TVR Tuscan (2004)

TVR's zijn gebouwd volgens het principe 'weinig kilo's (1.100) en veel pk's (350)'. Van veiligheidsvoorzieningen als tractiecontrole, ABS en airbags moeten ze bij TVR niets hebben. Wie een TVR koopt, moet goed kunnen sturen, dat is de beste veiligheidsvoorziening volgens de fabrikant in het Britse Blackpool. Deze achterwielaangedreven sportauto doet 4,2 seconden over de 0-100 km/h-sprint. Dat hebben we overigens niet kunnen verifiëren, omdat het zo hard regende dat we slechts spinnend en slippend over het natte asfalt gingen. Dit is een asfaltjager, die op de Nederlandse snelweg feitelijk volslagen overbodig is, waarmee je je van Den Helder tot Maastricht slechts met een zenuwslopende zelfbeheersing aan de maximumsnelheid kunt houden. 190 km/h is een kwestie van je hiel iets verschuiven, waardoor je – per ongeluk – met je rechterteen het gaspedaal een zetje geeft. Maar leg dat maar eens aan de rechter uit; wég is je rijbewijs.
Het indrukwekkende uiterlijk is het best te omschrijven als 'buitenaards'. TVR-baas Peter Wheeler trekt zich niets aan van ontwerptrends. Resultaat is een agressieve, voluptueuze koets, die doet denken aan een voorwereldlijk, scheel zeemonster met kieuwen.
In de Tuscan geen indrukwekkende klokkenwinkel. Alles wat je moet weten, vind je in of boven het Star-Trek-achtige instrumentenpaneel: snelheidsmeter, boordcomputer met alle gegevens over onder andere olie- en watertemperatuur, waarschuwingslichten en... nee, niet de toerenteller. Daarvoor zijn die drie lichtjes, die boven op het dashboard prijken: geel, oranje, rood. Bij geel gilt de motor al en bij rood moet je écht doorschakelen. Het stuur ligt lekker in de hand en als we de motor starten, stroomt het bloed weer even harder. De zescilinder lijnmotor is door TVR zelf ontwikkeld. Dat geluid; familie en vrienden weten van verre dat jij in aantocht bent.

Suizende oren
We drukken de straffe koppeling in. Het pookje schakelt strak en kort. De boodschap is duidelijk: dit vraagt om beleid. Na een paar dagen krijg je de auto makkelijk van z'n plaats, maar een beginneling laat de motor of loeien of schiet met spinnende wielen van z'n plek af. We nestelen ons in de leren stoeltjes; dit zit geweldig. In- en uitstappen vraagt wat lenigheid, maar die stoelen – die via een blaaspompje kunnen worden opgepompt – daar kun je in slapen. Dat laatste doe je ongetwijfeld niet, alleen al vanwege het motorgeluid. Bij de geluidsmeting scoort de Tuscan een indrukwekkende 77 decibel bij 100 km/h. Mooi als de kap eraf is, maar na een tijdje begin je wel last te krijgen van suizende oren.

Verslavend monster
In de regen werken sporen in het wegdek als katapulten op de 18-inch brede Toyo's; we worden van links naar rechts geslingerd. Als het droog wordt, trappen we het gaspedaal in. De motor huilt, het monster versnelt, we zien de F1-lichtjes branden en schakelen ergens bij 180 naar vier. Bij 220 km/h knetteren we oorverdovend over de weg. Leuk hoor, zo'n snelweg.
Maar we weten dat je met de Tuscan gewoon uit spelen moet gaan. De dijkjes langs de Lek zijn daar uitermate geschikt voor. Ben je gewend aan de racepedalen, de strakke pook, dan nog heb je alle concentratie nodig om de auto op de dijk te houden. De acceleratie is fenomenaal. Wat 'n geweld. We klokken 2,7 sec. van 50 naar 80 km/h. In z'n twee schiet je ver boven de honderd. Dit buitenaardse monster is verslavend!