Fiat Punto GT Turbo (1994)

Het gaat weer wat beter met Fiat. In 1993 leed het Italiaanse concern nog het zware verlies van twee miljard gulden, maar op de in '94 gehouden aandeelhoudersvergadering vertelde Fiat-magistraat Agnelli dat zijn bedrijf dat jaar weer winst zou maken. Een van de auto's die een belangrijke rol speelt in deze opleving is de Fiat Punto. Want dit model bindt de strijd aan in Europa's felst bevochten klasse: die van de compacte auto's.
De Punto werd in de herfst van 1993 in Italië, Frankrijk en Duitsland geïntroduceerd en begin 1994 verscheen hij ook op de kleinere markten, zoals de onze.
Fiat zette het model, dat eigenlijk tussen de Tipo en de oude Uno valt, in tal van varianten op de markt. Naast drie- en vijfdeurs-versies is er ook een leuke cabriolet en er is keuze uit een turbo-diesel en vijf benzinemotoren, van 55 tot 133 pk. Voor dat laatste vermogen zorgt een 1,4-liter viercilinder met turbocompressor en intercooler; dat is de krachtbron van de Punto GT, onze testauto deze keer.
De door Giugiaro ontworpen Punto met zijn gladde motorkap in Fiat-stijl komt meteen sympathiek over. De naar elkaar toelopende lijnen van dak en taille zien we trouwens ook weer bij de Alfa 145, de nieuwste telg van de Fiat Groep. De verticale Punto-achterlichten met de hoge remlichten vinden we ook bij enkele Amerikaanse spacewagons en de Volvo 850 stationcar, maar de kleine Italiaan is de eerste personenauto met zo'n functionele en leuke achterlichtpartij. Het interieur is modern en efficiënt ingericht en straalt met zijn halfronde instrumentenpaneel en de vloeiende lijnen van het dashboard gelukkig ook een beetje Italiaanse vrolijkheid uit.
Terug naar de GT, die ons in een limoen-gele glinsterkleur werd voorgeschoteld. Zo'n top-model schept natuurlijk meteen verwachtingen. Niet alleen wat betreft prestaties, maar ook qua uitrusting. Om met dat laatste te beginnen, mag je gerust zeggen dat de Punto daar hoge punten scoort. ABS is standaard, evenals een airbag voor de bestuurder. Die airbag is bovendien keurig verpakt in een slank-sportief stuurwiel, terwijl de toepassing van die luchtzak Fiat er niet van heeft weerhouden om hoogteverstelling van dat stuur toe te passen. Goed zo! Nog een compliment verdient Fiat voor de stoelen met lendesteun.
De rugleuningen zijn lang genoeg en dat is zelfs bij grotere auto's maar al te vaak niet het geval. Verder is de bestuurdersstoel goed instelbaar - ook in de hoogte - en is de zijdelingse steun eveneens in orde.
Op de motor na verschilt de GT technisch nauwelijks van zijn ongeblazen broertjes. De remmen zijn vanzelfsprekend berekend op de noodzaak om vanaf hogere snelheid optimaal te vertragen.
Daarom is de GT rondom van schijven voorzien en zijn de voorste geventileerd. Met in uiterste instantie de assistentie van ABS doen ze hun werk krachtig en vastberaden.

Te comfortabel

Het onderstel is weliswaar met verkorte, stuggere veren afgestemd op de hogere snelheden die met de GT bereikt kunnen worden, maar het is te comfortabel voor een zeer sportief bochtgedrag. Wie toch hard de hoek om gaat, voelt de achterkant van de Punto behoorlijk inzakken. Niet dat hij daardoor een gemeen bochtkarakter krijgt, maar het voelt gewoon niet zo vertrouwenwekkend aan. Anderzijds is het gemis van een écht stugge afstelling weer een pré voor het algemeen comfort. Want de Punto vangt ribbels, hobbels en kuilen keurig op en geeft ze niet rechtstreeks door aan je ruggegraat. De rechtuitstabliteit van de GT is goed en de besturing is ook plezierig, al lijkt hij wat indirect bij wat tragere stuurbewegingen.
De motor van de GT is natuurlijk waar het allemaal om draait.
Met zijn 133 pk en het niet geringe koppel van 204 Nm is hij een kleine krachtpatser. Goed in staat om tijdens het accelereren de wielen gillend te laten doorspinnen. Niet alleen bij het stoplicht, maar ook in de bochten! Wie rustig wil rijden wordt echter in zijn normale rijgedrag niet gestoord door nerveuze aansporingen in de trant van 'toe, trap me nou op mijn staart'. Integendeel, die turbocompressor hóef je niet te laten werken en dan rij je rustig en soepeltjes met het woon-werk verkeer mee. Maar als vanaf zo'n 2500 tpm de turbo inkomt is er geen houden aan; dan zit je in een flits op verboden terrein. De motor is bij 140 km/h behoorlijk luidruchtig, maar het geluid wordt vermoeiend op snelheden die je op de Autobahn zou willen rijden. Heb je echt haast, dan accepteer je dat, maar tijdens lange ritten hou je 't niet al te lang uit.
Vroeger stond de G voor Gran en de T voor Turismo. Dat mag je dus bij de Punto niet verwachten; daar is hij gewoon te klein en te lawaaiig voor. Maar de aanduiding Gretige Turbo zou wel toepasselijk zijn.