Test: Mitsubishi Outlander (2003)

Mitsubishi heeft moeilijke tijden achter de rug. Tijden waarin drastisch moest worden gereorganiseerd en nieuwe modellen op zich lieten wachten. Maar het Japanse merk met drie wybertjes in het logo – eigenlijk zijn het drie diamanten – lijkt weer op de goede weg. Dat is wel een andere weg dan vroeger; voortaan zal het zich meer richten op niche-modellen en het eerste nieuwe niche-model is er nu: de Oulander. Niche-modellen zijn gericht op een relatief klein segment van de markt. In het marktsegment waar de Outlander gaat opereren vinden we nu wagens als de Toyota RAV4, de Honda CRV en de Land Rover Freelander. Dat maakt meteen duidelijk wat voor soort automobiel de nieuwe Mitsubishi is; een wagen die het midden houdt tussen een stationwagon en een SUV; een personenauto die ruimte biedt voor veel spullen én terreincapaciteiten heeft. Een echte off-roader is de Outlander niet. Daarvoor zijn z'n terreincapaciteiten te beperkt. Voor dit soort wagens is de term 'Softroader' uitgevonden. Een softroader is dus niet bedoeld voor het zware werk, maar met wegen met uitgesproken slechte bestrating, gravel-, bos- en zandpaden weet hij wel raad. Wagens die een mengvorm zijn verschillende typen auto's worden 'crossovers' genoemd. Mitsubishi's liet het voor de nieuwe Outlander niet bij een combinatie van karaktertrekken van een stationwagon en een SUV, maar voegde daar ook nog scheut sportiviteit aan toe.

Stompe neus
Er vallen dus nogal wat aspecten aan de Outlander te ontdekken. Wat we bij de eerste aanblik zien, is een vrij hoge en wat dik uitgevallen stationwagen, met een stevige stompe neus. De vouwen in de motorkap lopen door in de grille en laten tussen twee 'neusgaten' een breed stuk over waarop het Mitsubishi-beeldmerk in fors formaat is aangebracht. Omdat hij off-road moet kunnen, staat de Outlander wat hoog op de poten; hij heeft een bodemvrijheid van 19,5 cm. Maar de ontwerpers hebben de daklijn – die op 162 cm boven het straatoppervlak ligt – redelijk laag weten te houden. Door de flinke bodemvrijheid is de instap makkelijk. Eenmaal achter het stuur zit je niet 'op de bok' maar toch wel hoger dan in een 'gewone' personenauto; met als voordeel een beter uitzicht over het verkeer. Mitsubishi heeft de T-vormige combinatie van dashboard en middenconsole opvallend simpel gehouden. Van links naar rechts loopt een brede strip in houtstructuur met in het midden een klokje dat aan een horloge doet denken. Snelheidsmeter en toerenteller hebben elk hun eigen koepeltje. Tussen die twee in vinden we de meters voor de brandstofvoorraad en de koelvloeistoftemperatuur. De hele klokkenwinkel is uitgevoerd met zilverkleurige wijzerplaten en wijzers in dezelfde kleur. Op de middenconsole komen we opmerkelijk weinig bedieningsknoppen tegen. Mitsubishi heeft de Outlander een wielbasis van 2,63 m gegeven. Dat is voldoende om de achterpassagiers aan een behoorlijke hoeveelheid beenruimte te helpen. Natuurlijk is de achterbank voorzien van drie hoofdsteunen en drie driepunts rolgordels. Open je de omhoog scharnierende vijfde deur, dan krijg je toegang tot een laadruimte met een vlakke vloer die netjes op de tildrempel aansluit. Dat maakt het laden en lossen makkelijk. Moet er méér mee, dan bewijst de in ongelijke delen omklapbare rugleuning van de achterbank z'n nut. 'Lange stukken' kunnen aan boord als de rugleuning van de passagiesstoel plat gaat. O, ja; de rugleuning achter laat zich in drie standen verstellen. Maar méér valt er met het zitmeubilair niet te variëren. MPV-trekken heeft de Outlander dus niet.

EVO-motor
Om te beginnen zal de Outlander leverbaar zijn met een 2,0-liter motor met 100 kW/136 pk vermogen bij 6.000 toeren en een koppel van 176 Nm bij 4.500 tpm. In september krijgt die gezelschap van een 2,4-liter krachtbron – met variabele kleptiming - die goed is voor 117 kW/159 pk bij 6.000 krukasomwentelingen per minuut en 214 newtonmeter koppel bij 4.000 tpm. Als klap op de vuurpijl komt daar in de loop van 2004 nog een ruim 200 paardenkrachten sterke 2,0-liter machine met turbo en intercooler bij. Dat is een iets getemde versie van de motor in de Lancer Evolution VIII. Een diesel? Nee die komt er niet. Het motorvermogen wordt over de voor- en achterwielen verdeeld door een viscokoppeling. Die zorgt er automatisch voor dat het vermogen naar de wielen die grip hebben wordt gedirigeerd. De vierwielaandrijving komt niet alleen off-road van pas, maar zorgt ook voor meer grip op de gewone weg.
In eerste instantie voelt de besturing van de Outlander nogal licht aan. Maar dat verandert als je harder gaat, want de bekrachtiging is snelheidsafhankelijk. Om de wagen op snelheid te krijgen moet de 2,0-liter krachtbron wel flink werken. Daarvoor is het nodig dat je stevig in de versnellingen doortrekt. Geen punt, want de motor heeft helemaal geen bezwaar tegen toeren maken. Met de 2,4-liter viercilinder gaat het – begrijpelijk – allemaal wat makkelijker. Ook in bochten kan het tempo erin gehouden worden. Niet alleen omdat de vierwielaandrijving voor meer grip zorgt, maar ook doordat de stevig afgestemde vering en demping de carrosserie netjes rechtop houden. Mitsubishi heeft er ook voor gezorgd dat het koetswerk goed stijf is en daar heb je plezier van bij het rijden over slecht wegdek. Dan valt ook op dat het onderstel gemene hobbels en kuilen prima aankan. Ondanks de stevige vering en demping worden die oneffenheden goed verwerkt. Het comfort van de mensen aan boord heeft nauwelijks onder zo'n ruig ritje te lijden.
Mooi dat de Outlander dat kan, maar bij Mitsubishi weten ze ook wel dat softroaders zelden de asfaltjungle verlaten. Er zijn zelfs mensen die zeker weten dat ze nooit met zo'n wagen off-road zullen gaan. Daarom is de Outlander ook met tweewielaandrijving te koop Je hebt dan wel geen softroader, maar de prijs is wel een stuk softer.