Test: Honda CR-V 2.2i CDTi Executive (2005)

Eindelijk heeft Honda zijn intrede gedaan op de markt van dieselmotoren. Dat het zo lang heeft geduurd, ligt waarschijnlijk aan het feit dat Europa relatief onbelangrijk is voor Honda. Het grote geld verdient dit merk in de Verenigde Staten, waar dieselmotoren in auto's vrijwel niet voorkomen. Al eerder reden we met de Honda Accord 2.2i CDTi en toen konden we maar één conclusie trekken: áls Honda het doet, doet Honda het goed. Noblesse oblige, dus we stappen met hoge verwachtingen in de CR-V met dieselmotor.
De CR-V heeft veel weg van een stationcar die eigenlijk 4x4 had willen worden. Maar net zoals een man met een rokje nog geen vrouw is, zo volstaat een uitwendig reservewiel niet om als 4x4 door het leven te gaan. Aan de andere kant heeft de versnellingsbak van de CR-V dermate korte verzetten, dat je gaat geloven dat deze auto een permanente lage gearing heeft. Hierdoor is het, de goede dieselmotor ten spijt, geen prettige auto voor op de snelweg. Ook de aandrijving zit hem daarbij in de weg. Onder normale omstandigheden worden alleen de voorwielen aangedreven; pas als die beginnen door te slippen, springt de achteras bij. Het gevolg is een nogal tegennatuurlijk gevoel in scherpe bochten; hou je het gas erop, dan krijg je eerst onderstuur voor je kiezen. Je probeert het te compenseren door het gas te vieren, maar tegelijkertijd beginnen de achterwielen mee te duwen, hetgeen het onderstuur weer neutraliseert. Het went, maar nooit helemaal.

Veelgeprezen motor
We zitten nogal te katten op de CR-V, maar toch heeft de hij zeker ook sterke punten, en die zijn maar al te vaak te herleiden tot de veelgeprezen motor. Ondanks dat je vaak tot hoge toerentallen wordt gedwongen, blijft het stil in de auto. Bovendien voldoet de motor al zonder roetfilter aan de Euro4-normen. Met de CR-V maak je nog kans om onder de GroenLinks-toorn tegen SUV's uit te komen.

De Honda zit conventioneel en goed in elkaar. Alles zit waar je het verwacht, hoewel daardoor de saaiheid op de loer ligt. Het enige waarmee de CR-V zijn inzittenden verrast, is de enorme verticale beugel die het bovenste deel van de middenconsole afbakent. Het ding is beweegbaar en als je eraan trekt, lijkt het wel de arm van een klassieke fruitautomaat. Het blijkt echter de handrem; leuk bedacht. En praktisch bovendien, want daardoor blijft een flinke ruimte vrij tussen de voorstoelen. Daar staat weliswaar een tafeltje met vakjes en bekerhouders, maar dat is wegklapbaar, waardoor je een aardige doorsteek naar achter creëert. Over flexibele handigheden gesproken: de CR-V beschikt over een in delen verschuifbare achterbank, waardoor compromissen kunnen worden gesloten tussen beenruimte voor de achterpassagiers en laadruimte. Wie in plaats van de handgeschakelde zesbak liever een automaat neemt, heeft ook nog eens geen last meer van de pook in het midden. De hendel van de automaat zit namelijk in het dashboard. Geen gezicht, want het lijkt net of iemand een paraplu in een ventilatierooster heeft geprikt. Praktisch is het wel.
De Honda hadden wij in de meest luxe versie, de Executive. Die is standaard voorzien van zaken als lederen bekleding, verwarmde voorstoelen, glazen schuifdak, beschermingsbox rond het reservewiel en donker (privacy-)glas achterin.