Test: BMW X6 (2008)

BMW heeft een kakelvers segment aangeboord. Aldus BMW. Een SUV horizontaal doormidden gefileerd, bovenste helft weggooien en het kopje van een coupé erop: ziehier de SAC, wat staat voor Sports Activity Vehicle. Wat is daar nieuw aan? Twee jaar geleden al haalde SsangYong hetzelfde trucje uit met als resultaat de Actyon. We zijn nog amper uitgelachen en gelukkig gaf de markt ons gelijk, maar nu er BMW op staat moeten we ineens oh en ah roepen? Dat zijn zo de gedachten die vorige week door mijn hoofd spoken, als ik op Schiphol zit te wachten op vlucht KL0063, die me via New York naar South Carolina moet brengen, waar ik mag gaan proeven van die patat-slagroom; wát een reis voor een testrit met een platgeslagen X5!

Wát een vergissing. En laat ik u dan meteen maar vertellen waarom ik er zo naast zat. Om te beginnen door het heikele onderwerp 'uiterlijk' van tafel te vegen. Want de X6 mag er op foto's en beursvloeren dan nogal 'apart' uit zien, op de openbare weg valt de auto alleszins mee. Door de wigvorm drukt de neus zich vrij vlak tegen het asfalt, wat een soort aanvalshouding suggereert. En de kont is hoog en gedrongen, wat de indruk geeft van een wilde hengst die op het punt staat je een trap met zijn achterste hoeven te verkopen. Jawel, het is een mastodont, maar vergeet niet dat we in Amerika zijn, waar overgewicht een volkssport is en potsierlijkheid troef. Zeker hier is de X6 eigenlijk een heel geraffineerde verschijning. In ons nuchtere land, waar alles wat boven het maaiveld uit steekt wordt verguisd, zal de acceptatie misschien wat moeizamer verlopen, maar een statement is deze auto beslist en een beetje vent heeft natuurlijk maling aan de mening van calvinistische grijze muizen.

Giraffen

Het dashboard is één op één overgenomen uit de X5; enerzijds hadden we liever wat meer onderscheid gezien, maar aan de andere kant is het interieur van de X5 ook een feest voor oog en vingertoppen. Anders dan de X5 is de X6 er niet als zevenzitter, hoewel de kofferruimte ondanks de schuine achterkant nog heel behoorlijk is. Volwassenen met een gemiddelde lengte kunnen hun hoofd achterin redelijk kwijt, maar echte giraffen moeten wat onderuit gaan zitten.

Maar laten we niet te veel schaarse paginaruimte verspillen aan dat soort zaken, want het grootste nieuws van de X6 zit onderhuids. Wederom moeten we u lastigvallen met een drieletterige afkorting, ditmaal DPC, wat staat voor Dynamic Performance Control, en om daar de voordelen van te ervaren, rijden we op een kunstmatig natgehouden testcircuit. DPC is, vereenvoudigd gezegd, een soort elektronische sturing van het achterdifferentieel. Aan de hand van de input uit tal van sensoren wordt het koppel over beide achterwielen verdeeld, waardoor zonodig de achtertrein corrigeert. Niet door, zoals bij andere systemen, een wiel af te remmen, maar als het ware zoals een rupsvoertuig stuurt. Het werkt samen met het bekende X-Drive, dat de krachten tussen voor- en achteras verdeelt. We rijden eerst het natte parcours. De eerste ronde voorzichtig, maar als we de grens gaan opzoeken, blijkt die heel ver weg te liggen. Met ongelofelijke eenvoud stuur je de kolos door scherpe, natte bochten. En zelfs als de wetten der natuurkunde het winnen en de wagen wegschuift, gebeurt dat heel neutraal en controleerbaar. Met één hand: eitje. Even waan je jezelf een meestercoureur, maar vergeet het: alle eer is voor de elektronica; power voor dummies.

Mishandeling

En ook op droog wegdek doet DPC zich gelden, hoewel minder merkbaar. Daar zwepen we de auto op tot hoge snelheden, waarbij hij verrassend scherp blijft sturen, duidelijk nog een slag beter dan de X5, die ook al trendsettend is op dit gebied. We krijgen nog een paar uitwijkproeven en een snelle slalom voor onze kiezen, en de auto geeft geen krimp. Alleen de banden kermen onder alle mishandeling. En de bijrijder, want deze auto heeft vreemd genoeg geen handgrepen aan het plafond. We denken aanvankelijk dat dit te maken heeft met het feit dat we een voorserie-auto rijden, maar de volgende dag worden we rondgeleid door de fabriek, waar de eerste productie-auto's inmiddels van de band lopen, en ook die ontberen dit eenvoudige maar nuttige kleinood.

De rest van de dag rijden we door het glooiende landschap van North en South Carolina, het ultieme redneck county. Op elke drie huizen staat hier een keurig onderhouden kerk; Baptist, Methodist en Pentecostal wisselen elkaar af, aan de huizen wapperen de stars and stripes en de confederate flag ('stars 'n bars') trots naast elkaar en op een verkeersbord zien we een sticker met 'fuck Bin Laden'. Deze godvrezende mensen zijn rechtschapen en zo worden de verkeersregels dan ook gehandhaafd door streng kijkende troopers. Frustrerend, want we rijden met de nagelnieuwe V8 met dubbele, in serie geschakelde turbo. Op het circuit hebben we met volle teugen kunnen genieten van de onderaardse, diepe roffel die deze beul ten gehore kan brengen, maar bij 55 miles per hour loopt hij bijna stationair. Dus luisteren we maar naar Kiss Country FM. Plotseling schalt 'The Original Sin' uit de luidsprekers, maar ik zet de radio uit en trap het gaspedaal naar de bodem; 'n X6 klinkt zó veel beter. Beschrijven kun je dit geluid nauwelijks, dus luister zelf in het filmpje op onze site.

Sensatie

Wie de ultieme sensatie zoekt, moet die V8 kiezen, maar pragmatischer denkende mensen zullen gaan voor de 35i, of een van de diesels, de 30d en de 35d. Wij reden ook met laatstgenoemden en kwamen niks tekort. De X6 staat vanaf 31 mei bij de Nederlandse dealers en de prijslijst begint bij E 78.500 voor een 30d. De V8 is er vanaf 102.750. En als we BMW mogen geloven, moet u er snel bij zijn, want de importeur zegt al 70% van het toegewezen quotum ongereden te hebben verkocht.