Skoda Octavia Combi 1.6 Ambiente (2003)

De Octavia Combi trekt minder publiek dan de leden van de gevestigde orde, maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat er geen ruimte voor het model is. Er is een select publiek dat van de geëffende paden durft af te wijken en deze outsider waardeert.
De Skoda Octavia Combi blaast z'n partijtje al mee sinds 1998. Intussen werd het model op zeer subtiele wijze opgefrist. Skoda heeft het model voorzien van een opgepoetste neus met een anders gemodelleerde bumper en koplampen achter helder glas. Aan boord zijn de vernieuwingen lastiger te traceren. Het opvallendst is de nieuwe opzet van de schalen van de toerenteller en snelheidsmeter. De cijfers, die voorheen rechtop stonden, liggen nu op hun kant. Een vleugje retro, derhalve. In de Skoda heerst een typisch Duitse sfeer. De gebruikte materialen ogen en voelen goed – het dashboard van de Tsjech bestaat uit enigszins zachte materialen – maar het geheel maakt door de donkere kleurstelling een weinig frivole, tamelijk zakelijke indruk. Op de Skoda-stoelen hebben we geen aanmerkingen. Ze maken, net als de achterbank, kwalitatief een goede indruk.
In de Octavia is een goede zitpositie te bereiken, dankzij het stuurwiel en de bestuurdersstoel, die beide in hoogte én diepte verstelbaar zijn. Het interieur gunt de ledematen voldoende ruimte; we kunnen de Skoda het beste omschrijven als ruimtelijk. Dat geldt ook voor de kofferbak.

Strak en streng
De Octavia Combi is niet gezegend met het gelikte uiterlijk waarmee sommige concurrenten zich presenteren. Over het algemeen zijn dat stationwagens waarbij de nadruk veel meer ligt op inspirerende rijeigenschappen dan op het versjouwen van een forse lading. Rechte lijnen beheersen het ontwerp van de Octaviakoets: hoekige koplampen die een minstens zo rechthoekige grille flankeren, kaarsrechte lijnen over de motorkap, cleane flanken zonder Spielerei; het design is strak, zakelijk, een beetje streng.
Sportief is de Skoda niet en daar komt hij rond voor uit. Als we de 1,6-litermotor vanuit stilstand op z'n staart trappen, duurt het meer dan dertien tellen voordat we op de honderd kilometer per uur zitten. Tijdens de metingen voor de tussenacceleraties blijkt al snel dat de motor hard moet werken om de gang erin te houden. De krachtbron lijkt te klein bemeten voor de Combi. Hij laat zich bovendien nogal horen.
Van de Skoda-versnellingsbak weten we dat die nogal hakerig kan zijn, maar bij een gecontroleerde bediening voldoet hij. De bak in de testauto weigert soms in het derde verzet te gaan. We gaan ervan uit dat de weerbarstige versnellingsbak een probleem is van deze specifieke auto, want eerdere ervaringen met de Octavia brachten dit euvel niet aan het licht. Sturen doet de Skoda goed, maar met weinig gevoel. Dat doet de achterzijde van de Combi beslist niet. In snelgenomen bochten of bij plotselinge lastwisselingen manifesteert de achterhand zich nadrukkelijk. Je voelt dan dat hij komt opzetten, maar een tegenstuuractie hoef je in de praktijk niet zo snel uit te voeren. Overstuur laat langer op zich wachten dan de opkomende zware kont van de Skoda doet vermoeden. De rechtuitstabiliteit is echter dik voor elkaar.