Test: Hyundai Santa Fe (2006)

We hebben de eerste Hyundai Santa Fe altijd een beetje merkwaardig model gevonden. Met z'n opbollende spatborden leek hij te zijn weggereden uit een sciencefictionfilm waarin prehistorische reptielen een hoofdrol spelen. Maar ondanks, of misschien wel mede dankzij die vreemde vormgeving werd de in het jaar 2000 geïntroduceerde SUV een groot succes. Toch gooit Hyundai het met de tweede generatie van de Santa Fe over een andere boeg. Dat is logisch, want het Koreaanse merk is op het gebied van vormgeving een nieuwe weg in geslagen. Modellen met een design dat in de westerse wereld als 'Aziatisch' wordt ervaren maakten plaats voor auto's met een 'Europese' vormgeving, en de Santa Fe gaat mee in die trend. Met een beetje goede wil valt er nog wel een vleugje van de verschijningsvorm van de eerste Santa Fe in het koetswerk van z'n opvolger te herkennen, maar het nieuwe model ziet er toch vooral strak, massief en stoer uit. En het is groter geworden dan z'n voorganger. Zo nam bij de modelwisseling de lengte toe van 4,50 naar 4,68 m. In de breedte groeide de wagen van 1,85 naar 1,89 m en in de hoogte van 1,68 naar 1,73 m. Ook de afstand tussen vóór- en achteras werd groter. Die ging van 2,62 naar 2,70 m. Dankzij de groei in alle richtingen kwam er ook in het interieur wat ruimte bij. Bestuurder en bijrijder kregen iets meer been- en hoofdruimte. Ook daaraan zie je dat Hyundai duidelijk rekening heeft gehouden met de Europeanen die over het algemeen langer zijn dan bijvoorbeeld Koreanen of Japanners. Bij een SUV met Europese afmetingen, passen stoelen met een kloek formaat. Die heeft de nieuwe Santa Fe dan ook. Niet alleen vanbuiten, maar ook vanbinnen ziet Hyunda's nieuwe SUV er stoer uit. Dat is vooral te danken aan de forse middenconsole die een stukje naar binnen komt en zo een duidelijke afscheiding vormt tussen het bestuurders- en bijrijdersdeel van het dashboard. De middenconsole valt nog meer op door de aluminiumkleurige afwerking. Alu-accenten vinden we ook op ander plekken, zoals op de versnellingspook en de schakelcoulisse. Nu we toch rondhangen in het interieur, kijken we ook even naar de achterbank. Mensen die daar meereizen, hebben geen gebrek aan beenruimte. Ook met de hoofdruimte zit het wel goed. Dat wordt anders als we nog verder naar achteren gaan. Tegen een meerprijs van E 795 is de nieuwe Santa Fe te bestellen met een derde zitrij van twee zetels. Die zitten normaal opgeborgen onder de keurig vlakke laadvloer, maar kunnen heel makkelijk – elk apart – te voorschijn worden getoverd. Al te ruim gaat het er op zitrij drie echter niet aan toe, maar voor een paar jonge kinderen is er wel plaats. Om rij drie te bereiken, moet je het kleinste deel van de uit ongelijke delen bestaande bank op rij twee naar voren klappen.

