MG F 1.8i VVC (2000)

Het zelfbewuste en agressieve uiterlijk van de MG verraadt meteen dat het om autorijden gaat, en niets anders. Compact en laag, een cockpit waarin slechts de minimaal vereiste coureur en kaartlezer passen. Korte neus, hoge kont, dikke wielen. Het lijkt of er in de bolle neus misschien zelfs een motor zou kunnen herbergen. Nee. Voorin zitten bij het reservewiel alleen hulpaggregaten. Met je bagage moet je achteraan zijn. In een redelijk regelmatig gevormde bak achter de motor past net de weekendbagage voor twee. Achter de stoelen kun je in een MG niets kwijt.
Het coureursgevoel kun je in Nederland nauwelijks meer (legaal) opdoen via een pittige autorit. Des te belangrijker dat je de racesfeer al opsnuift zodra je je in de cockpit van deze roadrunner laat zakken. Want hij is laag en niet geschikt voor wie slecht ter been is. De afstand waarover de stoelen kunnen schuiven is nog wel genoeg voor langere mensen. MG zorgde in de recent wat herziene F dat het stuur wel ver genoeg omhoog kan. Maar het meterpaneel ligt op je schoot, voor het aflezen moet je de blik echt een heel stuk omlaag richten.
Verder valt er weinig te stellen in de MGF. Daar is het: eerst de stoelleuning op maat zetten, dan pas de deur dicht, anders kun je er niet fatsoenlijk meer bij. Verder heeft hij niet zo veel hoofdruimte paraat. Lange rijders zitten tegen de voorruitrand aan te kijken, waar ook middellange posturen last mee hebben als je voor een boven de weg hangend stoplicht staat. Met de kap dicht, tenminste. De plastic achterruit is onverwarmd.
De MG heeft in de middenconsole wat extra metertjes: wijzerklokje en olietemperatuurmeter - dat staat interessant. Wat ons brengt op de algehele sfeer. Het aflopende dashboard geeft een ruime indruk, de bruin-en-beige afwerking met leer oogt exclusief en warm.

Hit the road

Als het effe kan gaan we natuurlijk niet alleen "vroem-vroem-ieieie" zitten roepen, maar ons echt over "s heren wegen reppen. Met een sportstuur in de knuistjes geklemd dat extreem direct commando's doorgeeft, of je op een kart rijdt. Maar dan met stuurbekrachtiging, zodat het sturen geen bijzondere kracht vergt. In het stuur komt voelbaar door wanneer je over een hobbel rijdt, gas geeft of remt. Net als in een echte racewagen. Heeft te maken met compacte bouw, korte vering, laag gewicht en brede banden. Plus de centrale ligging van het zwaartepunt, zodat het weinig kracht vraagt om de auto rond dat zwaartepunt te laten draaien.
De MGF toont zich, overeenkomstig eerdere ervaringen, gevoelig voor stuurreacties bij gas geven of remmen. Maar minder dan voorheen, en het kan mede gelegen hebben aan de extra brede wielen onder de testauto. Hoe dan ook, de MGF gedraagt zich een ietsje nerveus.
Dat is nog op een andere manier heel verklaarbaar, want de vering is sportief-stevig en de carrosserie een tikkie buigzaam, dat geeft ook gauw stuurreacties. Na even wennen heb je overigens geen last dat je voortdurend zou moeten sturen om rechtuit te blijven gaan. Hij communiceert gewoon lekker direct met de rijder, meer dan een modale sportwagen met motor voorin.
Ook het schakelen gaat direct, zij het wat stijfjes, en precies. Wat opvalt is dat de MG een tikkie lange versnellingen heeft. Hij laat goed horen dat de motor vlak achter je staat te werken. Omdat de krachtbron van de MGF wat rauw loopt wordt je na een uurtje dat geluid moe, tenminste met de kap erop, of in ons geval de hardtop.  De 1,8 liter motor heeft variabele kleptiming, VVC. Deze levert 145 pk en daarmee gaat hij als een speer - maar toont zich ook heel beschaafd als je rustig wilt of (verkeersdrukte) moét boemelen.
De snelle reactie op het gas en fraaie souplesse betekenen dat je altijd op motorvermogen het stuurgedrag kunt (bij)regelen, de grote attractie van het middenmotor-idee. Met constante trekkracht op de achterwielen stuurt hij zo goed als perfect neutraal, met gas los schuiven de voorwielen het eerst, met gas erbij laat je de achterkant bijtrekken of zelfs uitzwaaien - wat je wilt.
Overhellen in bochten is er zo goed als niet bij. Zodat het niks uitmaakt dat de stoelen geen buitengewone zijsteun bieden. En veel plek om opzij te schuiven heb je trouwens toch niet.
De MGF heeft veel grip, maar laat weinig tijd en ruimte voor correcties als je het eind van de grip bereikt. Je kunt hard en strak door de bocht, maar uitproberen hóe hard het kan vraagt echter een kundige stuurman (m/v).