verzilveren en hun pensioen te halen. Daarom zijn zoveel auto's uitgewoonde compromissen. Niet één product uit Musks bedrijvenstal is het. Noch de hyperloop, wat het ook wordt, noch de raketten, noch de auto's – allemaal grensverleggende technologie, door hem bedacht en gezegend. Hij durft er alles voor op het spel te zetten.

Hij kan eraan kapot gaan, waar. Maar de industrie kan een hoop van hem leren. Prioriteiten stellen, bijvoorbeeld. Absolute autonomie. En een gezond stuk doodsverachting. Hoe vaak hij ook is afgeschreven, en hoeveel stomme fouten hij ook heeft gemaakt, hij heeft meer in zijn mars dan al zijn critici bij elkaar. Mocht hij sneuvelen, dan leg ik bloemen op zijn heldengraf. Glorious bastard.