Test: Fiat Tipo (2017)

In 1988 maakten we bij Fiat voor het eerste kennis met de Tipo, een hatchback in de compacte middenklasse. Die auto wist het destijds tot auto van het jaar te schoppen. Die eerste Tipo werd opgevolgd door de eeneiige tweeling Bravo/Bravo, daarna kregen we de Stilo, vervolgens weer een Bravo en nu is er dan wederom een Tipo. Althans, bij ons wordt die laatste auto verkocht als Tipo. Je kunt hem elders op de wereld namelijk ook tegenkomen als Egea. De Egea c.q. Tipo is namelijk het product van de samenwerking tussen Fiat en het Turkse Tofas en bedoeld als een soort van wereldauto voor het Midden-Oosten, Afrika en Europa. Nu zien we hier wel vaker auto's die voor verschillende continenten met de nodige opkomende economieën bedacht zijn, maar die auto's zijn bij ons doorgaans geen succes. Ze missen simpelweg de verfijning die wij hier wel gewend zijn. Maar goed, Fiat zegt de Tipo aangepast te hebben aan de eisen en wensen van Europese markt. En zo op het eerste gezicht lijtk ze dat aardig gelukt. Het strakke uiterlijk van de auto komt uit de Fiat's designcentrum in Turijn, terwijl veel van het ontwikkelingswerk is gedaan bij Tofas in Bursa. Hoewel gebruik wordt gemaakt van de langste versie van Fiat's B-segment-platform - dat we ook kennen van bijvoorbeeld de 500L - valt de Tipo qua afmetingen in de compacte middenklasse, het C-segment. Aanvankelijk presenteerde Fiat de auto als vierdeurs sedan, maar nu is-ie er ook als stationcar en de vijfdeurs hatchback.

Weinig grandeur

Fiat zegt de auto ontwikkeld te hebben met het oog op functionaliteit en volgens het no nonsense-principe. Daar zijn ze prima in geslaagd. Het dashboard is overzichtelijk ingedeeld, het kost weinig moeite je weg te vinden in de meters, displays en grofstoffelijk opgezette knoppen en schakelaars. De gebruikte materialen zijn duidelijk no nonsense, veel hard plastic. Het straalt weinig grandeur uit. Voorheen zouden we zeggen dat het een beetje Koreaans aandoet, maar daar doen we inmiddels de Koreanen te kort mee. Ergonomisch valt er echter weinig te klagen. Het kost ook met een bovengemiddeld postuur weinig moeite om een plek achter het stuur te vinden. Achterin is er voor een compacte middenklasser genoeg beenruimte, de hoofdruimte houdt daarentegen niet over. Maar met een bagageruimte van 440 liter doet de Tipo het daarentegen weer wel heel netjes.

Achilleshiel

Het onderstel is meer op comfort dan op dynamiek afgestemd. Hoewel er gerust mee te leven valt verraadt de auto op dit punt dat-ie bedacht is voor minder vlakke wegen dan wij ze hier kennen. De auto ligt verder keurig stabiel en koersvast op de weg. Wel zou iets meer gevoel in de stuurinrichting prettig zijn geweest. Voor de aandrijving kan gekozen worden uit drie benzine- en twee dieselmotoren, op beide brandstoffen variërend van 95 tot 120 pk. De qua vermogen middelste benzinemotor (110 pk) is overigens alleen met automaat verkrijgbaar, bij de diesels kan bij de sterkste versie gekozen worden tussen een handbak en een versnellingsbak met dubbele koppeling. Wij zijn met de hatchback op pad geweest voorzien van een 120 pk benzinemotor met handgeschakelde zesbak. Op die versnellingsbak valt niets aan te merken, je schakelt zonder haperen van verzet naar verzet. De motor daarentegen vormt de achilleshiel van de auto. De 1,4 liter turbomachine toont zich nogal gezapig. Niet dat het meteen hoeft te sprankelen, maar de 120 pk komen er een beetje moeizaam uit. En dat is niet alles, de motor stoot daarbij een serieuze hoeveelheid CO2-uit: maar liefst 139 gram per kilometer in de testcyclus. Da's zo'n 20 tot 30 gram meer dan wat er bij de concurrentie aan koolzuur uit de uitlaat komt; opmerkelijk voor een fabrikant die met z'n compacte tweecilinders prat gaat op een laag verbruik. Die ouderwets hoge CO2-productie zorgt ook voor een fors bpm-bedrag, zo'n drie mille meer dan bij vergelijkbaar gemotoriseerde modellen van andere fabrikanten. In het instructieboekje wordt wel al over een lpg-versie gesproken en dat zou qua CO2-uitstoot een stap in de goede richting zijn. In de prijslijst komen we die gas-variant echter niet tegen. Navraag bij de importeur leert dat nog niet is besloten of die auto geleverd gaat worden.

Uitdaging

De auto mist op alle fronten de verfijning zoals we die wel zien bij alle concurrenten. Het is te gemakkelijk omdat te verkopen als no nonsens. En de slechts drie EuroNCAP-sterren voor de veiligheid die de auto in standaard-uitvoering krijgt spreken ook niet echt in z'n voordeel (tegen bijbetaling is overigens wel een autonoom noodremsysteem verkrijgbaar waarmee een vierde EuroNCAP-ster behaald is). Had de CO2-uitstoot op het niveau gelegen zoals bijvoorbeeld Dacia dat wel weet te realiseren met de moderne driecilinder Renault-motoren dan zou de Tipo zo'n € 3.000 goedkoper in de prijslijst kunnen staan en zou de auto zich op prijs kunnen onderscheiden. Hier ligt voor Fiat nog een uitdaging. Nu kun je bij de concurrentie voor hetzelfde geld beter krijgen.