Barrelbrigade 2021 - De monstertocht - deel 1

Het is al wat later in de ochtend als de drie barrels eindelijk bijeen komen op een tankstation bij het Belgische Gent. Onze ‘Dark Horse’ Birgit studeert namelijk in Maastricht en omdat de rit al lang genoeg duurt, doen we het haar niet aan om eerst naar het noorden te rijden om vervolgens via de zelfde route weer af te zakken. Ondanks de discutabele staat van de auto’s, is het iedereen gelukt om op tijd te verschijnen. Er hangt veel van deze rit af. Onderweg worden namelijk nog flink veel punten verzameld voor het klassement. Daarin lijkt de rol van Nic uitgespeeld, maar Birgit kan nog wel degelijk een poging doen om de Gouden Drijfstang mee te nemen naar Maastricht.

De basis voor het eerste onderdeel wordt al direct gelegd bij het vertrek. De auto’s worden afgetankt, want het verbruik dat onderweg wordt gescoord, is belangrijk voor de punten. Wie het gunstigst scoort ten opzichte van de fabrieks opgave, pakt de meeste punten. Onderweg blijkt dat er op dit onderdeel eigenlijk alleen maar winnaars te noteren zijn. Tijdens de rit is er één grote stortbui en dat drukt het tempo behoorlijk. Sneller dan tussen de 90 en 110 km/h wordt er echt niet gereden. Alle drie scoren ze dus een verbruik dat gunstiger is dan de fabrikant belooft. Met auto’s van een jaar of twintig oud lukt dat nog wel eens!

AQUAPLANING

Hoe houden de barrels zich in al die plensbuien? Regelmatig horen we in ons achterhoofd de stem van Joep die zo graag mag klagen over slechte banden. We weten ineens weer wat aquaplaning is. Door de diepe plassen verliezen de banden regelmatig het contact met het wegdek en varen we eventjes in plaats van dat we rijden. We zouden een moord doen voor een testauto met vers rubber. De Péripherique rond Parijs is veranderd in een ware binnenzee. Op sommige plekken kun je de rechterbaan niet gebruiken omdat daar het water werkelijk centimeters hoog staat. Bij Nic slaat dan eventjes de schrik om het hart als hij de bedrading van zijn Peugeot begint te ruiken. Het kan niet anders dan dat er binnenkort ergens kortsluiting komt. En dat vlak voor een kilometerslange tunnel waarin je echt niet wilt stilvallen. Maar die tunnel betekent ook droogte. Daarna verdwijnen de kortsluitingsgeurtjes ook weer om niet meer terug te keren. Als er de mogelijkheid is om aan de kant te gaan, wordt de verlichting van de Peugeot gecontroleerd. Alles werkt nog en de reis kan worden vervolgd. Het is een eigenschap van Franse auto’s: problemen komen soms en gaan vaak ook vanzelf weer weg.

Natuurlijk vergeten we tijdens zo’n lange rit ook niet om onderweg de olie even te peilen. Van Nics auto kun je veel zeggen, maar het oliepeil blijft oké. Al is de olie die er in zit wel giten gitzwart. Die is al een tijdje geleden zijn smerende werking verloren. De motor van de PT Cruiser staat er om bekend dat hij wel een slokje olie lust. En hoewel de auto bij aankoop, nu enige duizenden kilometers geleden, verdacht vol zat met verse olie, hangt er nu werkelijk geen enkele druppel meer aan de stok. Lars is er net op tijd bij om zijn auto te voorzien van vers levenssap, anders had hij de eindstreep echt niet gehaald. Tot verbazing van velen, is de 2.0-liter Volkswagenmotor in de New Beetle van Birgit géén olieverbruiker. Hoewel alle techneuten die we erover spraken daarvoor hebben gewaarschuwd, hoeft er onderweg toch helemaal niets bij.

OP HUN FALIE

Een goed weggetje voor de 0-100 sprint vinden we als we onderweg een afslag pakken en een stuk landinwaarts rijden. Als we zeker weten dat we op deze weg voorlopig geen levende ziel tegenkomen, durven we het wel aan om onze auto’s op hun falie te geven. Wetenschappelijk wordt het allemaal niet, want de weg glooit een beetje. Maar het deel wat we naar beneden rijden, rijden we ook weer omhoog. Dus dat heft elkaar op. Voor vandaag klopt het. Dit onderdeel is niet geheel zonder risico. Want ver van huis een auto op zijn falie geven, waarvan je weet dat de koppeling op het laatste draadje hangt en de motor niet meer helemaal gezond is, kan zomaar betekenen dat je met de trein naar huis moet. Toch doen ze het alle drie met goed gevolg.

De prestatie van de Peugeot Partner moet toch even worden genoemd. Met zijn twintig procent minder pk’s doet hij het toch nog beter dan de fabrieksopgave van 21 seconden. Desalniettemin is er weer een derde plek voor de blauwe besteller. Birgit, die nooit eerder een acceleratieproef heeft gedaan, lukt het om haar New Beetle met het beste gevolg door dit onderdeel te slepen. Petje af! En tien punten erbij.

TOEKOMST

Als het drietal niet veel later weer op de snelweg zit, staan de borden ‘Futuroscope’ in de berm. Hier moet het technologiepark zijn. De locatie is niet voor niets gekozen. “Hier staat alles in het teken van de toekomst”, oordeelt Nic. “Jullie auto’s zijn allebei een futuristisch model met een knipoog naar het verleden. En die van mij is op en top Frans.” Zo zie je maar: soms moet je niet al te ver zoeken naar een reden om een doel voor een mooie rit te kiezen. Van Futuroscope zelf zien we niet zo veel. Op auto’s is in de toekomst niet gerekend. Die worden achtergelaten op een grote parkeerplaats. Het park zelf is allemaal voetgangers gebied. Auto’s zijn hier niet welkom. Als dat de toekomst is …