Test: Volvo C70 T5 (2010)

Het waait als een gek in St. Tropez wanneer we het dak van onze vernieuwde C70 – tegen beter weten in – in de achterbak laten verdwijnen. De palmbomen in dit normaal gesproken zo warme en zonnige deel van Frankrijk zwiepen noodgedwongen enthousiast heen en weer, en het zeewater bruist met grote regelmaat over de kustwegen langs de Côte d'Azur. Niet echt omstandigheden die je als ideaal zou bestempelen om nader kennis te maken met een vernieuwde open auto. Ach, we zijn niet van suiker en we hebben immers al voor hetere vuren gestaan met een Volvo C70.
Hoewel, hete vuren; ons eerste avontuur met Volvo's cabriolet bracht ons enkele weken geleden naar de Franse Alpen, waar het op dat moment midden op de dag nóg min drie was. Maar ook bij die omstandigheden maakte de T5 van de C70 vooral een soepele en redelijk moeiteloos presterende flaneermachine. Het regenachtige St. Tropez – buitentemperatuur acht graden – vormt dus het decor voor een tweede ontmoeting, nu met de 2.0D. Deze viercilinder met 136 pk is (naast de D5) één van de twee diesels die Volvo levert in de C70, en meteen de enige krachtbron die te combineren is met de Powershift-transmissie met dubbele koppeling. Daardoor is dit de modernste aandrijflijn in de C70, maar niet zozeer de fijnste. De Powershift schakelt op zich heel netjes, naadloos en vlot, waarmee het een veel fijnere automaat is dan de vijftraps Geartronic in de T5. Die moet je echt achter z'n broek aanzitten om 'm bijvoorbeeld in kickdown te krijgen, terwijl de zestraps Powershift veel vlotter reageert op bewegingen van het gaspedaal. Zonder nerveus te zijn overigens, dat is juist het prettige.
Bij de 2.0D sneeuwt het fijne karakter van die versnellingsbak helaas een beetje onder, vooral door het vrij kleine toerenbereik waarin de viercilinder diesel presteert. Bij 2.000 toeren per minuut heeft-ie een keurige 320 Newtonmeters ter beschikking, die er overigens vrij abrupt in komen, maar van doortrekken in de toeren is deze motor geen fan; bij 4.000 toeren is de fut eruit en bij 4.500 wil de bak maar wat graag doorschakelen naar het volgende verzet. Wie heel rustig rijdt zal hier weinig nadeel van ondervinden, maar wanneer je enigszins vlot wilt inhalen is de 2.0D geen sprankelende keuze. Wat dat betreft zou een C70 met T5 én Powershift de ideale combinatie vormen; de gewilligheid en brede powerband van de vijfcilinder én de vlotte soepele reacties van zo'n automaat. Maar helaas levert Volvo deze combinatie niet…

Niet de vlotste

We hoeven er niet omheen te draaien; de C70 is gewoon niet de vlotste van de klas. Zelfs met de bovengemiddeld krachtige T5 in de neus merk je dat je op pad bent met een grote, lange en zware auto. Maar wat kan jou het schelen dat je niet als eerste weg bent bij het verkeerslicht, als jij in de tussentijd de geur van lavendelbloesem volop tot je door kunt laten dringen. Dát soort zaken is belangrijk bij deze auto, want eerlijk is eerlijk; rijden met deze Volvo is een zalige manier om de gejaagdheid van het leven achter je te laten. Al is het maar voor even. Zodra je het dak open hebt, wat met een openingstijd van ruim dertig seconden trouwens wel wat van je geduld vergt, is het aangenaam zoeven.
Mocht je toch even geen tijd hebben om ontspannen te zoeven, bijvoorbeeld omdat de volgende afspraak wacht, dan is het fijn om te weten dat de C70 op een prima onderstel staat. Ook in grenssituaties voelt de auto solide aan; gooi 'm hard een bocht in en de neus blijft netjes het spoor volgen. Door het verplaatsende gewicht gaat de voortrein wel een beetje dribbelen en stuiteren, maar onderstuurreacties blijven uit. Bovendien is de koets voldoende stijf; op slechte wegen gaat de voorruit wel trillen en voel je wat lichte vibraties in de stuurkolom, maar schokkend is het allemaal niet. Voor negen van de tien bestuurders voldoet de set-up van deze Volvo prima.

Grove pixels

Waar het uiterlijk van de voorheen behoorlijk introverte C70 flink op de schop is gegaan, bleef het aan de binnenzijde vooral veel bij het oude. Hier geen opvallende wijzigingen in de designtaal, maar nog steeds een strakke en keurig overzichtelijke cockpit zonder overbodige tierelantijnen. Wie de details bekijkt zal zien dat er wat meer horizontale lijntjes zijn verschenen op de rechterkant van het dashboard (het gedeelte boven het handschoenenkastje oogt wat minder inspiratieloos) en dat er nieuwe tellers zijn met fraaiere zilverkleurige randen. Van ons had de vernieuwingsdrang van Volvo nog wel iets dieper mogen graven; aan de grove pixels op de schermpjes van radio en boordcomputer én in die van het navigatiesysteem zie je wel dat dit in de basis geen kakelverse auto meer is.
Nu is de vraag; is dat een schande? Wat ons betreft niet, want Volvo heeft met de C70 een auto gemaakt die heel duidelijk is afgestemd op een bepaalde groep kopers. Wil je een scherp sturende cabriolet om mee te hoeken? Dan zouden wij gaan winkelen in de schappen van BMW, die net de 3-Serie cabriolet heeft opgefrist. Wil je een open auto die is opgetrokken uit de mooiste materialen en leverbaar is met dikkere motoren? Misschien is de nieuwe E-klasse Cabriolet dan 'n idee? Want nee, de Volvo C70 moet je niet kopen als je van dat soort zaken houdt. Maar voor wie een prettig rijdende cabriolet wil hebben met voldoende ruimte aan boord, goede veiligheidsvoorzieningen en uitstekende flaneereigenschappen, is dit helemaal geen verkeerde keuze.