Maserati Quattroporte Automatica

Over het design van de Quattroporte hebben we nog maar heel weinig mensen horen klagen. Hij straalt stijl en ingetogen sportiviteit uit. En in dat woord 'ingetogen' zit meteen nog een andere betekenis verstopt, want het is ronduit knap dat de ontwerpers kans zien om een auto van ruim vijf meter lengte toch niet te overdadig te laten ogen. Om het woord patserig maar niet te gebruiken. Dat neemt niet weg dat je na de trip richting Italië toch een gevoel bekruipt van 'wat kom ik hier eigenlijk doen?'. Want van alle recente inspanningen is aan de buitenkant in ieder geval niets te zien...

Het antwoord blijkt erg mee te vallen. Zelden hebben we een auto gezien waar technisch gesproken zoveel aan is veranderd zonder dat het uiterlijk daar iets van verraadt. Met succes, mag je rustig stellen, want het zou ons hogelijk verbazen als er na de lancering van deze automaatversie nog veel vraag is naar de (even dure) uitvoering met de nogal grofstoffelijk werkende DuoSelect gerobotiseerde bak.

Op de schop

Laten we dus maar eens onderhuids kijken. Je zou kunnen denken dat de ombouw van DuoSelect naar Automatic gewoon een kwestie is van simpelweg omwisselen. De werkelijkheid is in dit geval duidelijk anders. Maserati ontwikkelde samen met specialist ZF een nieuwe bak die niet langer in de transaxle-constructie op de achteras thuishoort, maar tegen de achterkant van de V8 krachtbron wordt bevestigd. Zonder twijfel verwachtten ze dat die oplossing beter schakelt, want er moest een heleboel techniek op de schop om dat mogelijk te maken.

Niet alleen is er een geheel nieuwe aandrijflijn onder de auto gekomen, maar ook de achteras werd omgebouwd, omdat daar nu eenmaal niet langer een versnellingsbak tussen hangt. En dan hebben we het niet eens over de kleinigheid dat er opeens een grote automatische zesversnellingsbak achter het blok zit. Die dus in de cabine uitsteekt. Dat vereiste op zijn beurt het nodige werk aan de bodemplaat, de tunnel, de console en het interieur. Het moet gezegd, als je het niet weet, merk je er niets van. Dat is dus netjes opgelost. Maserati nam meteen de gelegenheid te baat om een elektrisch werkend handremsysteem in de Quattroporte Automatic te bouwen. Je mag aannemen dat ook dát niet geheel zonder obstakels gebeurde. Op de plek van dat mechanisme is nu immers opeens een zesversnellingsautomaat met bijpassende pook en sport-wintertoets opgedoken.

Raffinement

Het maakt de nieuwe Quattroporte tot een merkbaar geraffineerdere auto. Passend bij zijn gelikte uitstraling. En omdat de kopers van deze automaat waarschijnlijk toch van een net iets ander slag zijn dan die van de DuoSelect (met zijn robotversnellingsbak) krijgt de Automatic verrassend genoeg ook nog een aangepaste krachtbron mee. Terwijl alles bij zijn broer bij het oude blijft.

Op zich is de modificatie logisch. Een opnieuw ontworpen in- en uitlaatsysteem zorgen samen voor meer trekkracht (460 Nm) en een extra portie souplesse. Hij begint er al bij lage toerentallen stevig aan te sleuren. Daar bleef het niet bij. Maserati bouwde de V8-motor om van de sportwagenachtige dry sump-smering naar een klassieke oliecirculatie uit een oliepan onder het motorblok. Daar moest dus ook nog even plek voor worden gecreëerd. De reden voor al die moeite is helder; het maakt de achtcilinder op cruise-snelheden nog iets stiller. Zo gauw je het gaspedaal wat dieper induwt, overheerst vanzelfsprekend de meer dan schitterende, gespierde V8-roffel. Alle aanleiding om in een tunnel even gas te geven. Prachtig geluid. Kom er maar eens om bij – pakweg – een Mercedes S-klasse. Want daar moet je deze nobele vijf meter gigant toch indelen. Door die bril bezien is het voor de welgestelde eigenaren misschien iets minder opwindend dat de motorische veranderingen samen met de automaat voor een 10 procent lager verbruik schijnen te zorgen. Zie het maar als mooi meegenomen. Al zul je nog altijd één op zes scoren.

