Subaru Mini Jumbo - Rijtest - Uit de Oude Doos

Aan de Japanners kun je het ontwerpen van een slimme stadsauto wel overlaten. Niet gek, als je bekend bent met de beelden van tussen elkaar door krioelende kei-cars in Tokio. In de jaren 90 kon je al helemaal bij uitstek het beste naar een Japans merk kijken als je echt voor een minimaal bedrag van A naar B wilde komen in vooral stedelijk gebied. De Suzuki Alto was wat dat betreft de absolute koning, op de voet gevolgd door de Daihatsu Cuore. Je had echter ook de Subaru Mini Jumbo nog, die qua verkoopaantallen dertig jaar geleden op de derde plaats aansloot achter die twee.

We reden in 1991 de toen al enigszins op leeftijd zijnde Mini Jumbo, die een jaar later werd opgevolgd door de Vivio. De Mini Jumbo was dankzij een facelift, die hem behoorlijk op de Cuore deed lijken, relevant om nog eens door de testmolen te halen. Wat we vooral nog eens opmerkten, was dat de Japanners voor hun kleinste modellen een bijzondere aanpak hanteerden qua carrosserievorm. Oké, Fiat deed het met de Cinquecento en Renault met de Twingo, maar eerder kozen de Japanse merken al voor een koets waarmee er zoveel mogelijk binnenruimte in een zo klein mogelijke omvang verpakt werd, in plaats van met een 'gekrompen B-segmenter' te komen. Zo ook bij de Mini Jumbo.

Subaru Mini Jumbo

De naam paste perfect, hij was groot in het klein zijn. De motor was pittig genoeg én vooral ook zuinig, het rijgedrag was goed voor wat je in die klasse mocht verwachten en ook zat je er niet gek in. "Dit concept wordt dan nog eens aangevuld door een bij de dwergstatus passend brandstofverbruik en een weggedrag dat menige volwassen auto niet zou misstaan. Aan dat signalement voldoet Subaru's Mini Jumbo heel behoorlijk: de pietepeuterige viercilinder met zijn inhoud van nét driekwart liter springt bijna gierig om met zijn brandstof en levert toch heel leuke prestaties, terwijl de wegligging onder normale omstandigheden ruimschoots voldoende is." Ook de ergonomie in het weliswaar eenvoudige interieur viel in positieve zin op. Met vier redacteuren in de Mini Jumbo een rit van 60 kilometer maken was prima en het inschikken kostte niet teveel ruimte om het oncomfortabel te maken. "De enige wanklank van deze merkwaardige expeditie betrof het rookgedrag van de bestuurder, maar dat kan de Mini Jumbo moeilijk worden verweten." Ja, andere tijden. Verder viel op dat de Mini Jumbo voor een auto die in de stad het best tot zijn recht komt, ook op de snelweg netjes koersvast en niet te rumoerig was.

De conclusie was dan ook dat de Mini Jumbo precies deed wat je ervan mocht verwachten en in meerdere opzichten zelfs echt positief wist te verrassen. Al moest je niet teveel mee willen nemen als je met vier man op pad ging, maar ach, ook in dat opzicht geen verrassingen. Leuk detail: de ontbrekende rechterbuitenspiegel. Over 'op de kleintjes letten' gesproken.