Ford S-MAX 2.0 16V (2006)

Ford gokt op twee paarden met de Galaxy en de S-Max. Mocht de Galaxy te veel als een 'busje' worden gezien, dan is er ook nog de lage, sportievere S-Max, die onderhuidse techniek met de Galaxy deelt.
De S in S-Max duidt op sportiviteit. Dat zie je aan de uitgeklopte wielkasten en de nepinkepingen aan de achterkant daarvan. Ook de optie van de vijfcilinder turbomotor, die ook in de Focus ST hangt, duidt erop dat het niet zomaar een MPV is. Wij reden echter de 2.0-versie.

Mooie materialen
Zodra je plaatsneemt achter het stuur, begin je meer te begrijpen van dat sportieve karakter van de S-Max. De ronde ventilatieroosters en het om de bestuurder heen gebouwde dashboard geven de werkplek een prettige uit-straling. Over de zitpositie zijn we bijzonder te spreken. De stuurkolom laat zich zowel axiaal als in hoogte verstellen. De ergonomie is perfect met de versnellingspook onder aan de middenconsole en de elektrische ruitbediening op het portier, ter hoogte van het stuurwiel. Je hand hoeft daardoor alleen maar iets naar links. Bovendien bekleedt Ford het portier, vooral het deel waar de elleboog op rust, met zacht materiaal. Ook de knoppen op de middenconsole zien er goed uit, ze geven je het gevoel dat de fabrikant echt z'n best gedaan heeft op het interieur.
De S-Max helt weliswaar licht over, maar gaat keurig door de bocht. Onderstuur treedt laat op en daardoor heeft de Ford een dynamisch karakter. De carrosserie is best in beweging, maar in verhouding met zijn hoge concurrenten doet de S-Max het gewoon voortreffelijk. Het perfect verstelbare en lekker dikke stuur zet bewegingen vrij direct om in wieluitslag en ook het gevoel dat het systeem biedt, is heel behoorlijk.
De vering is vrij comfortabel. In snelle doordraaiers blijkt ook de kont zich voortreffelijk te houden, hij heeft dan wel enigszins de neiging te gaan deinen.

Toeren maken
De 2,0-litermotor levert 145 pk; met een wagengewicht van ruim 1.500 kilo houdt dat niet over. Vlot is anders, maar wanneer je de motor op toeren houdt, gaat het prima. Boven de 4.500 tpm komt de S-Max tot leven en zo snel mogelijk vanuit stilstand optrekkend, heeft de Ford 10,6 seconden nodig om 100 km/h te bereiken. Maar op de tussensprints blijkt duidelijk dat de S-Max het niet van zijn koppel moet hebben.
Zo duurt het in de vijfde versnelling 18,5 seconden eer je van 80 op 120 km/h zit en ook in vier duurt dat nog altijd 12,4 tellen. Beter is het dan om terug te schakelen naar drie. De auto zou een zesbak met kortere overbrengingen prima kunnen gebruiken. Overigens schakelt de Ford exact, de pook lijkt bijna als vanzelf in de juiste versnelling te belanden.
Standaard beschikt de S-Max over drie stoelen achterin, die zich elk onafhankelijk
laten verschuiven en waarvan je de leuning kunt verstellen. Bovendien kun je ze zo neerklappen dat er een gigantische laadruimte ontstaat. Een geheel vlakke laadvloer krijg je echter niet. Wil je de stoelen eruit halen, dan kan dat ook. Wie per se een zevenzitter wil, kan twee volledig neerklapbare stoelen als derde zitrij voor de S-Max bijbestellen.