Test: Peugeot 508 SW PSE

Snelle Peugeots hebben in het verleden een behoorlijke verscheidenheid aan badges gedragen. Natuurlijk zijn er de GTI’s, maar ook de badges RC, R, Mi16 en T16 prijkten al eens op bovengemiddeld potente Peugeots. Nu is het de beurt aan PSE, wat staat voor Peugeot Sport Engineered. Het staat ook altijd voor een (deels) elektrische aandrijflijn. In het geval van de 508 en de 508 SW PSE gaat het om een plug-in hybride aandrijflijn met een gecombineerd vermogen van 360 pk en daarnaast een onderstel dat zo verregaand is gewijzigd dat de PSE er bijna uitziet als een andere auto. Zeker als SW ziet de 508-achterzijde er zó dik uit dat hij je doet denken aan de RS-modellen van Audi.

Al na een paar bochten bewijst de PSE dat het meer is dan alleen een 508 met veel vermogen, dikke wielen en groene accenten. Ten opzichte van de reguliere uitvoeringen krijgt de PSE een verlaagd onderstel met grotere spoorbreedte voor en achter, andere schokdempers, dikkere stabilisatoren en kleverige Michelins. Dat pakket mist zijn uitwerking niet. Terwijl de 508 Hybrid 225 nog wel eens aanvoelt alsof het onderstel moeite heeft met het gewicht laat de PSE zich door niets van de wijs brengen. De 1.850 kilo wegende stationwagon kleeft aan het asfalt met de volhardendheid van tapijttape. Wat dat extra knap maakt, is dat het comfort er amper onder lijdt. Natuurlijk geeft de PSE meer door van oneffenheden dan een normale 508, maar hardheid is hem vreemd. Het onderstel verwerkt oneffenheden met een vanzelfsprekendheid die in schril contrast staat met het enorme gewicht dat het moet dragen. Dat betekent dat je hem zelfs op matig asfalt met enorm tempo een bocht om kunt zetten. Aan alles is te voelen hoeveel werk en kundigheid er in dit onderstel is gaan zitten. Waar het helaas aan ontbreekt, is de feedback die de auto geeft. Zowel de besturing als de remmen geven te weinig informatie over wat er precies gebeurt. Daardoor wordt het erg lastig om aan te voelen waar de grens precies ligt en ontdek je die pas door er een keer overheen te gaan. Als dat dan gebeurt, blijkt het altijd de vooras te zijn die als eerste de strijd opgeeft en hoewel de achterzijde best een beetje wil meebewegen, is de 508 vooral goed in stoïcijns vasthouden.

Twee elektromotoren

De Peugeot lust met name in Sport-modus een flinke slok. De dorst wordt erg groot om te zorgen dat het accupakket te allen tijde over voldoende lading beschikt om de elektromotoren hun werk te laten doen. Meervoud inderdaad, want Peugeot kiest voor een wezenlijk andere oplossing dan veel andere merken. Voorin ligt een 1,6-liter viercilinder turbomotor met 200 pk die samen met een 110 pk elektromotor via een achttraps automaat de voorwielen aandrijft. Op de achteras zit een tweede elektromotor van 113 pk, die via een vaste overbrenging de achterwielen voor zijn rekening neemt. Er is geen fysieke verbinding tussen beide assen, dus zelfs al zou het ESP uit kunnen, een powerslide zit er met 113 pk op 1.850 kilo toch niet in. Grappig detail: zolang de auto in Electric rijdt, is de 508 meestal achterwielaangedreven. Pas wanneer je meer gas gaat geven, schakelt ook de voorste elektromotor bij. Puur elektrisch is de 508 dan ook lekker vlot. Daar staat tegenover dat het accupakket na 35 kilometer echt wel leeg is. In de meest sportieve modus valt op dat Peugeot er meestal goed in slaagt om te verbloemen dat er maar liefst drie motoren moeten samenwerken. De reactie op het gas is direct en de prestaties zijn behoorlijk indrukwekkend, ook al gooit de achttraps automaat af en toe wat roet in het eten door op een ongelukkig moment te schakelen. Dat voorkomen door zelf met de flippers aan de slag te gaan, biedt geen uitkomst; na een seconde of tien neemt de auto altijd zelf weer het initiatief over. Bovendien klinkt de 1.6 behoorlijk gestrest als het hard gaat en de voorwielen hebben soms wat moeite met het vermogen bij het uitaccelereren van krappe bochten. De kracht kan immers niet naar de achterwielen worden geleid.

Betere zitpositie

Op het interieur van de Peugeot valt helaas wel wat aan te merken. Zo ontbreekt een vak om de laadkabels op te bergen en zet het multimediasysteem geen maatstaven op het gebied van gebruiksgemak. Wel valt de zitpositie in positieve zin op ten opzichte van andere 508’s. De stoel zakt verder naar beneden en dat komt niet alleen het wagengevoel ten goede maar ook de hoofdruimte. Het materiaalgebruik is bovendien indrukwekkend voor een niet-premiummodel. Daarover gesproken: de 508 is bepaald geen koopje, want hij komt prijstechnisch aardig in de buurt van de stationwagons van de Duitse premiummerken. Dat bijna alles standaard is, is daarbij dan weer een kleine pleister op een flinke financiële wonde. De enige opties zijn zwarte of witte metallic lak (het Gris Selenium op onze testauto is standaard), een schuif-kanteldak en eventueel een 32-Ampère boordlader, zodat er met 7,4 kW kan worden geladen