Test: Alfa Romeo Mito 1.4 Multi-air Turbo (2010)

Onder de naam Multi-air heeft Fiat benzinemotoren ontwikkeld die niet langer gebruikmaken van een gasklep. De hoeveelheid lucht wordt voortaan bepaald door volledig onafhankelijke sturing van de inlaatkleppen. Door het wegvallen van de gasklep verdwijnt er een weerstand in het inlaatkanaal, wat gunstig is voor de brandstofefficiency.

Wat doet Multi-air nu precies? Elke inlaatklep is afzonderlijk bestuurbaar. Hierdoor zijn het openingstijdstip en de openingsduur afzonderlijk te regelen, maar ook de mate waarin de klep per verbrandingsslag opengaat. Dit heeft Fiat gedaan door de nokken van de conventionele nokkenas niet meteen de kleppen te laten bedienen, maar door een zuiger die afhankelijk van oliedruk de inlaatklep opent of niet. De oliedruk wordt geregeld door elektrisch een klep te openen of te sluiten in de zuiger. Zo is het zelfs mogelijk om de inlaatklep twee keer binnen een inlaatslag te openen. Afhankelijk van de omstandigheden opent de klep bijvoorbeeld vroeg en lang (veel vermogen) of laat en kort (zuinig). Zo kan de verbranding altijd worden geoptimaliseerd, wat zowel de prestaties als de uitstoot ten goede komt.

Toeren maken

De Mito beschikt standaard over het DNA-systeem, waarmee je de stuurbekrachtiging, de gasrespons en de settings van de elektronische beschermsystemen aanpast. Zelfs in de N-stand (Normaal) is de gasrespons matig. Bij het wegrijden bij een stoplicht moet je flink toeren maken. Doe je dat niet, dan valt de auto gewoon dood. Snel in Dynamic-mode dus maar, zodat er tenminste iets gebeurt. Nu heb je inderdaad lekker vroeg je maximumkoppel beschikbaar. Volgens het boekje al bij 1.750 tpm. De Mito reageert nu wel lekker fel op het gaspedaal, maar als je wat langer onderweg bent, merk je dat dit wat gekunsteld is: bij een lichte beroering van het gaspedaal is er wel bite, maar deze zet zich niet op hetzelfde niveau door als je het pedaal dieper indrukt. Hierdoor kun je het gas minder goed doseren. Dit heeft te maken met het motormanagement. De sound van het blok is wel heerlijk brutaal. Ook kun je veel verder doortrekken zonder krachtverlies dan met de oude T-jetmotoren. Ook zijn we het turbogat kwijt.

Het rijgedrag van de Mito is wel even wennen. Zo zit je eigenlijk iets te hoog. Eenmaal onderweg is het stuurgedrag fijn direct. Je merkt wel dat de auto aan de harde kant is; hij heeft de neiging te gaan dribbelen op zijn dempers, waardoor echt comfort uitblijft. Hierdoor stuurt de Mito wel erg scherp in. Ga je in de bocht versnellen, dan blijft onder- stuur zéér lang uit. Helemaal goed dus? Toch niet. Want de vering is weer te week, zodat de auto gaat overhellen. En dat voelt gewoon niet prettig, ook al blijven de voorwielen zich vastbijten in het asfalt. Je moet een beetje ontdekken wat de auto kan, want het onderstel communiceert te weinig. Net als bij de motor zit er een soort kunstmatigheid in die niet bevalt. Een verlagingsset zou de Alfa érg goed doen. Heel comfortabel is hij toch al niet en het uiterlijk kan het ook goed hebben, want de Mito lijkt iets te hoog op zijn poten te staan. De bak in de Mito is niet denderend. Het verbruik valt met 1 op 11,0 gewoon tegen, zeker gezien de fabrieksopgave.