Test: Mazda MX-30

Mazda zwemt graag tegen de stroom in. De eigenwijze benadering van allerlei uitdagingen levert het merk veel fans op, zeker omdat de eigen vondsten vaak goed blijken te werken. Tegelijkertijd moet ook Mazda met zijn tijd mee en de tijd vraagt om elektrische auto’s. Hoewel de wereldwijde consumentenvraag naar dat soort auto’s nog wel te overzien is, zijn er landen en regio’s waar het leven als EV-loze auto­fabrikant inmiddels ernstig wordt bemoeilijkt. Europa is zo’n regio, dankzij steeds striktere eisen aan de gemiddelde CO2-uitstoot van de gehele vloot. Hoewel de naam van de Mazda MX-30 nog wel wat wenkbrauwen doet fronsen – hij heeft immers niets met een MX-5 te maken – is de positionering van de auto slim gekozen. Mazda zet de compacte cross-over in de markt als hip alternatief voor de benzine-gestookte CX-30 en geeft hem een bijzondere koets en een reeks unieke design-details. Mazda houdt het strak en opgeruimd, maar maakt de MX-30 speciaal door een coupé-achtige koets, ‘halve’ achterdeuren en afgeplatte wielkasten.

Kurk

Het interieur is juist een gebied waarop de Mazda excelleert. Zeker voor een compact model zijn de gebruikte materialen van topniveau, de panelen sluiten strak op elkaar aan en alles wat je aanraakt is ogenschijnlijk voor de eeuwigheid gebouwd. Het MX-30-binnenste is strak en tijdloos, maar kent toch ook een aantal eigenwijze details. Het voornaamste voorbeeld is de toepassing van kurk als bekledingsmateriaal van onder meer de opbergvakken in de middentunnel, maar ook de bekledingsstoffen op het deurpaneel zijn erg speciaal. Het middendeel van het dashboard bestaat uit een aantal ‘verdiepingen’. Daardoor bevinden de daarop geplaatste knoppen en schakelaars zich direct onder handbereik, terwijl eronder ruimte is voor losse spullen. Eén van die knoppen is de centrale draaiknop voor het infotainmentsysteem. Mazda is één van de weinige merken die deze oplossing prefereert boven een touchscreen. Het vereist ook wat meer gewenning, maar blijkt in de dagelijkse praktijk minder afleidend dan een aanraakscherm.

Achterdeuren

Het infotainmentsysteem van de Mazda is van het type ‘less is more’: de vormgeving is erg eenvoudig gehouden, maar mede daardoor vind je snel wat je zoekt. Voor de bediening van de climatecontrol is er lager op het dashboard overigens alsnog een touchscreen geplaatst, maar dat is meer een gimmick dan een waardevolle toevoeging. Het ziet er modern uit, maar voor de meeste klimaatgerelateerde zaken is er ook nog gewoon een fysieke toets. Wat bedieningsgemak betreft scoort de Mazda veel punten, maar dat houdt op als de achterbank moet worden gebruikt. Net als ooit de Mazda RX-8, maar bijvoorbeeld ook de BMW i3, heeft de MX-30 twee korte achterdeuren die naar achteren openen. Het ontstane gat is kleiner dan de combinatie van twee normale portieren, al wordt dat deels opgevangen door het ontbreken van een vaste B-stijl. Erger is dat de achterdeur pas open kan als de voordeur wordt geopend. Hoewel de keuze voor deze deuren vanuit design-oogpunt te verdedigen is, blijkt deze oplossing in de praktijk vaak knap onhandig. Ook het verblijf op de achterbank is geen feest. De been- en hoofdruimte schieten voor volwassenen al snel tekort, de bank staat laag ten opzichte van de vloer en de kleine, donkere ruitjes bieden slechts beperkt zicht naar buiten en kunnen niet worden geopend. De bagageruimte is redelijk en de Mazda scoort punten met zijn opbergmogelijkheid voor de immer onhandige laadkabel.

Flexibel ritschema

Die laadkabel heb je bij de MX-30 vaak nodig. Mazda doet geen enkele poging om aan te haken bij de actieradius-strijd in EV-land, en geeft de MX-30 een accupakket van 35,5 kWh. Gevolg is een WLTP-actieradius van slechts 200 kilometer. Daarmee blijft het bereik voor de MX-30-rijder te allen tijde een belangrijk thema. Met een praktijkbereik van maximaal 170 km is een wat flexibeler ritschema in de praktijk al snel een uitdaging. Mazda verdedigt zich door te stellen dat de MX-30 door een grotere accu niet alleen onnodig duur, maar ook onnodig zwaar zou worden, maar hij weegt niettemin 1.620 kg.  Toch rijdt de MX-30 erg goed. Van de zitpositie tot de besturing en het onderstel: alles slaagt erin om de bestuurder op een prettige manier bij het rijden te betrekken. In een snel genomen bocht blijft de auto neutraal en voorspelbaar reageren, terwijl zo’n actie dankzij de communicatieve besturing ook nog een leuke bezigheid is. Tegelijkertijd is de auto comfortabel. Hij reageert vlot en soepel op het gaspedaal, het vermogen wordt vrij geleidelijk afgegeven. Verwacht dus zeker geen enorme duw in je rug, maar aan de souplesse van zo’n EV kan geen benzineauto tippen. De Mazda brengt daarbij een opvallend, zoemend geluid ten gehore. Het kunstmatige geluid is ­ongetwijfeld bedoeld als de (verplichte) waarschuwing voor voetgangers, maar is ook voor de inzittenden goed hoorbaar.

Het tweede argument van Mazda voor het kleine accupakket, die de prijs geldt, gaat gelukkig wél op. Voor de vanafprijs van € 33.990 krijg je de First Edition zoals in deze test, inclusief het getoonde interieur, het kunstleer en zelfs de kleur. Dat is een prijs die zelfs voor een fictieve MX-30 op benzine heel keurig zou zijn, zeker gezien het hoge kwaliteitsniveau en de uitstekende rijeigenschappen.

Bij die uitvoering horen standaard luxe zaken als adaptieve ledkoplampen, een elektrisch verstelbare bestuurdersstoel en een head-up display. Ook is er een rijstrookhulp, maar dat vangnet is niet uit te schakelen. Dat kan weliswaar een voordeel zijn, maar het is ook één van de weinige zaken die in de MX-30 tot serieuze irritatie kunnen leiden.