Zoveel pret hadden we 20 jaar terug met de Smart Roadster

Twee stoeltjes, een lage zit en een open dak. Op papier dé ingrediënten voor bakken stuurplezier. Twintig jaar geleden haalden we de kakelverse Roadster Coupé, met dat glazen koepeltje achterop, van stal om hem te confronteren met een andere vrolijke tweezitter, de Ford Streetka (klik op de link en download de pdf, als je tenminste een account heb). Beide dakloze heren waren derivaten van in de praktijk brave, maar leuk ogende stadskleintjes. De bij Pininfarina in Turijn gebouwde Ford zag er met zijn hoekige lampen, rolbeugeltjes en kleine spoilertje achterop al erg leuk uit, maar de Smart deed hier nog een schepje bovenop. “Wat een stoere bak zeg, die Roadster!” We waren blijkbaar niet de enige die dat toen vonden, want met het opengewerkte kleintje was niet onopvallend door het verkeer te gaan. Met z’n grijze omlijsting rond de koplampen leek hij de wereld in te grijnzen als een gulzig roofdiertje. Genoeg over het uiterlijk, deze ukkies waren bedoeld om mee te sturen!

Smart Roadster tegen Streetka

Met de wind in de haren joegen we het duo over bochtige paden en glooiende wegen. Waar we de zitpositie in de Streetka als ‘redelijk’ benoemden, zaten we als een ware coureur in de Smart. Het wat lompe stuur stond bijna loodrecht voor je, waardoor we ons één voelden met het net 800 kilo zware schuurijzertje. Over het weggedrag van de Streetka hadden we niets te klagen, integendeel. Vooral door het lage zwaartepunt én z’n achterwielaandrijving werden we op slag verliefd op de Roadster. “Het is nét geen Elise, maar je kunt ‘m ongegeneerd hard door de bocht sleuren.” Toch verkozen we uiteindelijk de Ford boven de nieuweling van Smart, juist omdat-ie net even minder hard en onpraktisch was. De Streetka zat voor hetzelfde geld bovendien veel beter in z’n spullen, en dat was uiteindelijk de doorslaggevende factor.

Een jaar later tegen de Daihatsu Copen

Een jaar later mocht de Smart zich opnieuw bewijzen, en wel tegenover een andere vreemde eend die zijn dak graag open gooide: de Daihatsu Copen. De eigenwijze Japanner was aanvankelijk alleen met het stuur rechts te krijgen, wat direct een van zijn grootste nadelen was. Aan het stuurplezier van de Smart kon de Dai' eveneens niet tippen, maar in een rechte lijn reed de Copen de Roadster, ditmaal zonder glazen koepeltje, helemaal zoek. Dat zei meer over de prestaties van de Smart, overigens. Aan het eind van het gevecht ging de bokaal naar de Smart, maar het scheelde niet veel of hij moest de Copen voor laten gaan. De vreemde, trage automaat van de Roadster deed ‘m bijna de das om, ook waren we niet zo gecharmeerd van zijn acceleratietijd. In zestien seconden naar de honderd was toen ook al niet bepaald iets over naar huis te schrijven van gelukt.

Brabus tegen Mazda MX-5

Ook Brabus had door dat de Smart wel wat extra pit kon gebruiken. Een geblazen versie met 101 pk werd opgetrommeld om een van de fijnste open auto’s ooit de wind van voren te geven: de Mazda MX-5. Dikke knalpijpen, stoere accenten en grote sloffen: wat uiterlijk betreft had de Smart het allemaal. Opnieuw hekelden we zijn trage versnellingsbak en zijn prijskaartje vonden veel te fors. Het was dan ook de Mazda die bijna ongehavend uit de vergelijking kwam. “Hij stuurt snaarstrak en is helemaal uitgebalanceerd, de Smart mist net iets”, besloten we de confrontatie. Door de jaren heen is gebleken dat de Smart het niet van zijn prestaties moest hebben. Spijkerhard is niet altijd de sleutel tot succes, maar een kek uiterlijk draagt daar wél aan bij. Ondanks zijn twijfelachtige reputatie ontpopte de Roadster zich tot een stukje speelgoed voor iedereen die lekker open wilde zonder per sé de beste te hoeven zijn.