Opel Calibra - Rijtest - Uit de Oude Doos

De Renault Laguna Coupé, de Peugeot 406 Coupé, de Opel Manta, de Ford Capri, stuk voor stuk spraakmakende coupés van merken die zich daar nu niet meer aan zouden durven wagen. De consument vraagt er kennelijk niet genoeg om en het zijn ook niet allemaal echt kassuccessen gebleken. Voor het imago van een merk waren ze wel vaak goed en dat gold in ieder geval ook voor de Calibra. Die wist met zijn uiterlijk namelijk de handen behoorlijk op elkaar te krijgen toen hij in 1989 aan het grote publiek werd voorgesteld.

Natuurlijk zette Opel al eerder spraakmakende copués neer, met bijvoorbeeld de Manta en de Monza, maar met de Calibra liet Opel eind jaren 80 zien dat het merk nog steeds een wat spannendere kant had. De Calibra was niet zomaar een coupéversie van een bestaand model. De geheel eigen koets, getekend door de Amerikaan Wayne Cherry en de Duitser Erhard Schnell, verbloemde keurig dat er een Vectra A onder schuilging. Maar zodra je instapte in de Calibra, bleek dat al snel.

De Calibra had immers niet alleen een dashboard dat zo uit de Vectra overgeheveld was, ook als je er eenmaal mee ging rijden bleek het toch iets minder spannend dan het op het oog leek. Het weggedrag gaf ons in de basis weliswaar weinig reden tot klagen, de testredacteur van dienst ondervond dat je aardig tekeer kon gaan voordat de Calibra begon terug te bijten. Dat was onder meer te danken aan prima remmerij en het gegeven dat de Calibra wel wat stijver was dan de Vectra. Echt onderscheidend was het rijgedrag alleen niet, onder meer ook vanwege het betrekkelijk lichte gevoel in het stuur.

"Op de keper beschouwd is de Calibra, zeker in zijn standaarduitvoering, geen echte sportwagen. Daarvoor staat hij qua comfort te dicht bij de overigens uitstekende gebruiksauto's die Opel vervaardigt, daarvoor is het karakter van zijn motor wat te gelijkmoedig en daarvoor is ook zijn cockpit niet spannend genoeg. Een keurig, strak dashboard, daar niet van, maar wat extra metertjes, een écht sportstuur en iets meer individualisme zouden het interieur van deze sportief getoonzette coupé geen kwaad doen." De Calibra kocht je vooral voor de uitstraling aan de buitenkant. Vanbinnen prikkelde het allemaal niet zo, al stond daar tegenover dat de zitruimte en het comfort wel prima voor elkaar waren.

Zoals gezegd testten we in dit geval de 2.0i en we kwamen tot de conclusie dat die van de Calibra niet helemaal de auto maakte die je op basis van het vermogen van 115 pk zou verwachten. Tegenwoordig is 115 pk niet veel meer, in 1992 verwachtten we er kennelijk meer van: "Met het voortschrijden van de kennismaking was er een knagend gevoel van spijt dat er geen 16-klepper voor de deur stond. Want gezien de prima ervaring met het weggedrag van de 'tamme' uitvoering, groeide gaandeweg het verlangen om de grenzen wat verder te verkennen. Bijvoorbeeld onder aansporing van de 150 pk die de multiklepsmotor uit de kast kan halen."

De Calibra 2.0i was onderaan de streep een prima keuze voor wie zich aan een wat strikter budget moest houden, alleen verdiende de Calibra naar ons idee wel wat meer. Even doorsparen voor een 2.0i 16V kon geen kwaad. Niet veel later kwam er nog een optie bij in de vorm van een 2.5i V6. Moest het helemaal knallen, dan kon je ook nog voor de ronduit snelle 2.0i Turbo 4x4 gaan.