Chevrolet Orlando 1.8 LTZ (2011)

Chevrolet presenteert met de Orlando z'n eerste Europese midi-MPV, die ontegenzeglijk trekjes heeft van een SUV. Dat komt vooral doordat-ie er zo bonkig en stoer uitziet, en een echte neus heeft. In die indrukwekkende neus prijkt een grote, dubbele grille, met een oversized Chevrolet-logo daar middenin. De indruk van een SUV wordt verder versterkt door de krachtige welvingen van zowel de wielkasten als de motorkap. En profil valt de scherpe, langzaam oplopende taillelijn van de auto op. Het dak daalt naar achteren toe echter geleidelijk. De hoekige achterzijde met de grote achterlichtclusters past goed bij de rest van het stoere ontwerp.

Op de derde zitrij van de Chevrolet zit je allesbehalve riant. Volwassenen van bescheiden afmetingen en kinderen vinden er nog wel een aardige plaats, maar voor de meesten van ons moet de rit niet al te lang duren. Om achterin te komen, hoef je geen grote krachtsinspanning te leveren; beide delen van de achterbank kun je met een hendel op de leuning geheel voorover vouwen. Op de in twee delen neerklapbare achterbank op de tweede rij heb je veel meer bewegingsruime. Ook het ruimtegevoel is goed, mede doordat de achterbank vier centimeter hoger is geplaatst dan de voorstoelen. Vijf inzittenden hebben 485 liter bagageruimte tot hun beschikking en door ook de achterbank neer te laten, komt daar 856 liter bij.

Verademing

Het interieur van de Chevrolet ziet er goed uit. Het materiaal waaruit het dashboard is opgetrokken, is een verademing. Niet langer is het van broodtrommelplastic, zoals we dat zowel van de Koreaanse als de Amerikaanse tak van het merk gewend waren. In de

Orlando is veel aangenamer materiaal toegepast. Om de uitstraling van het geheel te verhogen, heeft Chevrolet het front van het dashboard voorzien van elementen met een pianolakafwerking. Het dashboard is van typische Chevroletsnit en met z'n nagenoeg symmetrische lay-out is het geïnspireerd op dat van de Corvette. Daarmee voegt Chevrolet nog een snufje sportiviteit toe aan de uitstraling van de Orlando. De hoog oplopende middenconsole gaat naadloos over in de tunnelconsole. De bedieningsorganen zitten op een prettige hoogte.

De Orlando neigt naar de dynamische kant dankzij z'n vrij straf afgestemde onderstel. Toch maakt dat van de auto geen onaangename stuiterbak. Het camoufleert zelfs een beetje het concept van de Orlando, want hij voelt beslist niet aan als een grote, hoge en zware auto en voldoet opmerkelijk goed aan de Europese smaak. Jammer is dat de elektrisch bekrachtigde stuurinrichting net iets te licht werkt, waardoor de broodnodige feedback ontbreekt. Door z'n hoge koets wil de Orlando best iets overhangen, maar vervaarlijk doet-ie dat nooit. De voorwielen blijven opvallend lang het ingezette spoor volgen.

In motorische zin kan de auto minder bekoren. De 141 pk sterke krachtbron heeft maar net voldoende spieren om de Chevrolet een beetje vlot in beweging te brengen. Je moet de motor dus flink aan het werk zetten. Het brandstofverbruik valt daarentegen mee. Dat is dan wel weer een pleister op de wonde.