Renault Clio Renault Sport (2006) - Test

Alle goede aspecten van de huidige actieve en passieve veiligheidssystemen ten spijt; ze maken auto's hartstikke zwaar. Om de gang er toch nog een beetje in te houden, moeten steeds sterkere motoren ingebouwd worden. Vijftien jaar geleden was je met 200 pk helemaal het ventje, en zoveel vermogen in een compacte hatchback was al helemaal ondenkbaar. Tegenwoordig is 200 pk zo'n beetje de 'instapwaarde' voor wie serieus genomen wil worden in de sportieve klasse. Hoewel, als we kijken naar de concurrentie van de Clio RS, moeten we toch constateren dat de Fransman op dit moment wel het meest vermogend in z'n klasse is. De Ford Fiesta ST, Volkswagen Polo GTI en de Mitsubishi Colt CZT komen alledrie tot 150 pk, de Mini Cooper S doet 't met 170 pk en de Seat Ibiza Cupra haalt 180 pk. Op snelle versies van bijvoorbeeld de Fiat Punto en Peugeot 207 moeten we nog wachten, terwijl de nieuwe Opel Corsa zelfs nog geïntroduceerd moet worden, laat staan dat er direct al een OPC-versie beschikbaar is. Voorlopig steekt de Renault Clio RS er met z'n 197 pk (Renault heeft het zelf liever over 200 pk, dat klinkt mooier en dan heb je precies de magische 100 pk per liter) dus nog met kop en schouders bovenuit. Hij wordt in de basis aangedreven door hetzelfde tweeliterblok als z'n voorganger, maar de nodige aanpassingen aan onder andere het inlaattraject, de injectoren, de zuigers, het uitlaatspruitstuk, de krukas en de lifthoogte van de kleppen, plus een hogere compressieverhouding en continu variabele kleptiming, zorgen ervoor dat het vermogen en het koppel werden opgekrikt. Gevolg is wel dat de uitstoot en het verbruik ook iets omhoog gingen. Nou is dat laatste bij dit soort auto's van ondergeschikt belang. Bovendien speelt daarbij het wagengewicht ook een rol. En zo komen we weer terug bij het begin van het verhaal; de nieuwe Clio RS is niet minder dan 225 kilo zwaarder (1.235 kg) dan z'n voorganger. Logisch dat je dan wat extra pk's nodig hebt!

Echte toerenmachine

Als we puur naar de cijfers kijken, is de nieuwe Clio RS een snellere sprinter dan de vorige. Nul tot honderd gaat in 6,9 seconden, dat was 7,2. De topsnelheid ligt met 215 km/h echter 5 km/h lager. Dat moet te maken hebben met de van Nissan afkomstige close ratio zesversnellingsbak. De overbrengingen liggen dichter bij elkaar waardoor de nieuwe Clio iets vlotter uit de startblokken schiet. Een flinke verbetering ten opzichte van de vijfbak van de oude RS, hoewel er best nog wat meer weerstand in zou mogen zitten. En omdat de verzetten dicht bij elkaar liggen en je vaak hoog in de toeren zit, heb je soms het idee in '4' te zitten, terwijl je zojuist al de eindoverbrenging hebt ingelegd. Het is dan ook een echte toerenmachine, deze RS. Onder de 2.000 tpm gebeurt er nagenoeg niets, pas boven de 5.500 tpm is het blok echt wakker. Je kunt de naald doortrekken tot er bij 7.500 tpm een lampje in de toerenteller gaat branden, dat je erop attendeert dat de begrenzer er bijna inkomt en het tijd is om op te schakelen. Verbeterd zijn ook de remmen. Die zijn afkomstig van de firma Brembo en hebben vóór vier zuigers per cilinder, die de blokken tegen schijven met een diameter van 312 mm drukken. Achter meten ze 300 mm. Het rempedaal is niet overdreven bekrachtigd en de installatie is keer op keer prima bij de pinken zonder veel aan remkracht te verliezen. Gelukkig werd er ook kritisch naar de elektrisch stuurbekrachtiging gekeken; die werkt stukken minder afstandelijk en kunstmatig dan bij de standaard Clio. Mede dankzij de iets langere wielbasis en de verbeterde constructie van voor- en achterwielophanging, ligt de RS vooral in snelle bochten als een blok op de weg. Plotseling gas loslaten levert een beheerst schuivende achterkant op. Alles behalve snappy, waardoor minder alerte chauffeurs niet bang hoeven te zijn om in de rondte te gaan. Bovendien is er altijd nog het (minder bruusk dan normaal ingrijpende) ESP-systeem, dat gelukkig wel compleet te de-activeren is. In krappere bochten is de Clio best onderstuurd; je moet met beleid op het gas dus. Vering en demping hebben wel een sportieve inslag maar het is zeker niet zo dat je op elke oneffenheid uit je stoel stuitert, zoals bij sommige concurrenten wel het geval is. Van ons had Renault nog wel iets meer werk van de uitlaatsound mogen maken, die klinkt nu een beetje braaf.

Pièce de résistance

Absoluut geslaagd vinden we het uiterlijk van de nieuwe Clio RS. Lekker 'dik', met dank aan de vergrote spoorbreedte voor (48 mm) en achter (50 mm) waardoor de wielkasten uitgeklopt dienden te worden. Die worden mooi opgevuld door grote lichtmetalen 17-inchwielen met 215/45-rubber eromheen. Verder zien we de nodige luchthappers en spoilers – de aërodynamica werd in samenwerking met de mensen van het Renault F1-team in Enstone fijngeslepen – maar het pièce de résistance is toch wel de diffusor aan de achterkant, die een spoiler overbodig maakt en voor maximaal 40 kg extra druk op de achterkant kan zorgen en zo de stabiliteit bevordert. Al met al is de nieuwe Clio RS een zeer fraaie verschijning geworden, die echter wel worstelt met een beetje overgewicht waardoor 197 pk zeker niet te veel is. Een echte hardcore sportieveling is het niet, daarvoor is de auto te comfortabel. Dat heeft wel als voordeel dat je 'm prima als dagelijks vervoer kunt gebruiken zonder er na een paar dagen hoorndol uit te vluchten. Eind juli staat de nieuwe RS bij de Renault-dealers voor een prijs van 28.900 euro. Dit jaar denkt Renault er nog zo'n 150 te verkopen, voor 2007 staat de prognose op 200 tot 250 stuks.