Sneller met 2WD

Er wordt de laatste tijd regelmatig op de SUV's gemopperd, maar toch zijn deze luxe wagens met beperkte terreincapaciteiten nog steeds behoorlijk populair. Zoals dat bij moderne vierwielaandrijvers gebruikelijk is, wordt die aandrijving ook bij de nieuwe Santa Fe elektronisch geregeld. Normaal gaat de aandrijfkracht alleen naar de voorwielen. Maar als die grip verliezen, kan er maximaal vijftig procent van de trekkracht naar de achterwielen worden gestuurd. Dat gebeurt helemaal automatisch, maar met een druk op een knop kan de bestuurder ervoor zorgen dat de aandrijfkracht gelijk over de voor- en achterwielen wordt verdeeld. Maar rijd je harder dan 30 km/h, dan zorgt de elektronica ervoor dat er toch geleidelijk wordt overgeschakeld van vierwielaandrijving naar alleen aandrijving op de voorwielen. Bij 40 km/h gaat er geen trekkracht meer naar de achterwielen; tenzij de boordelektronica gripverlies detecteert. Zakt de snelheid weer onder de 40, dan gaat er in ieder geval weer koppel naar de achterwielen. De permanente vierwielaandrijving is bedoeld voor gebruik op onverhard. Laat je het systeem ingeschakeld wanneer je op de gewone weg rijdt, dan is onnodige slijtage van de banden daarvan het gevolg. Mooi hoe de elektronica de aandrijfkracht optimaal over voor- en achterwielen kan verdelen. Maar heel veel SUV's komen nooit in het terrein. Dan kun je het – zeker in ons land – heel goed zonder vierwielaandrijving stellen. Daar speelt de Nederlandse importeur op in en biedt de nieuwe Santa Fe in principe met alleen voorwielaandrijving aan. Wil je écht vierwielaandrijving, dan betaal je E 2.695 bij. Kopers van de eerste versie van de Santa Fe konden kiezen uit een viertal motoren; drie benzinekrachtbronnen en een diesel. Bij de modelwisseling is het motorengamma een stuk eenvoudiger geworden. Van de oude motoren is er maar één overgebleven, de 2,7-liter V6-benzinemotor. De viercilinder benzinemotoren uit het vorige model zien we niet meer terug. En de oude 2,0-liter vierpitsdiesel is vervangen door een zelfontbrander met 2,2 liter inhoud. De Santa Fe 2.7i V6 komt aan een vermogen van 189 pk en een koppel van 248 newtonmeter. Wat voor prestaties de nieuwe Santa Fe daarmee neer kan zetten, hangt af van het type aandrijving en het soort transmissie. Voor de Santa Fe 2.7i V6 met tweewielaandrijving en een handgeschakelde vijfversnellingsbak belooft de folder een top van 190 km/h en een acceleratie van 0 tot 100 in 10 seconden. Heeft de auto vierwielaandrijving, dan loopt de sprinttijd op naar 10,3 tellen. Wordt 4WD gecombineerd met een (viertraps)automaat, dan zakt de top naar 179 km/h en neemt de acceleratietijd toe tot 11,3 seconden. Een Santa Fe 2.7i V6 2WD is niet met automatische transmissie leverbaar.

Stille diesel

Wij reden een automatisch geschakelde 2.7i V6 4WD en constateerden dat er met die combinatie niks mis is. De V6 heeft genoeg in huis om Hyundai's nieuwe SUV er rap vandoor te laten gaan als je het gaspedaal stevig intrapt. En de automaat kan de aandrijfkracht prima aan. Hij schakelt zo goed als schokloos en reageert attent als uit de beweging van het gaspedaal duidelijk wordt dat alles uit de kast moet. Als bestuurder kun je ook zelf de schakelmomenten kiezen, en ook dan doet de automaat het vlekkeloos. Geef je de 2.7i V6 flink de sporen, waardoor het motortoerental stevig oploopt, dan blijft het toch nog netjes stil in het interieur. Dat is niet alleen te danken aan de mooie loop van de V6, maar ook aan de goede geluidsisolatie. Bij dit soort eigenschappen denk je eerder aan een luxe reiswagen dan aan een automobiel met offroad-capaciteiten. Voor de rijeigenschappen geldt in feite hetzelfde. Niemand zal beweren dat de Santa Fe messcherp stuurt, maar de voorwielen volgen de bevelen die ze via de niet te sterk bekrachtigde besturing krijgen, toch aardig direct op. De afstemming van het onderstel is er zeker op gericht de inzittenden comfortabel te vervoeren. Dat lukt meestal ook. Alleen als de oneffenheden in de weg elkaar snel opvolgen, heeft de wielophanging daar niet helemaal van terug. Vering en demping hebben dan wel een comfortabele afstemming; van weekheid is geen sprake. De koets van de Santa Fe gaat bij het bochtenwerk niet hinderlijk hellen en je kunt de SUV dan ook best met een flinke vaart door lange bochten mennen.

Ook als je de Santa Fe met de 2,2-liter dieselmotor bestelt, kun je de aandrijfkracht via een automaat naar de wielen laten gaan. Daarbij maakt het niet uit of je voor een 2WD of een 4WD hebt gekozen. De vijftrapsautomaat die aan de diesel gekoppeld kan worden, doet z'n werk al net zo keurig als de viertrapsautomaat die in combinatie met de benzinemotor leverbaar is. En ook in het interieur van de Santa Fe 2.2CRDi VGT zorgt de prima geluidsisolatie voor rust.

Een nieuwe Santa Fe 2.7i V6 kost ten minste 31.795 euro; de 2.2 CRDi VGT is er vanaf 33.295 euro. De auto's staan al hij de Hyundai-dealers.