Dit gebeurt er als je accu elektrische auto leegrijdt en je hem weer laadt met andere EV

Een leeswaarschuwing vooraf: dit artikel bevat fragmenten die door mensen met range anxiety als schokkend kunnen worden ervaren. Actieradiusstress is nog steeds een van de grootste hobbels die autokopers moeten overwinnen om over te stappen naar elektrisch rijden. Zij die dat wel hebben gedaan, blijven meestal veilig ver weg van het punt waar de boordcomputer 0 procent aangeeft. Je kunt immers niet even met een jerrycan naar het dichtstbijzijnde tankstation liften.

We nemen de Kia EV3 mee want dat is Vehicle-to-load-EV

Met de opkomst van EV’s die V2L (vehicle-to-load)-voorbereid zijn, kan een andere auto voor jerrycan spelen. Onze Kia EV3-duurtester is zo’n V2L-ready EV, hoogste tijd dus om de proef op de som te nemen. Hoe is het om je accu echt helemaal leeg te rijden en hoe kom je met een stroompje van een ander weer op weg? Lijdend voorwerp vandaag is een andere duurtester uit onze stal, de Renault R5 E-Tech Electric. Die is overigens zelf ook V2L (en V2G, vehicle-to-grid, maar dat is in dit artikel niet relevant).

We zoeken ruimte op voor experiment

Voor dit experiment gaan we naar een rustige plek met veel ruimte, omdat het maar de vraag is hoe, wanneer en dus waar de laatste meters van een lege EV verlopen. Je wilt niet stilvallen op de snelweg of erger, in een tunnel. Een lange, doodlopende dijk ten noorden van Almere is vandaag onze proeftuin. Wanneer we daar aankomen, ik in de bijna lege R5 en in mijn kielzog chauffeur Johan in de bijna volle EV3, zakt de R5 net van 6 naar 5 procent. Opmerkelijk is dat hij op dat moment ook van 31 naar 0 km actieradius terugvalt en er alarmbellen gaan rinkelen. Ik zet de auto in Eco en de proef is begonnen. Ik rijd net zo lang de dijk (1,5 km) op en neer tot het laatste leven uit de accu is.

12 kilometer na 0 procent gaat fut eruit

Wanneer de boordcomputer naar 4 procent zakt, krijg ik er nog een geel acculampje bij. Zes kilometer na de start van de proef heb ik nog 3 procent en na negen kilometer is het 0 procent. Daar trekt de motor zich nog niets van aan, hij presteert nog normaal. Pas 12 kilometer na 0 procent begint de fut eruit te gaan, kort daarna krijg ik een oranje schildpad in het scherm. Het Eco-lampje gaat knipperen en de auto wordt elke meter slomer. Met moeite weet ik nog de 80 km/h aan te tikken, maar bij elke run zakt die top een eind. Achttien kilometer na 0 procent gaat het niet sneller dan 50 km/h en beginnen alle aanwezige controlelampjes te knipperen. Zo kom ik nog één kilometer vooruit. Negentien kilometer na het moment waar 0 procent in het scherm verscheen, houdt de auto er helemaal mee op, precies op de kop van de dijk. De boordsystemen doen het dankzij de 12V-accu nog wel, maar de aandrijflijn is dood. Tijd om Johan te bellen.

Kampeermodus Kia inschakelen

Om de Renault aan het infuus te hangen bij de Kia heb je een tussenstuk nodig. Immers, feitelijk hang je de R5 aan een thuisstopcontact, in dit geval vervult de EV3 die rol. Die verloopstekker ziet eruit als een gestileerde thermosfles met aan de bovenkant een CCS-stekker en op de bodem een huis-tuin-en-keukenstopcontact, waar je de 230V-lader van de ontvangende auto in prikt. Aldus doen we, maar daarmee zijn we er nog niet. Om te beginnen moet je de verloopstekker inschakelen door de powerknop in te drukken. De prik in zijn onderarm volstaat niet, je moet de Kia nog wel even vertellen dat hij bloed gaat doneren. Dat doe je op het scherm binnen. In het menu kies je ‘Kampeermodus’ en die schakel je in. De naam van deze functie zegt al waar hij primair voor is bedoeld. Voortaan kunnen naast je tentje ook je Italiaanse espressomachine, je stofzuiger en je vaatwasser mee. Campingvakanties zullen nooit meer hetzelfde zijn.

