Chrysler Voyager 2.4i 16V SE Luxe (2003)

De derde generatie Voyager zag begin 2001 het levenslicht en is dus een vertrouwde verschijning. De carrosserie kenmerkt zich door de geringe mate van opsmuk. What you see, is what you get. De Amerikaan presenteert zich als een onvervalste personenvervoerder, met grote schuifdeuren die toegang bieden tot het passagierscompartiment. Achterin in- en uitstappen is een fluitje van een cent. De achterste zitrij bereik je eenvoudig door de stoel op de tweede rang in z'n geheel naar voren te kantelen. De Voyager biedt plaats aan zeven personen. Helemaal achterin staat een drie-zitsbank. Die is – net als de stoelen op de tweede rij – verwijderbaar, maar dat is een hels karwei. Tegen bijbetaling van 595 euro levert Chrysler een zitplaats minder. De Voyager wordt dan voorzien van zes captain seats. De Chrysler laat een variabele interieurindeling toe, zoals het een MPV betaamt. Een vergaderopstelling is te realiseren door de stoelen op de tweede rij achterstevoren in hun rails te zetten. De stoelen zijn ook als tafeltje te gebruiken door de zittingen om te klappen. Als je een enorme beenruimte wenst, kunnen de stoelen eruit. De achterbank verwijderen resulteert in een zeer bruikbare bagageruimte.
In de Chrysler zie je slechts tapijt tussen de voorstoelen. De handrem, nee, de parkeerrem activeer je met een pedaal dat links in de voetenbak is aangebracht. Deactiveren doe je met een hendel links onder in het dashboard. Die kun je vrijwel alleen op de tast vinden. De plaatsing vinden we niet optimaal. Van de versnellingspook heb je in deze Voyager geen last. De testauto heeft een automatische bak, waarvan de selectiehendel rechts aan de stuurkolom is aangebracht.

Verstelmogelijkheden
De inrichting van de Voyager is wat gewoontjes, maar de sfeer is knus. De traditionele opzet van het dashboard heeft voordelen; wij zijn voorstander van een instrumentarium recht voor je neus. De benodigde info is gemakkelijk af te lezen. Minder tevreden zijn we over de verstelmogelijkheden van het stuurwiel. Het enige dat je kunt veranderen is de hoek die het stuur maakt ten opzichte van het dashboard, maar daaraan heb je niet zo veel. Ook de bestuurdersstoel kent slechts beperkte verstelmogelijkheden. Natuurlijk kan 'ie voor- en achteruit en is de leuning verstelbaar, maar verder niets. De SE-uitvoering heeft geen in hoogte verstelbare bestuurdersstoel. Je zit tamelijk hoog. Langere bestuurders zullen hun neiging de stoel omlaag te zetten, moeten onderdrukken.

Nerveuze automaat
De test-Voyager is met een automatische transmissie uitgerust. Het is een nogal nerveus ding. Bij de minste beroering van het gaspedaal schakelt 'ie onmiddellijk terug, met een loeiende motor als gevolg. Maar ja, als je de snelheid erin wilt houden, moet je nu eenmaal aandringen. En deze transmissie is een feest ver-geleken met de moeizaam te bedienen, hakerige handbak die Chrysler in de Voyager aanbiedt. De 2.4 lijkt maar net in staat de ruimte-Chrysler tot adequate prestaties aan te sporen. De Voyager voelt wat zompig als 'ie een glooiend wegdek moet tackelen. Wordt het asfalt kronkeliger, dan voel je in de Voyager dat je met een zware jongen op stap bent. Hij is niet lichtvoetig en helt nadrukkelijk over.