Test: Alfa Romeo Mito 1.6 JTDm (2009)

De Mito heeft veel weg van Alfa's meesterwerk, de 8C Competizione. Kijk naar die puntige neus met z'n lage schildvormige grille en als tranen getekende koplampen. Ook en profil heeft Alfa's compacte hatchback veel weg van de 8C. De hoge, sterk stijgende taillelijn, de naar achteren toelopende raampartij en de brede heupen zijn allemaal afkomstig van dit topmodel.

Het interieur van de compacte Italiaan is een lust voor het oog. Zodra je het portier dichtslaat, rijdt er een gestileerde digitale Mito op je af in het instrumentarium. Vervolgens lichten alle wijzers even rood op: klaar voor de start! Het fraaie instrumentarium is ondergebracht onder een gewelfde kap. De bovenkant van het dashboard is afgewerkt met een zacht aanvoelend materiaal dat een koolstofvezelstructuur heeft. Het stuurwiel is lekker racy en ligt goed in de hand. Je kunt het goed ver naar je toe trekken. De knoppen links van het stuurwiel en het leren sportstuurtje ligt lekker in de hand; het instrumentarium van de Mito begroet je op wel heel bijzondere wijze. De stoelen van de Alfa pakken je beet als een handschoen. De 1,6-liter van de Mito maakt de nodige indruk door z'n kracht.

De bedieningssatellieten aan weerszijden van de stuurkolom kennen we uit de Fiat Grande Punto en voelen wat fragiel aan. Alfa heeft terecht veel aandacht besteed aan de positionering van de stoelen. In hun laagste stand zit je behoorlijk dicht tegen het asfalt, lekker diep weggedoken achter het stuur. Zo hoort het in een sportief bedoelde auto. De lage positie zorgt er wel voor dat vooral het zicht naar achteren rampzalig is. Niet alleen zijn de achterruitjes krap bemeten, hele vrachtwagens kunnen verdwijnen achter de brede C-stijlen. De zit achterin valt mee. De kleine zijruitjes geven de indruk dat de ruimte achterin niet al te groot is. In de praktijk valt dat echter mee. Zelfs de hoofdruimte is redelijk in orde.

Soepel dieselaggregaat

Met de 120 pk sterke 1.6 JTDm-motor accelereert de Mito in 9,6 seconden van 0 tot 100 km/h. Ook in de tussensprints laat de Italiaan zich dankzij zijn soepele dieselaggregaat van zijn goede kant zien. En dat zonder al te veel herrie. Doordat de dieselnagel op de achtergrond blijft, wordt het Alfa-gevoel niet verpest. Het maakt de Mito overigens niet direct tot de beste rijdersauto. Daarvoor is zijn besturing te vaag. Althans in de normale stand van het DNA-systeem. Dat kent drie standen: Dynamic, Normal en All weather. Je bepaalt er de reacties van het gaspedaal, de mate van stuurbekrachtiging en de vrijheid van de elektronische systemen mee. Het systeem beïnvloedt het stabiliteitsprogramma, de gasrespons, het elektronische Q2-differentieel en het motormanagement. Ook wordt de laaddruk van de turbo gemanipuleerd, waardoor je in de sportstand een overboost krijgt. De verschillen zijn duidelijk waarneembaar. In Dynamic is het maximaal genieten geblazen. Dan is er een stuk meer communicatie met het wegdek dan in Normal of All weather. Onverstoorbaar neemt de Alfa snelle bochten. Het duurt lang voordat de voorwielen grip verliezen. Q2 zorgt ervoor dat de Mito keurig in het

spoor blijft. Van aandrijfreacties voel je hoegenaamd niets. Ondersteltechnisch heeft Alfa z'n zaken dus prima voor elkaar. In standje Dynamic voel je dat de motor sneller oppakt en vinniger reageert op commando's die je via het gaspedaal geeft. En je ervaart ook dat de besturing zwaarder wordt. Het stuurgevoel knapt wel op, maar de communicatie met de bestuurder blijft hoe dan ook te mager.