Uitgekiend

Maar goed, hoe vertaalt zich dat allemaal in de rijeigenschappen? En de kwaliteit van het geheel? Feitelijk kun je daar kort over zijn, want de automaat-versie is gewoon een aangenamere auto dan de DuoSelect. Geen discussie mogelijk. De techneuten hebben hem niet voor niets onderhuids helemaal binnenstebuiten gekeerd. Het ietwat nukkige schakelgedrag van zijn broer is bijvoorbeeld verdwenen. De Quattroporte Automatic schakelt zoals je van een auto op dit niveau verwacht. Verfijnd dus. Met een goed uitgekiend schakelprogramma dat ook de dynamische kanten van deze auto tot hun recht doet komen. Voor de schakelflippers in de DuoSelect hoef je het trouwens ook al niet te laten, want de Automatic is desgewenst ook met dat extra leverbaar. Maar met de pook is hij prima te schakelen, dus waarom zou je?

We moeten er nog maar eens een dB-meter op loslaten, maar de eerste indruk is dat de nieuwe Quattroporte op kruissnelheid inderdaad net iets rustiger over de weg gaat. Elk voordeel heeft zijn nadeel; met de verbeterde bak, extra motorische souplesse en meer rust valt het opeens wél op dat het onderstel voor een auto in deze limousine-klasse aan de zeer stevige kant is. Even afgezien van de constructie rondom de achteras is er aan de afstelling kennelijk weinig gebeurd.

Het past weliswaar bij de naam Maserati, maar een toefje minder had het ook wel gekund nu de heren techneuten toch zo nadrukkelijk voor een wat 'zachtere' versie van hun auto hebben gekozen. Aan de pluskant staat natuurlijk wel dat de berenzware en erg grote Italiaan verrassend lichtvoetig stuurt. Da's ook wat waard.

Tweehonderd zeventig

Zo te zien, is er ook aandacht besteed aan de afwerking. Carrosserienaden zien er strakker uit en vooral de detaillering van het interieur heeft een stap vooruit gemaakt. Iets meer aandacht voor afwerkingkwaliteit was ook dringend nodig, als we even aan de vorige Quattroporte testauto terugdenken. De verhuizing van de versnellingsbak is trouwens niet ten koste gegaan van het zitcomfort voorin. In deze gigantisch sportlimo was natuurlijk ook zat ruimte om mee te spelen. De belangrijkste vraag: hebben de S-klasses en dikke Audi's van deze wereld er een probleem bij? Voor het bestaande Quattroporte DuoSelect-model moet je immers wel een echte liefhebber zijn. Dat geldt voor de Automatic veel minder. Zijn rijeigenschappen en verfijning staan op een niveau dat veel meer kopers in de 'anderhalve ton klasse' best eens wél kan gaan boeien.

Aan de prestaties zal het in elk geval niet liggen, want die zijn 'vlammend'. De automaat sprint dankzij 400 pk en 460 Nm koppel in een luttele 5,6 seconden naar de honderd. En laat een top van 270 noteren.

Konden we de ingenieurs na onze zeer vroege invitatietestrit dan helemaal geen 'aandachtpunten' meegeven waar nog aan gesleuteld mag worden? Absoluut. De afstelling van vering en demping mag als gezegd best iets goedmoediger. Dat blijft weliswaar een smaakkwestie, maar in élk geval komen kleine oneffenheden in het wegdek (randjes en naden) veel te hard door. Vooral in de VS zal dat behoorlijk vervelend zijn en juist daar zouden veel Quattroportes Automatic naartoe moeten gaan. De Amerikanen zullen het niet gauw merken, maar ook de ietwat gevoelloze afstelling van de besturing past niet bij een Europese auto van deze klasse. Maar goed, wellicht wordt daar dus nog iets aan bijgepunt. De introductie van de Automatic betekent zo'n grote stap vooruit dat je je bijna niet kunt voorstellen dat de Italianen de even dure DuoSelect in de oude vorm handhaven. Dit verhaal wordt dus zonder twijfel vervolgd.