Test: Alfa Romeo GT (2007)

Er was eens een leuk prinsesje. Ze kon ook nog eens fantastisch dansen en alle mannen hadden dan ook alleen oog voor haar. Totdat die andere dame op het toneel verscheen. Ravissant mooi, en dat ze op de dansvloer wat minder klaarspeelde, had, verblind door haar sensuele oogopslag, niemand echt in de gaten. Voordat u denkt dat u het verkeerde tijdschrift uit het rek heeft getrokken; we hebben het hier over het leven van de Alfa Romeo GT. En mocht de allegorie u tot dusverre zijn ontgaan; de sensuele dame is de Brera. In die auto hebben we inmiddels heel wat kilometers gemaakt, in allerlei uitvoeringen. Niet altijd waren we even enthousiast over de rijdynamiek en prestaties. Bij het motorenpalet van de 159 en de Brera neigen we zelfs naar de diesels, iets wat met de historie van Alfa Romeo in gedachten bijna oneerbaar is. Geen wonder dan ook dat we in de vroege Catalaanse ochtendzon meteen op zoek gaan naar die ene GT met V6-motor die de importeur ter beschikking heeft gesteld.

Wulpse zus

Om de GT een extra impuls te geven in de concurrentiestrijd met haar wulpsere zusje heeft de coupé een lichte facelift ondergaan. Nu zijn facelifts doorgaans toch al geen wereldnieuws, maar de veranderingen aan de GT zijn helemaal subtiel gehouden. Wat aluminium versiersels aan de neus plus voor de V6 en de diesels een dubbele uitlaat. Vanbinnen een andere klokkenwinkel (de V6 uitgezonderd) en wat andere materialen links en rechts. We nemen het ter kennisname aan en starten de motor.

Kijk, daar hebben we het voor gedaan. Meteen klinkt de diepe brom van de machine als een klok in de prille lenteochtend. We laten Barcelona achter ons, op zoek naar de bochtige bergweggetjes in het achterland. Juist daar onthult de GT zijn verborgen kwaliteiten. Deze auto mist weliswaar 20 pk ten opzichte van de Brera V6, maar daar staat een gewichtsvoordeel van ruim tweehonderd kilo tegenover. En een mede daardoor verfijnder onderstel. De auto laat zich buitengewoon scherp door de bochten sturen en om hem zwaar onderstuurd te krijgen, moet je het wel erg bont maken. Het gevoel in het stuur is goed, de stuurbekrachtiging laat relatief veel aan de bestuurder over. Tegelijkertijd is de GT comfortabel genoeg geveerd om er een prettige reisauto van te maken.

En dan die motor: we stipten het al even aan, maar na enkele uren rijden zijn we er nog enthousiaster over. Dit is een V6 zoals we die van Alfa gewend zijn. Ietwat rauw, maar met grote souplesse en gretigheid. Het koppelverloop is dermate vlak dat de toerenbegrenzer er nogal onverwacht in komt. Ondanks die soepele motor heeft Alfa de V6 een zesbak meegegeven, waardoor de auto helemaal een feest is voor sportieve automobilisten. Nadeel van die bak is dat hij minder strak schakelt dan we hadden gehoopt. Op dat gebied is de vijfbak in de lichtere GT's geslaagder.

Spektakel

Later op de dag nemen we afscheid van de V6 en stappen we in de 1.9 JTD met 150 pk. Een oude bekende, maar hij komt nog steeds prima mee. Natuurlijk ontbreekt het spektakel van de V6, maar wie zakelijk veel kilometers maakt en daardoor tot een diesel is veroordeeld, doet dat in deze auto in elk geval in stijl.

Een ideale gezinsauto is de GT natuurlijk niet, maar wie af en toe een achterbank nodig heeft, kan deze coupé beslist overwegen. Het is even klimmen, maar als je eenmaal zit, is de ruimte zowel voor hoofd als benen niet eens zo beroerd. We hebben krappere coupés meegemaakt; de Brera bijvoorbeeld. En ook qua bagageruimte scoort de GT erg goed. Voor steviger klussen kan de achterbank in twee ongelijk delen worden neergeklapt.

Behalve de lichte facelift heeft Alfa ook twee speciale edities in het leven geroepen om de GT een doorstart te geven. Zo is er de Collezione, een uitbreiding op de Progression en Distinctive. De interieurbekleding is dan in twee contrasterende kleuren uitgevoerd (bi-colore), speciale 17-inch lichtmetalen wielen en het GT-logo in de matten.

Ook de BlackLine is leverbaar op de twee rijkst uitgevoerde GT's. Die omvat onder meer 18-inch wielen, aluminium pedalen, rode stiksels in stuurwiel en handrem en bi-colore-bekleding. Ook aan de mat-chromen buitenspiegels is de BlackLine te herkennen. Als instapper is er als vanouds de Impression, maar daarop zijn de speciale pakketten niet leverbaar, evenmin als op de V6. De Selespeed semi-automaat is alleen leverbaar op de 2.0 JTS en kost precies twee mille extra. Op de diesel is ook het nieuwe Q2-systeem leverbaar; een soort Torsen-sperdifferentieel waarmee Alfa met voorwielaandrijving de bochtstabiliteit van een vierwielaandrijver probeert te benaderen.

Autohart

Toegegeven, de GT was een beetje vergeten, maar dat is onterecht. Juist daarom zijn we achteraf toch heel blij dat we de reis naar Spanje hebben gemaakt. Want in een jaar van veel testkilometers in allerlei versies van de Brera waren we bijna vergeten hoe de GT eigenlijk rijdt. En dat is het opmerkelijke: beter dan de Brera. Dat is een prima auto, maar hij voelt te zwaar aan en mist scherpte, waardoor hij het vooral van zijn betoverende schoonheid moet hebben. Iets waar je hele volksstammen zielsgelukkig mee kunt maken, maar de echte autoliefhebber zal toch voorrang geven aan het sturen. En de motor natuurlijk. De Nederlandse importeur heeft veel vertrouwen in het autohart van de Nederlandse autokoper, zo blijkt uit de doelstelling. Want hoewel vorig jaar zo'n zeshonderd nieuwe GT's werden afgeleverd, wil de importeur er dit jaar duizend verkopen. Een ambitieuze doelstelling voor een model dat zijn vierde levensjaar is ingegaan én een concurrent uit eigen huis naast zich moet dulden. Maar naast het puurdere Alfa-gevoel heeft de GT nog een groot pluspunt ten opzichte van de Brera: zet je twee vergelijkbare uitvoeringen naast elkaar, dan zit er bijna tien mille tussen. En dat is een boel geld.