Praktijkervaring Volvo 240: eigenaren over hun iconische baksteen

De keuze voor een klassieker, wat de 240 inmiddels is, gebeurt bijna nooit toevallig. Vaak heeft men al positieve associaties met het merk of model, waardoor ze voor juist deze auto kiezen. Het levert geen ultiem objectief verhaal op, maar laat wel zien hoe het leven met een Volvo 240 eruit kan zien. 

De Volvo 240 is een faceliftmodel uit de 200-serie, die na 1981 simpelweg als 240 door het leven ging. De levensloop van het model begon nog veel eerder, in augustus 1974. Wil je alles weten over de geschiedenis van het model? Lees dan het volgende artikel: ‘Halve eeuw Volvo 240’. Dan gaan we hier snel door met waarvoor je gekomen bent: gebruikerservaringen. 

Volvo 240: heel veel ruimte? 

Zeg je Volvo, zeg je ruimte, en het duurt ook nooit lang voor iemand de naam van een Zweeds woonwarenhuis laat vallen. Helemaal terecht is dat niet, volgens de volgende 240 Polar Estate-rijder. “Een 240 is voor de bestuurder en passagiers ruim genoeg, maar beslist niet overdadig. De beenruimte op de achterbank valt wat tegen. Wel is er veel hoofdruimte. Fijn is ook dat de zijramen rechtop staan waardoor er meer ruimtegevoel is en weinig instraling van de zon.”  

Bagage blijkt er beter vanaf te komen. “De laadruimte is in één woord fantastisch”, luidt de conclusie. “De leuning van de achterbank sla je makkelijk om, de constructie is heel simpel en solide. De zitting van de achterbank pak je er desgewenst ook gemakkelijk uit.” En dan komt het: “Voor verhuizingen of de spreekwoordelijke IKEA-boekenkasten ideaal. Je zou er ook prima een matras van 2 meter in kunnen leggen.” 

Ook een andere 240 Estate-rijder verdeelt zijn enthousiasme. “De bagageruimte is enorm”, begint hij. “De kinderwagen hoefde niet ingeklapt te worden en kon zo in de kofferbak. Wel is de auto behoorlijk smal. Met twee Maxi Cosi Rodi-zitjes op de achterbank past er bijna geen derde persoon meer tussen.” Een derde eigenaar ziet minder beren op zijn weg. “Er is genoeg ruimte voor 5 volwassenen, hond en hun bagage”, laat hij weten. En nog een pluspunt: “Dankzij de automatische niveauregeling kan er zonder problemen ook nog een caravan achter gehangen worden.” Zo’n caravan lijkt ons wat overbodig, gezien de opmerking die hierop volgt. “Als de bank neergeklapt wordt, kunnen er twee mensen prima in slapen!” 

En die stoelen dan? 

In dezelfde trant als ‘ruimte’ beginnen Volvorijders ook vaak over hun stoelen. Was dat bij de 240 ook al het geval? “De stoelen zitten prima, ondanks leeftijd en kilometerstand”., zegt onze Polar Estate-rijder bij een kilometerstand van ruim 450.000. “Je zit niet bovenop de stoelen, maar je neemt erin plaats. Je zakt er wat in weg, maar ze ondersteunen goed en je houdt het er lang in uit.” De twee meter lange eigenaar van een even rode 240 Estate is nog positiever. “En dan zijn er nog die stoelen, die overheerlijke sofa's. Ik daag ieder uit om een moderne autostoel te vinden die simpelweg meer comfort geeft dan deze.”  

De complimentenregen zet zich nog even voor, want ook een derde Polar Estate-rijder laat zich erg positief uit over het comfort. “Het zitten in deze Volvo, en eigenlijk in elke Volvo, is een genot op zich”, meent hij. “Perfect zittende stoelen, al is de hoogteverstelling door sommigen verkeerd gebruikt en staat de stoel scheef, let daarop bij een proefrit. Elke bestuurder, groot of klein, kan een heerlijke rijpositie vinden.” 

Rijden met de Volvo 240 

We beginnen met onze chauffeur die inmiddels ruim 5,5 ton op de teller heeft staan. “De wegligging is niet snaarstrak of spannend,” schrijft hij, “maar goedmoedig, wat deinend en comfortabel. Een 240 is geen bochtenridder: hij helt flink over. Dus rijd en stuur je kalm, met respect voor deze dame op leeftijd. Dat heeft als bijkomstigheid een prettig onthaastend effect. De bestuurder van een auto ervaart eveneens een comfortabele rit. “De wegligging is uitmuntend voor een auto uit die periode. En wat een fantastische vering, het is alsof je met een Rolls-Royce over een appeltaart heen rijdt. Je voelt nergens iets van! Misschien lichtelijk wiebelig maar o zo comfy.” 

