Test: Honda Civic (2017)

Als het achterportier van de tiende generatie Civic opengaat, komt er eerst een teleurstelling: de geniale magic seats met hun opklapbare zitting zijn verleden tijd. Het is een direct gevolg van de conventionelere opzet van de nieuwe Honda. De brandstoftank zit nu vóór de achteras en niet meer onder de voorstoelen. Het verklaart meteen waardoor de wagenlengte met vijftien centimeter is toegenomen en de bagageruimte met slechts één liter. Het bovenstaande onderstreept echter vooral hoe slim de vorige generatie verpakt was en niet dat de nieuwe claustrofobie opwekt. Met 478 liter zit de bagageruimte namelijk aan de bovenkant van het C-segment; de meeste concurrenten bieden zo'n 100 liter minder. Achterpassagiers krijgen bovendien een hoop beenruimte en hoewel de instap en hoofdruimte door de dalende daklijn wat tegenvallen, scoort de Civic ook op deze punten een voldoende.

Voorin is het ruimteschipachtige design vervangen door een conventioneler ontwerp. De uitstraling, bouwkwaliteit en vormgeving van het interieur doen denken aan de Mazda 3: nogal donker, maar kwalitatief prima. Goed, die carbonlook-strip had niet gehoeven, want hij is overduidelijk nep, maar verder hebben we weinig klachten. En doordat de brandstoftank niet meer onder de stoel zit, kan die verder naar beneden. Zodoende zit je nu meer in de auto dan erop. Het nieuwe touchscreen voor navigatie en media blinkt niet uit in gebruiksgemak, maar na enige gewenning werkt het wel. Op dit vlak heeft Honda keurig zijn huiswerk gedaan, zonder de lat hoger te leggen voor de concurrentie.

De ruimtewinst mag bij deze nieuweling dan beperkt zijn, motorisch zet de Civic gelukkig wel een duidelijke stap. Dat moest ook wel, want de atmosferische blokken legden het op bijna alle fronten af tegen de turbomotoren van de rivalen in dit deel van de markt. Nu loopt Honda keurig in het gareel met een tweetal eigen turbobenzinemotoren: een 1,0-liter driecilinder met 129 pk en 200 Nm en een 1,5-liter viercilinder met 182 pk en 240 Nm. Althans, in combinatie met de handgeschakelde zesbak, want met cvt valt het maximumkoppel in beide gevallen 20 Nm lager uit. Nu zal dat geen groot bezwaar zijn, maar de handbak is dermate prettig dat je vrijwel geen behoefte hebt aan een automaat. De pook gaat licht maar duidelijk door de versnellingen en de koppeling informeert zonder te vermoeien; een uitstekende combinatie.

Voor de beide turbomotoren geldt dat ze keurig voldoen aan de geldende normen voor prestaties en souplesse, maar geen van beide excelleert. De driecilinder laat zich duidelijk horen in het interieur, waarbij vooral de elektronische wastegate opvalt. Niet storend, maar de loop en het geluid zijn niet zo verfijnd als bijvoorbeeld bij de Opel Astra. Bij de grotere motor valt vooral de enigszins trage gasrespons op. Bij gas geven duurt het langer dan gemiddeld voordat de turbo druk opbouwt. Het zijn keurige krachtbronnen met veel kracht, maar in de praktijk tillen ze de Civic niet boven het klassegemiddelde uit. Deels komt dat doordat de Civic ruim 4,5 meter lang is en 1.275 kilo weegt.

SENSINGS

Dat zijn natuurlijk best forse waarden, maar het beïnvloedt zijn rijgedrag niet. Althans niet negatief, want de auto voelt zeker, stabiel en veilig aan en dat komt het comfort ten goede, waarbij de nieuwe multilink-achterwielophanging een voorname rol speelt. De vorige Civic werd wel eens wat onrustig tijdens het bochtenwerk op een slecht wegdek, de nieuwe laat zich door bijna niets van de wijs brengen. Vanwege de wat gevoelloze besturing komt het rijplezier niet op het niveau van een Ford Focus of Mazda 3, maar het moment waarop de neus beheersbaar begint weg te glijden, laat lang op zich wachten. Dat de demping eventuele bewegingen snel maar beheerst uit de koets haalt, rondt het geheel op positieve wijze af.

De nieuwe Honda Civic rijdt stevig, maar prettig. Slaat de verveling toch toe en wil je even achteroverleunen, dan is de adaptieve cruisecontrol met actieve rijbaanhulp erg fijn. Dankzij camera's en sensoren houdt de auto zichzelf op de snelweg heel adequaat binnen de lijntjes en achter de voorligger. Het systeem maakt deel uit van een pakket dat Honda Sensing heet en dat standaard is op alle Civics. Ook verkeersbordherkenning maakt onderdeel uit van dat pakket. Op hogere uitrustingsniveaus wordt het pakket uitgebreid met een dodehoeksensor en een sensor die kruisend verkeer bij achteruitrijden in de gaten houdt.

Helaas moet je dan wel even doorsparen, want goedkoop is de Civic niet. De prijslijst begint bij € 24.700, maar dan zijn airco, lichtmetaal en navigatie nog niet aanwezig. Het volgende niveau heet Comfort en breidt de standaarduitrusting uit met handbediende airco en 16-inch lichtmetaal. Voeg daar optioneel navigatie aan toe en de prijs loopt op tot € 26.790. Er zijn concurrenten die voor minder geld vergelijkbare waar bieden. Daar staat tegenover dat de Civic wel gewoner is geworden, maar doorsnee is hij nog altijd niet.