Suzuki Vitara 1.5 Hybrid - Test

Wie tegenwoordig van de Toyotadealer naar de Suzuki-dealer loopt, heeft grote kans op een déjà-vu-beleving. Wat Toyota verkoopt als Corolla Touring Sports biedt Suzuki aan als Swace en de RAV4 staat er met een gestileerde S op de neus als Across in de showroom. Zo kan het relatief kleine merk een hybride stationwagon en een plug-in hybride SUV aanbieden zonder de aanzienlijke investering te doen die het ontwikkelen van een eigen model nu eenmaal vergt. Het zou dus logisch zijn als de nieuwe hybride-uitvoering van de Vitara ook gewoon bij Toyota was ingekocht. En dat is dus precies wat Suzuki niet heeft gedaan.

In plaats daarvan heeft het merk met min of meer bestaande onderdelen een eigen hybride aandrijflijn in elkaar gezet. Het levert in elk geval een originele techniek op. Die bestaat uit een turboloze 1,5-liter viercilinder die goed is voor 102 pk bij 6.000 toeren per minuut. Daarachter zit een gerobotiseerde versnellingsbak met zes verzetten, in feite een gewone hand­geschakelde zesbak, alleen wordt het schakelen en koppelen voor je gedaan. Daarachter zit dan weer een elektromotor van 33 pk en 60 Nm, die wordt gevoed door een 140 volt-accupakket onder de bagagevloer. Die kan de Vitara kleine stukjes zelfstandig aandrijven óf hij kan de verbrandingsmotor ondersteunen, zodat die minder hard hoeft te werken. Nog belangrijker is wellicht het feit dat de elektromotor de vrij nadrukkelijke schakelpauzes van de transmissie gedeeltelijk kan gladstrijken. Doorgaans is het bij dit type transmissie zo dat de aandrijving bij het opschakelen naar moderne maatstaven erg lang wordt onderbroken waardoor de auto dan aan de voorzijde naar beneden wil duiken. Dat levert een soort hobbelpaardeffect op. Zo lang je rustig aan doet, weet de Vitara Hybrid dat heel aardig te vermijden. Met 33 pk heeft de elektromotor weliswaar niet de kracht om flitsende acceleraties aan de dag te leggen, maar het blijkt wel voldoende om de overgangen grotendeels ongemerkt te laten verlopen. Met een beheerste rijstijl rijdt de Vitara soepel en halen we precies het opgegeven fabrieksverbruik van 1 op 18,9, wat zeker niet slecht is.

GEEN SPRINTER

Ga je meer vermogen vragen, dan valt het geheel wel een beetje in duigen. Dan merk je pas hoe lang de transmissie er eigenlijk over doet om een nieuwe versnelling in te leggen en ontstaat er alsnog een onevenwichtige beleving. Daarbij wordt het nooit een echte sprinter. Zelfs voluit doet de auto er meer dan twaalf seconden over om de 100 km/h te bereiken, al is het wel sneller dan de fabrieksopgave. Je zult je echt een beetje moeten aanpassen aan de eenvoudige techniek, die dan wel weer als voordeel heeft dat die goedkoop is.

Helaas is de Vitara niet alleen relatief goedkoop, maar oogt hij ook zo. Vooral vanbinnen knarsen de harde kunststoffen je tegemoet. Net als met de aandrijflijn zul je je verwachtingspatroon echt een beetje moeten aanpassen. Maar er valt goed mee te leven. Stuur en stoel zijn goed te verstellen, waardoor een prettige zithouding gemakkelijk is gevonden en de bediening weinig reden tot klagen oplevert. Het infotainmentsysteem blinkt uit in eenvoud en de vrij trage respons op aanraking is daardoor ook geen grote hindernis. Het ene nadeel maakt het andere zo een beetje goed. Dit geldt ook voor de boordcomputer. Bij ingeschakelde cruisecontrol neemt de instelling daarvan het halve schermpje in en de verkeersbordherkenning neemt geregeld de andere helft in, waardoor je niet meer kunt zien wat je had geselecteerd. Maar omdat er toch al niet veel informatie in zit, mis je daar weinig aan. Wel jammer dat het toch al niet riante ruimteaanbod van de Vitara enigszins te lijden heeft onder de hybridisering. Het accupakket snoept wat ruimte op van de kofferbak, en er blijft slechts 289 liter over. Op de achterbank moet je bovendien geen al te lange volwassenen laten plaatsnemen.

LICHTVOETIG

Over het onderstel zijn we gelukkig een stuk positiever. Met een totaalgewicht van iets meer dan 1.300 kilo is de cross-over niet bijzonder zwaar en dat voel je. Hij is wendbaar, ligt heel aardig op de weg en de veren en dempers hoeven niet ontzettend strak te worden afgestemd om de Vitara onder controle te houden. Hij staat daarbij op 17-inch wielen met ballonbanden en rijdt daarmee lekker comfortabel. De stuur­inrichting werkt licht, maar precies genoeg, en dat maakt het totaalplaatje keurig.

Minder enthousiast zijn we over de remweg. Op droog asfalt heeft hij bijna 40 meter nodig om vanaf 100 km/h tot stilstand te komen en de remmen produceren na één noodstop al de nodige rook. De actieveveiligheidssystemen van de Vitara werken ook lang niet allemaal vlekkeloos. De sensor in de voorbumper ziet te pas en te onpas gevaar en begint vaak al te piepen om een auto die je zelfs moedwillig bijna niet kunt raken. Het komt de souplesse van de adaptieve cruisecontrol ook niet ten goede. Het is netjes dat al die voorzieningen er zijn, maar we zien het in dit segment regelmatig beter uitgevoerd worden.

In dit segment liggen de prijzen doorgaans echter ook een stukje hoger. Voor ongeveer € 32.000 zet Suzuki namelijk een Vitara Hybrid in Style-uitvoering bij je op de stoep en dan staat er een redelijk compleet uit­geruste hybride cross-over voor de deur. Verwacht geen massagestoelen, leren bekleding of stuurverwarming, maar stoelverwarming, 17-inch lichtmetaal, de nodige actieve-veiligheidssystemen en klimaat­regeling zijn wel gewoon aanwezig, evenals een tamelijk basic infotainmentsysteem, dat overweg kan met Apple CarPlay.

Voor autokopers die de lat niet te hoog leggen is dit prima, want bij een gelijk­waardig uitgeruste hybride cross-over van een ander merk ben je al snel duizenden euro’s meer kwijt. En met deze Suzuki rijd je er in elk geval lekker eigenwijs bij.