Ook de eigenaar van een Volvo 240 DL 2.3 sedan heeft ervaring met het bovenstaande weggedrag, maar niet voor lang. “De auto rijdt werkelijk waar heerlijk comfortabel en stuurt zacht, maar met gevoel, je merkt dat de stuurbekrachtiging aanwezig is, maar niet al het gevoel weghaalt.” Bij 305.000 kilometer voert hij groot onderhoud uit waarbij de veren en dempers worden geüpgraded, net als de rubbers in de voorwielophanging. Het resultaat? “De auto rijdt beter dan ooit. Het zweverige karakter is verdwenen en de auto kijkt vele malen stoerder en rijdt snaarstrak.” De eigenaar van een donkerrode 240 Estate pakte het onderstel op een vergelijkbare manier aan. “Hiermee kraakt de Volvo merkbaar minder en spoort de auto directer. Ideaal!” Maar het is nog niet voldoende. “Op de planning staat voor volgend jaar de stabilisatorstangen te vervangen naar 25 mm stangen van IPD, zodat overhellen in bochten verleden tijd is.” Je kan dus wel stellen dat deze Volvo standaard rijdt zoals ie eruitziet, maar dat onderstelaanpassingen om dit aan te pakken best populair zijn. 

Over de aandrijflijnen is niet iedereen wild enthousiast. Vooral eigenaren die met een handgeschakelde vierversnellingsbak rondrijden melden dat de motor boven de 100 km/u best een keel opzet. Dan schakelen we over naar de eigenaar van misschien wel de beroemdste Volvo 240: de Turbo Estate. “Wat ik het mooiste vind, is de mogelijkheid tot accelereren”, laat hij weten. “Deze auto legt, vanaf de fabriek, de sprint van 0 tot 100 km/u af in 9,1 seconden. Dit levert vaak leuke effecten op, maar ook misverstanden aangezien men dit niet verwacht van een Volvo 240. Ik noem haar altijd de V70R van 1984.” En over het weggedrag van deze klassieke R: “De auto rijdt verder heerlijk, is stabiel, ook bij hoge snelheid (180+) en is zeer comfortabel.” 

Onderhoud, storingen en irritaties 

Over het onderhoud van de Volvo 240 kunnen we, na het doornemen van tientallen reviews, kort zijn. Het is wat je mag verwachten bij een auto met deze leeftijd, maar eigenaren zijn overwegend heel tevreden met hun Zweedse steen die het naar verluidt altijd doet. We komen dan ook geen noemenswaardige problemen tegen, afgezien van zo nu en dan een bescheiden roestplek. Dat mag bij zo’n oudje, maar moet uiteraard wel worden aangepakt. De eigenaar van de inmiddels bekende vijftonner is best kritisch op de auto. “Exterieur: De koets is zo robuust als hij eruitziet. De portieren sluiten als een kluisdeur. Dat geldt ook voor grote delen van het interieur. Toch vallen door gebruik van kunststof ook enkele dingen negatief op. Bepaalde sierlijstjes, zoals bovenop de bumpers, zijn van plastic en raken gemakkelijk los.” En over het interieur: “Ongelooflijk, hoe goed de stoelbekleding er na een half miljoen kilometer nog uitziet. Toch ontstaan ook hier gemengde gevoelens omdat er redelijk veel plastic is gebruikt dat na 28 jaar broos aan het worden is.” Je kunt het de Volvo na zoveel kilometers bijna niet kwalijk nemen. 

Ook iets wat je de auto niet kwalijk kan nemen, maar wat wel regelmatig gebeurt: de uitlaatpijp roest door of breekt zelfs. Dat laatste overkwam ook de eigenaar van een blauwe 2.3 Estate uit 1993, die de totale 240-beleving voor ons samenvat: “Al met al een heerlijke auto en ook al brengt het de nodige kosten met zich mee, ik hou hem met veel liefde nog lang op de weg.” 

We waarderen het als je wilt bijdragen door het bijhouden van de AutoWeek Verbruiksmonitor of door een gebruikersreview te schrijven waarin je jouw ervaringen met de auto deelt. Daarmee help je potentiële kopers echt vooruit!