V2L overdracht

Maar goed, de auto naast ons slaakt een zucht van verlichting. De kWh’tjes komen weer binnen, heel langzaam druppelt er leven in de dode accu. En inderdaad, in het dashboard van de Kia verschijnt de melding ‘V2L overdracht…’ Om te voorkomen dat de Kia-accu het leven laat voor een ander, werkt dit alleen wanneer de Kia minimaal 20 procent over heeft. Ook het dashboard van de Renault geeft hoop. Het pulserende blauwe vlak licht op: we laden! Maar laten we niet te vroeg juichen, dat gebeurt op dit moment met 1,7 kW. Hadden we die Italiaanse espressomachine nu maar bij ons. De Renault zegt dat de volledige laadtijd onder deze omstandigheden meer dan 24 uur bedraagt, maar dat is uiteraard niet de bedoeling. We hebben nu alle tijd om op de laadapp te zoeken naar een snellader in de buurt. Die vinden we: een Shell Recharge, slechts 6,9 kilometer van onze positie.

Maximaal 3,6 kW

De Kia kan via V2L maximaal 3,6 kW vermogen leveren, maar de 230V-lader die we bij ons hebben is in dit geval de beperkende factor. Hij kan niet sneller dan 1,8 kW. Terwijl de Kia met 1,9 kW afgeeft, zegt de Renault met 1,7 kW energie binnen te krijgen, wat te verklaren is met het verlies in de lader en wellicht nog wat meetafwijkingen. Aangezien ik nog een hele tijd ben doorgereden met ‘0%’ op het dashboard, is het logisch dat het nog veel langer zal duren voor de meter naar ‘1%’ springt. Na een half uur zijn we dan ook helemaal klaar met het niksen en hebben we wat slimmers bedacht. We rijden in noodloop naar de dichtstbijzijnde wisselstroomlader en prikken er daar wat bij, om na een minuut of tien door te rijden naar de snellader. We vinden een DC-lader op maar 850 meter, aan de overkant van het water, met maar liefst 22 kW. Dus koppelen we de boel af en gaan we op weg. De R5 rijdt nog steeds onder ‘beperkte prestaties’, maar dat is voor dat kleine stukje geen bezwaar.

Zoeken naar DC-lader

Wat wél een bezwaar is: de beloofde 22 kW-lader staat niet waar de app zegt dat hij zou moeten zijn. Hij heeft ons naar een doodlopend zandpad achter een rijtje huizen gestuurd. Waarschijnlijk is het een particuliere lader bij iemand hier in de tuin of garage. Leermomentje: doe dit soort experimenten niet te ver van de bewoonde wereld. Er zit niets anders op dan door te rijden naar de eerstvolgende DC-lader, die zich volgens de app op 3,9 kilometer bevindt. Spannend ... Aan de andere kant weten we inmiddels dat de auto er niet ineens mee ophoudt, maar langzaam dooft en aangezien er op dit moment weer redelijk wat leven in de motor zit, mogen we aannemen dat we die vier kilometer nog wel kunnen overbruggen voordat we weer helemaal stilvallen en dus weer terug bij af zijn.

We mogen van alles aannemen, maar daar trekt de praktijk zich niets van aan. Met nog zeshonderd meter te gaan blaast de R5 opnieuw zijn laatste adem uit. In de berm van een Almeers industrieterrein blijft ons weinig keus: voor de tweede keer leggen we de Renault aan het Kia-infuus. Wijzer geworden van de eerdere teleurstelling ga ik te voet vast verkennen om zeker te stellen dat ons doel niet weer een kat in de zak is. Dat blijkt een goede beslissing, want deze lader hoort bij een op het oog verlaten bedrijfspand. Tussen mij en de begeerde laadpaal staat een hek waar ze aan de Zuid-Koreaanse noordgrens jaloers op zouden zijn. Maar goed, inmiddels zijn we nog maar één kilometer verwijderd van de snellader, waarvan ik weet dat die deel uitmaakt van een groot tankstation; een derde teleurstelling is onwaarschijnlijk.

Na weer een minuut of twintig V2L-druppelladen wagen we ons aan de derde etappe van de lange reis naar de snellader en ook hier blijkt maar weer: driemaal is nog steeds scheepsrecht. Twee 300-kW stroomkanonnen staan als soldaten in het gelid op mij te wachten. Johan kan per Kia terug naar de redactie, ik moet een klein halfuurtje aan de lader voordat ik hem achterna kan. Vandaag leerde ik niet alleen hoe een EV er de brui aan geeft, maar ook wat uitgedroogde bedoeïenen moeten hebben gevoeld wanneer ze na dagen door heet zand sjokken een oase ontwaarden.