In het wild: 'Austin' Metro 1.3 Magic

Hij was oorspronkelijk bedoeld als opvolger van de oer-Mini: de Mini Metro van Austin. Een lauwe ontvangst door focusgroepen én de opkomst van relatief ruimte compacte Europese hatchbacks als de Renault 5 en de Ford Fiesta zorgden ervoor dat de in 1980 op de markt gebrachte Mini Metro uiteindelijk naast de door moederbedrijf British Leyland gebouwde Mini op de menukaart kwam te staan. Hoewel de Austin Mini Metro niet als Mini-opvolger diende, kreeg de compacte hatchback wel een stukje Mini-DNA mee. Zo kwam de Metro te beschikken over de 1,0- en 1,3-liter viercilinders van zijn wereldberoemde broer en was ook een deel van de ophanging geleend van deze icoon. De Austin Mini Metro was voor zijn tijd opvallend ruim en stukken forser dan zijn in de basis veel oudere Mini-broer. Een snel vergelijk: de Austin Mini Metro was met zijn lengte van 3,4 meter zo'n 35 centimeter langer dan de oer-Mini.

De Mini Metro is een creatie van British Leyland die uiteindelijk tot 1990 werd verkocht, maar niet altijd onder de vlag van Austin. Zo werd Austin begin jaren tachtig steeds meer als een budgetmerk van de personenautoafdeling van British Leyland (Austin Rover Group van 1982) in de markt gezet en werd Rover naar voren geschoven als het luxueuzere alternatief. Uiteindelijk verscheen van de Metro niet alleen een luxueuze versie onder het Vanden Plas-label, ook kwamen er een sportiever ingestelde MG Metro én een bestelversie van: de Morris Metro (later weer Austin Metro 310). Vanaf 1987 werd de Austin Rover Group omgedoopt tot Rover Group en vanaf dat moment ging het complete modellengamma van Austin eigenlijk merkloos door het leven. Auto's als de Maestro, de Montego én ook de Metro kregen een nieuw logo op hun neus gedrukt, waarvan de vorm sterke overeenkomsten vertoonde met dat van Rover, al ontbrak de exacte merkaanduiding. De Maestro heette voortaan simpelweg Maestro en ook de Metro moest het simpelweg met puur en alleen zijn modelnaam doen: Metro. Het exemplaar op deze foto's stamt uit 1989 en is dan ook een 'merkloze' Metro met de Rover-achtige beeldmerken. Ook is het daarmee een exemplaar van na de in 1984 doorgevoerde facelift waarbij niet alleen het interieur, maar ook de snuit van de Metro werd gemoderniseerd. In een eerdere editie van In het Wild speelde een exemplaar van voor de facelift de hoofdrol.

Hoewel de Metro op de door AutoWeek-lezer Robert Elderman ingestuurde foto's inmiddels ruim dertig jaar oud is, komt hij op de deuk in het voorscherm na nog relatief netjes voor de dag. Zeker als je bedenkt dat de Metro een slechte reputatie verwierf met zijn belabberde anti-roestbehandeling. Onder de kap van dit blauwe exemplaar doet de 1.275 cc grote en 60 pk en 98 Nm sterke 1.3 dienst als krachtcentrale, een aan een handgeschakelde vierbak gekoppelde vierpitter die de 780 kilo wegende Metro in 13,9 seconden aan een topsnelheid van 100 km/h helpt. Zijn topsnelheid: 156 km/h. Geen verkeerde waarden. Bijzonder detail: de Austin op de foto's heeft nog zijn oorspronkelijke wieldoppen. Het betreft de Magic-uitvoering, anno 1989 de absolute basisversie, die het zonder zaken als een digitaal klokje, een verlicht dashboardvakje, sigarettenaansteker, luidsprekers (!) of bijvoorbeeld meegespoten bumpers moest stellen. Zelfs een antenne zit er niet op en ook voor handmatig verstelbare buitenspiegels moest je minstens de L-uitvoering kiezen.

In de tien jaar tijd dat de Metro werd verkocht, gingen er ruim een miljoen exemplaren over de toonbank. Hoewel de Metro zelf in 1990 van de markt werd gehaald, was de in dat jaar geïntroduceerde Rover 100 in feite een weer een doorontwikkeling van de oer-Metro. Hoewel het model bij ons '100' heette, gebruikte Rover in het Verenigd Koninkrijk tot de facelift van het model in 1994 gewoon de modelnaam Metro. De extreme Group-B rally-Metro laten we in dit verhaal even buiten beschouwing.

Heb je zelf iets bijzonders gezien en heb je er zelfs foto's van gemaakt? Aarzel dan niet je gekiekte parels op te sturen naar start@autoweek.nl. Van fraaie klassiekers tot vergeten youngtimers of van simpelweg snaarstrakke Fords Escort tot in Europa nooit verkochte Buicks: In het Wild heeft plek.