Test: Skoda Superb (2015)

Er waait een frisse wind door de grotere middenklasse, het D-segment. Ford heeft een nieuwe Mondeo, Volkswagen een nieuwe Passat, Mazda heeft de 6 opgefrist, Peugeot deed onlangs hetzelfde met de 508 en Skoda haakt aan met een compleet nieuwe Superb. Van voor- tot achter bumper is de grote Tsjech nieuw. Het lijnenspel van de koets is geënt op dat van de VisionC, een strak gelijnd design concept uit 2014, en straalt voor het van oudsher bescheiden Skoda behoorlijk wat dynamiek uit. Onderhuids is de auto opgebouwd uit de bouwstenen van Volkswagens modulaire blokkendoos MQB en daarmee een volle maar vooral ook grote broer van de Passat.

Groot, groter, grootst

De Superb was altijd al groter dan z'n Wolfsburgse tegenhanger, de derde generatie is nog weer verder gegroeid: niet alleen nam de wielbasis met acht centimeter toe, ook is de auto vijf centimeter breder geworden; alles ten gunste van de inzittenden. Voorin kom je qua ruimte al niets te kort, op de achterbank is de auto werkelijk van limousineniveau. Op zoek naar vergelijkbare ruimte kom je al snel uit bij auto's van Mercedes S-klasse postuur. Ook de achterbak is een serieuze ruimte. En voor wie een inhoud van 625 liter nog niet genoeg is: na de zomer komt de stationcar. De ingenieuze, dubbel scharnierende achterklep van de vorige Superb is overboord gezet, het is nu alleen maar een volwaardige hatchback. De klep kan optioneel geopend worden met een beweging van je voet. Handig wanneer je je handen vol hebt. In de praktijk werkt het niet helemaal feilloos. Ondanks verwoed zwaaien met het been krijgen we de klep niet direct open, verbaasde blikken van voorbijgangers waren ons deel. Het idee is aardig, maar de uitvoering verdient nog wat aandacht.

Gimmicks

Skoda heeft een royale greep mogen doen in de elektronicamagazijnen van de Volkswagen Group. De auto zit dan ook vol met veiligheid en comfort verhogende systemen die we bij Skoda nog niet eerder zagen. Zodoende loopt de Superb weer keurig in de pas met wat in dit segment gangbaar is. Door zaken als een rijbaanassistent en actieve cruise control aan elkaar te knopen zien we zelfs de eerste contouren van een zelfrijdende auto uit Tsjechië. Ook als het gaat om connectiviteit heeft Skoda flinke stappen gezet, als het moet is er zelfs wifi aan boord. Alleen van MirrorLink, waarbij het multimediasysteem de functies van een aantal apps van je telefoon overneemt, zijn we niet echt onder de indruk, de functionaliteit is te beperkt om iets toe te voegen en het wil niet lekker multitasken. Wél leuk vinden we Media Command, een telefoon-app waarmee je als passagier vanaf die royale achterbank de controle over het multimediasysteem (op de dashboard) kunt overnemen en je zelf de muziek regelt of het navigatiesysteem instelt. Je bent tenslotte de baas of niet.

En dan zijn er nog de nodige praktische gimmicks zoals de paraplu's die (vanaf het Ambition-uitvoeringsniveau) in de beide voorportieren schuilgaan, of wat te denken van een bekerhouder op de middenconsole die het mogelijk maakt om van een flesje drinken met één hand de dop er af te draaien terwijl je je andere hand aan het stuur kunt houden, uiteraard zonder te knoeien. Kom er maar op.

Geen poespas

Hoewel de functionaliteit met sprongen vooruit is gegaan, is de bediening nog altijd even eenvoudig en overzichtelijk. Alle knopen, toetsen, hendels en schakelaars zitten logisch gegroepeerd en direct onder handbereik. Het instrumentarium bestaat uit twee grote meters, één voor de snelheid en één voor het toerental. Het zijn ook echt fysieke meters en niet zoals in de Volkswagen Passat een groot display waar de klokken op geprojecteerd worden. Ze blijven bij Skoda nuchter tegen de dingen aankijken. Dit geldt ook voor de vormgeving van het interieur. Geen poespas, zakelijkheid overheerst. En dat is helemaal in lijn met de gebruikte materialen. Die zijn niet van Audi-niveau en ook net niet van Volkswagen-niveau, maar toch ook zeer zeker niet slecht. Het voelt allemaal goed aan en zit stevig in elkaar.

