Mini John Cooper Works GP - Eerste rijtest

Hard rechtuit rijden is in veel auto’s ronduit saai, maar in de nieuwe John Cooper Works GP krijg je spontaan het idee op een kanonskogel te zitten. Terwijl we over de snelweg tussen Landshut en Rosenheim knallen, niet ver van BMW-stad München, gebeurt er van alles. De motor brult er lustig op los, terwijl de Mini voorwaarts knalt, waarbij de auto door de straffe onderstelafstelling constant springt en stuitert.

De auto mag ondanks zijn oorlogstenue dan wel onschuldig ogen, de specificaties zijn niet minder indrukwekkend. De 2,0liter viercilinder levert in deze uitvoering een vermogen van 306 pk en er wordt maximaal 450 Nm aan koppel losgelaten op de voorwielen. De acceleratie naar de 100 km/h vergt slechts 5,2 seconden, maar het meest verrassende aspect is dat deze Mini niet zoals de auto’s van het moederbedrijf elektronisch is begrensd op 250 km/h, maar dat hij mag doorhalen tot 265 km/h. En dat in een Mini! De driedeurs überhatch is maar 3,88 meter lang en met een wielbasis van 2,50 gevoelsmatig niet veel groter dan de karts die regelmatig in Mini-clichés opduiken.

Daardoor is de auto mede door de knal harde vering op hogere snelheid continu aan het dribbelen. Dat klinkt vermakelijk, maar dat is niet echt het geval in lange bochten, die bij 260 km/h toch heftiger zijn dan je verwacht. Onze Duits-Engelse vriend met zijn semislicks (225/35R18) voelt op oneffenheden in het wegdek nerveus aan, als een puppy die een grote worst krijgt voorgehouden. Het voelt bizar, 260 kilometer op de teller in een Mini terwijl je het gaspedaal nog niet eens volledig hebt ingetrapt. Het is maar goed dat je de beschikking hebt over een effectief remsysteem, met vaste remklauwen met vier zuigers en van binnenuit geventileerde schijven, maatje 360 bij 30 millimeter. En dan zijn er nog de autosport-attributen. Die mag je ook verwachten bij een auto die de naam Works GP draagt.

Het is overigens niet voor het eerst dat er zo’n supersnelle uitvoering leverbaar is. In 2006 was de GP-kit al verkrijgbaar en zeven jaar geleden maakte de Works GP ook al deel uit van het leveringsprogramma, toen nog met een vermogen van 218 pk. Deze auto doet er echter nog een flinke schep bovenop met de tweeliter viercilinder die normaliter in de M135i is te vinden. Deze Mini heeft echter geen vierwielaandrijving zoals zijn grotere broer, maar gewoon voorwielaandrijving. Ook in andere opzichten is alles in het werk gesteld om het gewicht laag te houden. Ter vergelijking: de 1-serie met deze motor weegt 1,6 ton, terwijl de GP-Mini slechts 1.255 kg op de weegschaal zet. Onze testauto is zelfs nog vijftig kilo lichter, doordat zowel navigatiesysteem als airconditioning hier achterwege is gelaten. Dat scheelt een slok op een borrel. We voelen ons bijna schuldig dat we zojuist zo zwaar hebben geluncht.

VERVAARLIJK

Voorin zit je op sportstoelen met een perfecte zijdelingse steun, maar als je een blik over je schouder werpt, zie je dat de achterbank is vervangen door een verbindingsstang van aluminium. Deze is rood gespoten en oogt al net zo vervaarlijk als de overige autosportachtige details. Neem de achterspoiler, die wat weg heeft van een gewei. Of de enorme spatbordverbreders van koolstofvezel, die het mogelijk maken om de spoorbreedte te vergroten en grotere wielen te monteren. En omdat dit een Mini is, kun je alles personaliseren. Zo kun je op de wielverbreders of in het rubberen deel boven het dashboardkastje je naam laten printen. Mini gaat 3.000 exemplaren van de Works GP bouwen, waarvoor in ons land een gepeperd bedrag van € 61.900 dient te worden overgemaakt. Dat is veel geld, maar daarvoor krijg je wel een heel speciale en bijzonder exclusieve Mini.

VERSLAVEND

De eerdergenoemde straffe onderstelafstemming is op de snelweg geen feest, maar op bochtige provinciale wegen kun je bijzonder veel lol hebben. Aan overhellen doet deze auto niet; hij beweegt alleen maar voorwaarts. Vanaf een toerental van 1.750 tpm staat het maximale koppel van 450 Nm paraat, dat beschikbaar is tot 4.500 tpm. Dat zorgt voor een flinke duw in je rug, ook door de achttraps Steptronic-automaat met mechanisch sperdifferentieel. Je kunt met de schakelpaddles werkelijk razendsnel schakelen, waarna de versnellingen op overval-achtige wijze worden ingelegd.

Ondertussen blaffen en pruttelen de twee in het midden geplaatste uitlaatpijpen er lustig op los. Ze hebben een diameter van negen centimeter en zijn dus zo dik dat je er probleemloos een iPhone Plus in kunt schuiven. Het is niet alleen maar uiterlijk vertoon, want deze auto lijkt het begrip rijdynamiek bijna te hebben uitgevonden.

De besturing is zo spontaan en nauwkeurig dat je bijna aan de weg kunt voelen dat er een bocht nadert. Het mechanische sper differentieel is bijzonder effectief bij snel bochtenwerk. Het werkt als dwarsdifferentieel en geeft het merendeel van het vermogen af aan het wiel dat meer grip heeft. Het voelt bijna alsof ze bij Mini secondelijm op de wielen hebben gesmeerd. Wat een verslavende auto!

Laten we wel zijn, er spreken maar weinig rationale argumenten in het voordeel van deze auto. Hij heeft maar twee zitplaatsen, maar daar staat tegenover dat hij vermogen in overvloed heeft. Het is ook geen koopje, maar hij levert een dosis rijplezier op die bijna niet in geld is uit te drukken.