Jaguar XF 2.2D (2011)

Met de facelift van de XF is weer een klein taboe doorbroken, want niet eerder kon je daarin een viercilinder krijgen. De 2,7-liter V6-diesel is geschrapt om plaats te maken voor de 2,2-liter uit de samenwerking met PSA. Voor de rest is er bij de facelift niet veel veranderd. Wel zijn de meeste kritiekpunten die we hadden opgelost.

Om met het uiterlijk te beginnen: al bij de introductie spraken we onze teleurstelling uit over die rare, Koreaans ogende uitstulping aan de bovenkant van de koplampen. Die lampen zijn nu mooi strakgetrokken. Ook heeft de XF voortaan led-dagrijverlichting, in dit geval in de vorm van een liggende J. Verder is de grille groter geworden en zijn voorspatborden en motorkap nieuw. Ook de achterkant veranderde iets. Aan de binnenkant is Jaguar nog wat subtieler te werk gegaan. Zo zijn de slijtgevoelige aluminiumkleurige knoppen op de middenconsole vervangen door exemplaren van zwart plastic. Verder is dat gekke virtuele knopje voor de ontgrendeling van het dashboardkastje, dat het meestal wel, maar soms ook niet deed, vervangen door een mechanisch exemplaar. De spaken in het stuur zijn licht gewijzigd, maar voor de rest is alles bij het oude gebleven. En dat betekent een mooi, opgeruimd instrumentenpaneel. De startknop pulseert rood wanneer je instapt en moet de hartslag van het beest voorstellen. Als je start, draaien de vier ventilatieroostertjes open en komt die prachtige draaiknop voor de transmissie naar boven.

Sportief gevoel

De stoelen van de XF waren al goed, maar zijn nog wat steviger gemaakt. Ook de zitpositie is lekker laag. Het stuur is vrij klein en kan (elektrisch bediend) dicht naar je toe komen, wat het sportieve gevoel ten goede komt. Achter het stuur bevinden zich kleine flippers om de automaat handmatig te bedienen, en bij gebrek aan een conventionele pook gaat dat hier zelfs alleen met die flippers. De klokken zijn eenvoudig, misschien wel wat té eenvoudig voor een auto in deze klasse.

De coupé-achtige daklijn van de XF doet vrezen voor de hoofdruimte achterin en die vrees blijkt helaas terecht. De beenruimte is nog acceptabel, maar je zit algauw met je kruin tegen het dak. De kofferruimte is daarentegen fors.

De prestaties van de Jag vallen erg mee; 190 pk is natuurlijk geen kattenpis, maar de XF heeft best wat gewicht mee te zeulen. Toch weet de 2,2-liter dieselmotor daar prima raad mee. Jaguar heeft de zestrapsautomaat vervangen door een exemplaar met acht verzetten, waardoor de motor steeds dicht bij zijn ideale toerental blijft. Het start-stopsysteem werkt snel genoeg. Ook de combinatie motor-bak levert een bijdrage aan een lager verbruik; bij 120 km/h in zijn acht draait de motor maar 1.600 toeren.

Wat gelukkig gebleven is, is de heerlijke stuurkarakteristiek van de XF. Het zwaartepunt ligt laag, jij zit laag, er is veel gevoel in het stuur en de auto laat zich mooi scherp en precies de bocht in zetten. En wat hem een streepje voor geeft, is de achterwielaandrijving. Volgens de officiële lezing heeft Jaguar het onderstel ongemoeid gelaten, maar we kunnen ons niet aan de indruk onttrekken dat de demping wat zachter is dan in eerdere XF's die we reden.