Hyundai Santa Fe 2.7i V6 Country 4WD (2004)

Sports Utility Vehicles zijn bij uitstek stoere auto's, maar Hyundai heeft teveel zijn best gedaan. Door een overdaad aan ronde vormen en bollingen ligt het er bij de Koreaan te dik bovenop. Verder is de grille niet mooi verwerkt in de neus, alsof die er op het laatst is bijgetekend. De welvingen van de carrosserie zet Hyundai ín de Santa Fe voort. Het doet opnieuw wat gekunsteld en rommelig aan.
De bedieningselementen voor de ramen zijn keurig in de armsteun verwerkt. Wel raar dat de tiptoets voor de bestuurdersruit alleen werkt als je de ruit wilt laten zakken. Je moet de knop omhoog houden om het raam te sluiten. Handig is daarentegen de in 't portier verwerkte ventilatieopening, maar bij het instappen kan je knie er nogal onzacht mee in aanraking komen. Oppassen dus. Deze SUV zit goed in de klassieke opbergvakken (middenconsole, portieren, middenarmsteun), maar biedt ook een aantal extra's. De Hyundai heeft voorin twee bekerhouders en de achterpassagiers hebben er eveneens een paar tot hun beschikking. Maar de Hyundai heeft ook een zonnebrilhouder in de hemel, een opberglade onder de passagiersstoel, een bagagenet, een apart van de klep te openen achterruit en opbergvakken onder de laadvloer.
Het Utility in SUV heeft de fabrikant dus goed uitgewerkt. In de Hyundai ontbreekt lengteverstelling van het stuur en da's jammer. We vinden het raar dat hoge auto's als SUV's en MPV's gewone stoelen hebben. Net als sportauto's zouden ze zetels met meer zijdelingse steun goed kunnen gebruiken. Inzittenden ervaren door het hogere zwaartepunt bij gelijke snelheid namelijk een grotere kracht van opzij dan in 'n lagere auto. Het zitmeubilair is wat dat betreft niet optimaal.

Optimistisch?
Door zijn grote formaat en z'n gewichtige zescilinder is de Hyundai behoorlijk zwaar. De besturing van de Santa Fe is echter licht en indirect. Daar moeten we wel aan toevoegen dat bij plotselinge lastwisselingen de koets van de Koreaan lang neutraal blijft. Het is jammer dat de Koreaan zo zwaar is, want hierdoor komt het vermogen van de V6 niet optimaal tot zijn recht. Wat er wél uitkomt, is het smeuïge karakter dat zescilinders zo eigen is. Het lijkt wel of de motor van de Santa Fe ergens ver weg zijn werk doet. Mede daardoor en door het beperkte windgeruis lijkt de snelheidsmeter van de Hyundai erg optimistisch. Overtuigd dat de teller in de Koreaan veel te optimistisch is, rijden we later op de ring van Amsterdam (toegestane snelheid 100 km/h) met 120 km/h een motoragent voorbij. De redenering is als volgt: de gemiddelde teller overdrijft tien procent en die van de Hyundai doet daar vást nog wat bovenop. Niet, dus; aanhouding volgt. Volgens de agent reden we bijna 120 echte kilometers. Of we soms geld teveel hebben. Wonder boven wonder wordt onze uitleg geaccepteerd en we komen er met een waarschuwing van af. Overigens horen we bij deze snelheid in de hoogste versnelling af en toe een suis in de aandrijflijn van de Santa Fe. Het geluid is vergelijkbaar met het zingen van een versleten differentieel bij een achterwielaandrijver. De importeur deelde ons mede dat dit wel vaker voorkomt bij automaten als deze Hyundai en is het geen probleem. De versnellingsbak heeft vier trappen, werkt verder naar behoren en biedt de mogelijkheid van sequentiële bediening.