Bijtelvoordeel

Dat de Superb is opgetrokken uit Volkswagens MQB-bouwstenen betekent dat de auto ook beschikt over de nieuwe motoren van VW, stuk voor stuk zijn het allemaal viercilinder turbomotoren. Op benzine zijn er vermogens beschikbaar van 125, 150, 180 en 280 pk en op diesel is er keuze uit 120, 150 en 190 pk. Uiteraard kan er gekozen worden tussen handgeschakelde versnellingsbakken en dsg's. Vierwielaandrijving is er alleen in combinatie met de sterkste benzine- en dieselmotor. De zakelijke rijder die minder wil bijtellen is er een voordeeltje te halen. De CO2-uitstoot van de 120 pk diesel is (zowel handgeschakeld als met dsg) laag genoeg om in aanmerking te komen voor 20 procent bijtelling, dat geldt ook voor de handgeschakelde versies van de 150 en 190 pk dieselmotoren. Voor het overige moet er 25 procent bijgeteld worden.

Tijdens de eerste kennismaking met de Superb reden we met de handgeschakelde versie van de 150 pk diesel. Die tweeliter turbomotor doet in alle rust z'n werk, er is maar weinig ongerechtigs wat door de geluidsisolatie heen dringt. Z'n maximum trekkracht geeft-ie over een breed toerengebied af wat resulteert in een aandrijflijn die redelijk schakellui gereden kan worden. Het enige wat je even moet doen is met beleid op gang komen. Helemaal onderin heeft de motor er namelijk niet heel veel zin in, bij het wegrijden is een goed samenspel tussen koppelings- en gaspedaal vereist anders slaat de motor direct af. Gelukkig springt-ie dankzij het start/stop-systeem ook meteen weer aan, maar het is toch niet wat je wilt. Opmerkelijk, eenmaal op gang is er geen vuiltje aan de lucht. De versnellingsbak laat zich verder probleemloos bedienen.

Doorgeslagen comfort

De Superb is er absoluut de auto niet naar om er eens flink mee van bocht naar bocht te jagen. Daar zet-ie je ook totaal niet toe aan. Voor gekkigheid moet je je heil elders zoeken, dit is veel meer een auto om heerlijk mee te cruisen. Desalniettemin beschikt de grote Skoda over Dynamic Chassis Control, een noviteit bij het merk. Middels een knop naast de versnellingspook of via het touchscreen kunnen verschillende rijmodi gekozen worden. Hierbij wordt niet alleen de setting van de schokdempers aangepast, maar ook die van de aandrijflijn en de besturing. De namen van de verschillende stappen spreken voor zich: Eco, Comfort, Normal en Sport. Met de gaspedaalrespons en de besturing gaat het helemaal probleemloos. Anders is dat met de schokdempers, die kunnen in geen van de modi verhullen dat de veren te zacht zijn. Wanneer we een bocht ronden voelen we de carrosserie hellen, niet beangstigend maar wel veel meer dan dat we dat in de Volkswagen Passat gewend zijn. Met de comfort-stand lijkt Skoda een beetje doorgeslagen, de auto wordt heel erg deinerig. Comfort kun je blijkbaar ook overdrijven, dit is te soft en te week. Beter wordt het al in de normale stand, maar eigenlijk ervaren we de sportstand als het prettigst. Dan is de auto nog het meest in balans. Helaas waren er bij de presentatie geen auto's met het standaard onderstel beschikbaar, we hadden graag ervaren hoe dat zich gedraagt. Wellicht iets voor een nadere kennismaking.

Prijspakker

Voor de dikste versies in de meest complete uitmonstering vraagt Skoda ongeveer een halve ton. Het kan echter ook een flink stuk voordeliger. De prijslijst begint al bij € 27.790 voor de 125 pk sterke 1.4 TSI, dat is bijna drie mille (oftewel dik 10 %) minder dan Volkswagen rekent voor de instapversie van de gelijk gemotoriseerde Passat. Natuurlijk er zijn hier en daar nog wat verbeterpuntjes, denk aan de voetbediening van de achterklep of de vrij softe vering, maar nuchter beschouwd zijn er weinig redenen waarom je nog voor een Passat zou kiezen wanneer je voor een Superb niet alleen veel minder geld hoeft neer te tellen, maar daar ook nog 'ns veel meer auto voor krijgt. Ze zullen binnen de Volkswagen Group een nieuw budgetmerk moeten creëren, Skoda is die status met deze lel van een wagen definitief kwijt.