Opel GT (2007) - Test

Opel is niet bepaald het merk dat je associeert met auto's waarvan je heel hebberig wordt. Integendeel, het imago steunt op rotsvaste pijlers als Corsa, Astra en Vectra. Dat zijn symbolen van veilige keuzes. Maar het rode tweezitsmonster dat nu voor ons staat en wel iets weg heeft van een te heet gewassen BMW Z8 is óók een Opel. Kijk maar, de bliksemschicht staat er tamelijk groot op. En we kunnen u vast vertellen dat deze Opel breekt met alle familietradities. Hij is helemaal niet braaf, fatsoenlijk en burgerlijk – het is een losgeslagen puber. Hij is brutaal, een womanizer, hij lust wel een slokje en is behoorlijk opgepept. Slechts één familie-eigenschap is overeind gebleven: de prijs is héél vriendelijk. Bijna 42.000 euro is natuurlijk een hoop geld, maar voor zo'n soort auto is het écht een koopje.

Belevenis
Rijden met de Opel GT is een belevenis. De auto heeft een charmante lompheid over zich die het rijden tot een enorm plezier maakt. Het gaat allemaal niet vanzelf en je moet er met je koppie gewoon goed bijblijven. Zo verdient schakelen altijd speciale aandacht, omdat de overgang van het ene verzet naar het andere niet altijd even
vlekkeloos verloopt. Hij haakt vrij gemakkelijk en je moet de pook ook in de goede richting duwen, anders zit je zo twee versnellingen te hoog – of te laag. Aan de andere kant is het pookje lekker kort en schakel je met korte slagen, zoals het hoort in een roadster. De lompheid laat zich ook voelen bij het uitaccelereren van een bocht. Die kont wil gewoon erg graag een stapje opzij zetten. Overigens niets onvoorspelbaars of gevaarlijks, het is allemaal vrij gemakkelijk op te vangen.

Hard plastic
Voor een geboren Amerikaan is een viercilinder tweeliter misschien een beetje een zielig begin, maar de turbomotor laat zich van 'n goede kant zien. Dankzij z'n directe injectie en de twinscroll-turbo is er flink veel koppel beschikbaar bij lage toerentallen, maar ook bij hoge. Trap op het pedaal en hij gaat ervandoor. In de auto klinkt dat
jammer genoeg net iets te beschaafd, maar wie eens áchter de auto staat, zou zweren dat hij een zescilinder hoort wegtrekken. De besturing heeft niet die geweldige scherpte die z'n voorganger Speedster had, maar de GT stuurt lekker direct.
Eerlijk is eerlijk: zit je in de GT, dan zie je ook wel waar de voordeelprijs vandaan komt. De GT heeft een dashboard dat is opgetrokken uit materiaal dat waarschijnlijk nog over was uit de Kadett-fabriek van weleer. Hard zwart plastic, dus. De ergonomie van het een en ander laat ook te wensen over. Als bestuurder kun je met je linkerarm heel gemakkelijk bij de (veel te kleine) asbak en aansteker, maar de elektrische raambediening zit weer verstopt achter een armsteun... Van die dingen. En zo kun je als je wilt nog wel een tijdje doorgaan. Maar op de een of andere manier vergeef je het de GT. Het lijkt te horen bij z'n puristische karakter. En ben je geneigd te zeggen: ik kan toch tanken, hij kan toch op slot en ramen gaan toch gewoon open? Tja...