Volkswagen ID.Life - Eerste rijtest

De Volkswagen ID.Life is meer dan slechts een vingeroefening van het designteam rond hoofdontwerper Jozef Kaba!, dat is duidelijk. De fabrikant heeft namelijk helemaal geen tijd voor grappige experimenten, de tijd dringt. De verbrandingsmotor krijgt het al maar moeilijker, vooral in het compacte segment, waar het financiële aspect een grote rol speelt. Het ziet er naar uit dat de Volkswagen Polo en de T-Cross een elektrische opvolger krijgen, uiterlijk in 2025, als de Euro 7emissienorm zijn intrede doet. Want de complexe uitlaatgasreiniging die nodig is om aan die emissienorm te voldoen, zou deze modellen peperduur maken. Tegelijk dalen bij elektrische auto’s juist de prijzen en worden accu’s steeds betaalbaarder, omdat de productieaantallen van EV’s blijven groeien. De platformstrategie van Volkswagen draagt ook een belangrijk steentje bij aan het verlagen van de kosten.

Zodoende durft het merk het aan om te stellen dat er in 2025 een kleine stads-EV in de showroom staat voor een bedrag van rond de " 20.000. Als het aan ons ligt, zou dat nieuwe model er gerust zo uit mogen zien en zo mogen rijden als de ID.Life. Dit miljoenen kostende studiemodel doet namelijk niet alleen productierijp aan, het rijdt voor een auto die grotendeels met de hand in elkaar is gezet ook verbazingwekkend goed. Weliswaar moet hij al bij een snelheid die iets boven de 30 km/h ligt de handdoek in de ring gooien, maar dat is slechts een veiligheidsmaatregel. Hij zou probleemloos harder kunnen rijden.

VERRASSINGEN

Onderhuids gaat techniek schuil die al redelijk op één lijn ligt met die van het uiteindelijke productiemodel. Het is als het ware de basisvariant van wat ze bij Volkswagen ‘Modularer Elektrobaukasten’ noemen, in dit geval echter met voorwielaandrijving en een vermogen van 234 pk.

De eerste verrassing: het stuur lijkt eerder uit een vliegtuig te komen dan uit een auto. Maar dat valt tijdens het rijden helemaal niet op. Je kunt de Life er probleemloos mee besturen.

De tweede verrassing: een instrumentenpaneel, een centraal display, hendels aan de stuurkolom en buitenspiegels schitteren door afwezigheid. Toch mis je die attributen gek genoeg helemaal niet. De rol van het instrumentarium wordt overgenomen door het head-up display, camera’s vervangen de spiegels, op het stuur zitten een paar touchknoppen (onder andere voor de knipperlichten) en je smartphone doet dienst als infotainmentsysteem, waarbij je telefoon magnetisch aan de middenconsole vastzit. Een app herkent het starten van de motor en schakelt dan over naar een rijmenu. Alles doet doordacht aan en werkt intuïtief. Deze auto is meer dan een vervoermiddel. Met een druk op een knop in de app verandert de ID.Life in een heuse bioscoop.

Voor de voorruit schuift het ‘witte doek’ omhoog, je kunt de voorstoelen plat leggen en de rugleuning van de achterbank kan ook vlakker worden gezet. Dat is nog eens een goede manier om het wachten bij de laadpaal te veraangenamen. Wellicht kan deze autobioscoop zelfs opgeschoten jongeren die nu in een opgedirkte Golf of 3-serie rijden overtuigen om over te stappen naar een EV. De ID.Life is er cool genoeg voor. Bovendien kunnen ze hun PlayStation aansluiten.

NIET FEILLOOS

Het dak werkt overigens nog niet helemaal feilloos. Net als voor de motorkap is hier luchtkamerfolie (gemaakt van gerecyclede petflessen) toegepast, die is voorzien van ritssluitingen. Dat klinkt simpel, maar het openen verloopt bij het prototype niet erg soepel. Als dat echter het enige onderdeel is waaraan nog moet worden gewerkt, hebben we er alle vertrouwen in dat deze auto kan uitgroeien tot een ijzersterk productiemodel. Hij is compact en toch ruim. Tel daar een acceptabele actieradius, het gebruik van duurzame materialen en het sympathieke design bij op en we kunnen stellen dat deze Volkswagen het best eens goed kon gaan doen als de scherpe prijsstelling daadwerkelijk wordt gerealiseerd. Niet alle slimme en grappige features zullen het productiestadium halen, maar de basis is goed.